Ένας άγγελος εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου σήμερα στη στάση του λεωφορείου.Καθώς περίμενα σκυφτός στο κινητό μου ο ηλίθιος, σε μια ηλιόλουστη μέρα με χιλιάδες μικροπραγματα να συμβαίνουν στο δρόμο μπροστά μου, στο πάρκο δίπλα, στον ουρανό τον ίδιο, μακροκοσμικά αλλά και μικροκοσμικά όσο η αντίληψη κι η φαντασία μου μπορούσε να βάλει. Έτσι ήμουν λοιπόν αδιαφορώντας για ότι συνέβαινε γύρω όταν άκουσα τον άγγελο με γλυκειά γυναικεία φωνή να ρωτάει αν μπορεί κανείς να βγάλει εισιτήριο μέσα στο λεωφορείο.Ακουσα κάποια κυρία δίπλα μου χωρίς να σηκώσω κεφάλι, να του απαντάει ότι αυτό δεν είναι δυνατόν, στα Αγγλικά, μιας κι αυτή ήταν η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο άγγελος. Και τότε και πάλι ο Άγγελος ρώτησε,κι εγώ πάλι με σκυμμένο κεφάλι τον άκουσα να ρωτάει με την γλυκειά του γυναικεία φωνή, εάν είχε κάποιος εισιτήριο να του δώσει καθώς πρέπει να πάρει το λεωφορείο για το αεροδρόμιο, -από όπου φαντάζομαι απογειώνονται όλα τα ιπτάμενα, και συνεπώς και οι άγγελοι_.Κσι τότε σήκωσα το κεφάλι μου, αισθανόμενος ότι μια τέτοια ερώτηση απευθύνεται σε οποιονδήποτε θα μπορούσε να τον εξυπηρετήσει. Και τότε αντίκρυσα την ανθρώπινη ομορφιά στην τελειότερη μορφή του, ο άγγελος ήταν μια γυναίκα γύρω στα 20 όπως προδίδει το φρέσκο και απαστράπτον πρόσωπο της, η βελούδινη επιδερμίδα της, τα ζωηρά γαλάζια μάτια στο πανέμορφο πρόσωπο της που έλαμπε μέσα από τα χρυσά μαλλιά της. Ψηλή και με τέλειο κορμί στεκόταν ένα μέτρο δίπλα μου και αυτά τα μάτια κάρφωσαν τα δικά μου καθώς σήκωσα να την κοιτάξω, και αντικρίζοντας ένα πλάσμα μέσα από το οποίο ο θεός υπαινισσοταν ξεκάθαρα την ύπαρξή του ψέλισσα και γω όπως και άλλοι γύρω μου ότι δεν έχω εισιτήριο να της δώσω, και αμέσως μετά σαν δυο χέρια να πιάσαν το κεφάλι μου και το γύρισαν, ξανά έσκυψα στο αδιάφορο κινητό μου. Και τότε ήταν που η ευλογία αυτού του αγγέλου υποθέτω λειτούργησε,και μέσα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου ο εαυτός μου που επιμελώς κρύβω πισω από το φτιαχτό περίβλημα της καθωσπρεπικής αδιαφορίας όπως σχεδόν όλοι οι επιζώντες της καθημερινότητας κρύβουν, με κλωτσησε τόσο δυνατά μέσα στο κεφάλι μου, που ξύπνησα.Επαψα να προσποιούμαι ότι δεν ήξερα ότι μόλις είχα αγοράσει δύο εισιτήρια και με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλα το ένα από το τσαντάκι μου και της το πρόσφερα.Εκεινη περιχαρής με ένα τεράστιο χαμόγελο προθυμοποιήθηκε να μου το πληρώσει, κάτι που φυσικά εγώ αρνήθηκα.Ετσι ξαφνικά, με αυτή την ευκαιρία της συμπτωματικής μου συνάντησης με τον άγγελο, και σύμφωνα με το κομπλεξικο μυαλό μου που τώρα δεν προσπαθούσε μόνο να με επαναφέρει πίσω από το φτιαχτό αλλά ασφαλές προσωπείο του αδιάφορου καθωσπρέπει ηλίθιου περαστικού, αλλά και να με πείσει ότι αυτό γινόταν από την υποχρέωση που ένιωθε ο άγγελος για την βοήθεια που της προσέφερα, συνέχισε να μου απευθύνεται και αρχίσαμε να συζητάμε, είναι Ουκρανή που ζει στο Άμστερνταμ μόνιμα πλέον, και είχε περάσει 5 μέρες σε κάποιο θέρετρο στην Χαλκιδική που της φάνηκε υπαροχη. Ήταν τόσο πρόσχαρη και ευγενική, που όσο κι αν ο στριμμενος εσωτερικός μου εαυτός προσπαθούσε να με κρατήσει κάτω με κεφάλοκλείδωμα, πλέον ο Τάσος που ήμουν, που πάντα είμαι, είχε πάρει πλεονέκτημα στην παλαίστρα, με μοναδικό θεατή και εμψυχωτή τον άγγελο, που με πηγαία ευχαρίστηση συζητούσε μαζί μου, και μοιράστηκε το τηλέφωνο της λίγο πριν επιβιβαστεί στο λεωφορείο που δυστυχώς είχε ήδη φτάσει, και μετά από ένα hi5 που μου έδωσε και καθώς έσερνε την κυλιόμενη βαλίτσα της μου φώναξε, Tasos your name right?
Από εμπειρία μιας ζωής ξέρω ότι το όνομα μου ακούγεται παράξενο στους ξένους, και παρότι προέρχεται από το Αναστάσιος που σίγουρα θα τους ήταν πιο ευήκοο,επιμένω να λέω το δισύλλαβο υποκοριστικό του.Ομως πόσο κολακεύτηκα που ενοιωσα ότι ήθελε να είναι σίγουρη ότι θυμάται το όνομα μου σωστά!
Ήταν μια μέρα όπως πάνω κάτω όλες. Με πράγματα και συμβάντα που με έφεραν αντιμέτωπο με άλλους ανθρώπους, στην αρένα της καθημερινής επιβίωσης που στον οργανωμένο πολιτισμό μας έχει γίνει ακόμη πιο δυσκολη από ότι στη μέση της ζούγκλας. Ήταν μια μέρα που γι' ακομη μια φορά διαπίστωσα ότι ήρθα πολύ νωρίς στη στάση για το λεωφορείο μου. Ήταν μια ακόμα μέρα που όταν δεν έπαιζα τον επιβεβλημένο ρόλο μου, επεστρεφα σκυφτός στο παράθυρο των άφταστων ονείρων της πλασματικής πραγματικότητας του κινητού μου. Όμως εξελίχτηκε αξαφνα σε μια μέρα που ενοιωσα ότι άξιζα την προσοχή ενός αγγέλου.Σε μια μέρα που ξαναθυμήθηκα ότι το πιο ανταποδοτικό πράγμα είναι να δίνεις .Σε μια μέρα που είναι από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου, επειδή τελικά ήρθα την σωστή ώρα, στη σωστή στάση, για να μου μιλήσει ένας άγγελος, λίγο πριν πετάξει μακριά για πάντα (;)
For Sofia i met at "Mouseio" bus station , Thessaloniki, on May 14th 2025 at around 13:00
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου