Απο παιδι ακομα θυμαμαι,οταν εβλεπα στον κινηματογράφο τον πρωταγωνιστή να γυρνάει την πλάτη στην δακρυσμένη του σύντροφο εγκαταλέιποντάς τη, είχα την εντύπωση ότι ένας απέραντος και ενδιαφέρων κόσμος απλώνεται μπροστά του για να τον εξερευνήσει απ την αρχή ελεύθερος.
Ετυχε αρκετες φορες να βρεθω στην μετέπειτα ζωή μου στην ίδια θέση, πρωταγωνιστής μιας ακομα μικρής τραγωδίας απο τις μυριάδες παρόμοιες που καθημερινά συμβαίνουν παντού και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή βίωνα κάθε φορά την ίδια αίσθηση ελευθερίας που σε συνεπαίρνει, παρόμοια με το φτερούγισμα του πουλιού που δραπετεύει απο το κλουβί.
Με το περασμα του χρόνου όμως, καθε φορά αυτός ο απέραντος κόσμος με τις ατέλειωτες περιπέτειες σε αναμονή για να τις ζήσω, γινόταν λιγοτερο φανταχτερος.
Ισως επειδη καθε φορα αναμνησεις και αποηχοι συναισθηματων πλήθαιναν και απαιτουσαν περισσοτερο χωρο στην καρδια που βαραινε κι άλλο και χρειαζοταν μεγαλυτερα φτερα για να πεταξει.
Ομως τα φτερα με το χρονο μικραινουν και ο κοσμος , το απεραντο αυτο συμπαν φαινοταν λιγοτερο ελκυστικο μπροστα σε μια γωνια που θα'ταν αποκλειστικα δικη μου.
Κι όλο συχνοτερα τα μνημοσυνα των ραγισμενων καρδιων μ' εβρισκαν σιωπηλο προσκυνητη τις μοναχικες νυχτες.
Οχι οτι δεν εμαθα ποτε. Κι οχι οτι παντα εφευγα εγω, ακομα κι οταν ημουν εγω αυτος που εκανε την μεταβολη προς το αγνωστο.
Ομως αυτος ο αποχωρισμος γινοταν ολο και περισσοτερο ενα προβλεψιμο φιναλε, παροτι ποτε δε μπορεσε να βαφτιστει συνηθεια.
Και ο κοσμος ο απεραντος ολο και πιο απεραντος γινοταν και τα φτερα ολο και πιο πολυ μικραιναν.
Αποψε μικραιναν κι αλλο.
Κι εκεινη η ολοδικη μου γωνια ξεμακραινει ολο και περισσοτερο μεσα σ' αυτη την απεραντοσύνη.
Ετυχε αρκετες φορες να βρεθω στην μετέπειτα ζωή μου στην ίδια θέση, πρωταγωνιστής μιας ακομα μικρής τραγωδίας απο τις μυριάδες παρόμοιες που καθημερινά συμβαίνουν παντού και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή βίωνα κάθε φορά την ίδια αίσθηση ελευθερίας που σε συνεπαίρνει, παρόμοια με το φτερούγισμα του πουλιού που δραπετεύει απο το κλουβί.
Με το περασμα του χρόνου όμως, καθε φορά αυτός ο απέραντος κόσμος με τις ατέλειωτες περιπέτειες σε αναμονή για να τις ζήσω, γινόταν λιγοτερο φανταχτερος.
Ισως επειδη καθε φορα αναμνησεις και αποηχοι συναισθηματων πλήθαιναν και απαιτουσαν περισσοτερο χωρο στην καρδια που βαραινε κι άλλο και χρειαζοταν μεγαλυτερα φτερα για να πεταξει.
Ομως τα φτερα με το χρονο μικραινουν και ο κοσμος , το απεραντο αυτο συμπαν φαινοταν λιγοτερο ελκυστικο μπροστα σε μια γωνια που θα'ταν αποκλειστικα δικη μου.
Κι όλο συχνοτερα τα μνημοσυνα των ραγισμενων καρδιων μ' εβρισκαν σιωπηλο προσκυνητη τις μοναχικες νυχτες.
Οχι οτι δεν εμαθα ποτε. Κι οχι οτι παντα εφευγα εγω, ακομα κι οταν ημουν εγω αυτος που εκανε την μεταβολη προς το αγνωστο.
Ομως αυτος ο αποχωρισμος γινοταν ολο και περισσοτερο ενα προβλεψιμο φιναλε, παροτι ποτε δε μπορεσε να βαφτιστει συνηθεια.
Και ο κοσμος ο απεραντος ολο και πιο απεραντος γινοταν και τα φτερα ολο και πιο πολυ μικραιναν.
Αποψε μικραιναν κι αλλο.
Κι εκεινη η ολοδικη μου γωνια ξεμακραινει ολο και περισσοτερο μεσα σ' αυτη την απεραντοσύνη.
