Το ότι οι μαύρες τρύπες και ολόκληρο το σύμπαν ή multiverse είναι ένα ολόγραμμα εχει "αποδειχθεί" θεωρητικά με βάση την κβαντομηχανική και τη θεωρία των υπερχορδών.
Σε αυτή την ολογραμματική πραγματικότητα που απ' ότι φαίνεται μόνο θεωρητικά μπορούμε να προσεγγίσουμε επειδή αποτελούμε μέρος της, καμμία πληροφορία δεν χάνεται, αλλα αποθηκεύεται στις παρυφές της που είναι ο ορίζοντας πληροφοριών των μαύρων τρυπών και διατηρείται σαν μορφή ενέργειας ή ύλης που προκύπτει ακόμα και μετά την κατάρρευση και εξαΰλωσή τους.
Με αυτό σαν δεδομένο και την θεωρία της Περιπλοκής (entanglement) να έχει αποδειχτεί πειραματικά, θα μπορούσε κάποιος να δεί το γιγάντιο πείραμα του CERN σαν μία προσπάθεια να "κρυφοκοιτάξει" σε αυτές τις πληροφορίες.
Πράγματι, καθώς ασκούνται τεράστιες πιέσεις στα υποατομικά σωματίδια μέσα στον LHC με πεδία και συγκρούσεις μεταξύ τους, δημιουργούνται μικροσκοπικές μαύρες τρύπες με τεράστια, μολονότι, αποθηκευτική χωρητικότητα πληροφοριών.
Ο τεράστιος αυτός αποθηκευτικός αυτός "χώρος" είναι αθέατος στον εξωτερικό παρατηρητή, αλλα πιθανότατα πάντα πλήρης αλλα και συνεχώς ανανεούμενος καθώς υπόκειται στους ειδικούς υποατομικούς κανόνες της αμετάβλητης ενέργειας, δηλαδή όσα φορτία και να αφαιρέσουμε ή προσθέσουμε σε αυτή το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Ουδεν κρυπτον απο τον ήλιο ειπώθηκε κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν και φαίνεται να εμπεριέχει όλη την γνώση που μόλις τώρα ανακαλύπτουμε, μιάς και ο ήλιος είναι αποτέλεσμα αλλα και προπομπός μιάς μαυρης τρύπας.
Μετά απο αυτή την σύντομη εισαγωγή που περιγράφει πάνω-κάτω την κατανόηση της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής απο έναν ερασιτέχνη ημιμαθή, επόμενο είναι να υποθέσει κανείς ότι οι ειδικοί επιστήμονες εχουν την διανοητική και τεχνολογική δυνατότητα να χρησιμοποιούν το CERN με στόχους πολύ διαφορετικούς απο αυτούς που ανακοινώνονται ευρέως.
Γιατί να μην είναι έτσι άλλωστε, σε μία υποθετική ιστορία την οποία ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να κατασκευάσει όντας ο ίδιος διαμορφωτής της παγκόσμιας πληροφορίας που επηρεάζει και μόνο με την γέννεση μιάς σκέψης την συμπαντική λειτουργία.
Η τεχνολογία της πληροφορίας που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες ίσως ήταν το απαραίτητο βήμα που έπρεπε να κάνουμε ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα την κοσμική δομή και την σημασία της πληροφορίας σε αυτή.
Μήπως όμως συνέβη το αντίθετο? Μήπως με την μαζική χρήση και διάδοση της πληροφορικής τεχνολογίας επηρεάσαμε τον τρόπο με τον οποίο μετασχηματίστηκε το σύμπαν μπροστά στα μάτια μας στην πραγματικότητα που αντικρύζουμε μέσα απο τα όργανα παρατήρησης της μικροσκοπικής ύλης?
Αυτό το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο νομίζω, μέχρι να συναντήσουμε άλλους πολιτισμούς απο άλλα σημεία του σύμπαντος και συγκρίνουμε τα όργανα παρατήρησής μας, την τεχνολογία μας και την πραγματικότητά μας με την δική τους. Θα έχουν άραγε οι δικές τους έρευνες ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι με το δικό μας, και σε τί είδους κοσμικές θεωρίες θα έχουν οδηγηθεί μέσα απο αυτές?
Πάντως, η εξωφρενική σύμπτωση της δυαδικότητας της δομής του σύμπαντος με την δυαδική μορφή των εργαλείων που χρησιμοποιύμε για την παρατήρησή του, είτε σε υποψίες για την ορθότητα της αντίληψης του κόσμου πρέπει να μας βάλει, είτε στο ακριβώς αντίθετο, την βεβαιότητα ότι έτσι είναι όλα φτιαγμένα. Πάλι δυαδικό δίλλημα με άλλα λόγια, ίσως και η τελική επιβεβαίωση?
Μπορεί όμως, για να επανέλθω στα "μυστικά" σχέδια των επιστημόνων του CERN, η απάντηση να έχει δοθεί πολύ νωρίτερα, και αυτή να είναι το ουσιαστικό αντικείμενο των ερευνών τους.
Κρυφοκοιτάζοντας στις πληροφορίες του σύμπαντος μέσα απο τις υποατομικές υποστάσεις ασταθών δομών που με δυσκολία μπορούν να χαρακτηριστούν αποκλειστικά υλικές ή ενεργειακές, δεν μπορούμε να ξέρουμε τί είδους και τι προέλευσης πληροφορία θα αντικρύζαμε αν ποτέ μπορούσαμε αξιόπιστα να την παρατηρήσουμε.
Μπορεί να είναι το αρχείο που μόλις έσβησε κάποιος απο εμάς απο τον υπολογιστή του, ή ο συνδυασμός quarks που κατέρρευσε στην άλλη άκρη του σύμπαντος ή οι σκέψεις ενός εξωγήινου που θα ζήσει μερικά εκατομμύρια χρόνια στο μέλλον.
Ίσως η χρονομηχανή, η μηχανή τηλεμεταφοράς, η αορατότητα και ότι άλλο μας ακούγεται εξωτικό να είναι θέμα ωρών να εφευρεθεί ή να έχει ήδη κατασκευαστεί -με την συμβατική έννοια του χρόνου σαν γραμμική και μη αναστρέψιμη διάσταση των γεγονότων- .
Οσο συναρπαστικό και να ακούγεται αυτό, ένα είναι σίγουρο, ότι δεν πρόκειται καμμία απο αυτές τις μηχανές να παραχθεί για μαζική κατανάλωση ή να αποκαλυφθεί έστω δημόσια αν πρώτα δεν εξασφαλίσουν αυτοί που έχουν τον υψηλό έλεγχο των ανακαλύψεων την ασφάλεια των συμφερόντων τους.
Αξιωματικά πρέπει να δεχθούμε με βεβαιότητα ότι αυτοί υφίστανται και ότι πράγματι έχουν τον έλεγχο, είτε λέγονται κυβερνήσεις, έιτε μυστικές οργανώσεις, έιτε επιστημονικές ομάδες.
Ετσι, πιθανότατα ποτέ δεν θα μάθουμε τις αλήθειες που θα προκύψουν, ποτέ δεν θα εκλαϊκευτεί η τεχνολογία που ανατρέπει την πραγματικότητα όπως την γνωρίζουμε στο βαθμό που σήμερα έχει εκλαικευτεί η μηχανική και η πληροφορική προς δημόσια κατανάλωση.
Και ο λόγος γι αυτό θα είναι, ότι οι αλήθειες και οι τεχνολογίες που θα προκύψουν εκμηδενίζουν νομοτελειακά την αξία εκμετάλλευσής τους στην διάσταση και στα μέτρα που αντιλαμβανόμαστε.
Για παράδειγμα μόνο θα αναφέρω την υποθετική ανακάλυψη μιάς μηχανής που θα μπορούσε να επιτρέψει σε κάποιον να δει μόλις μερικά δευτερόλεπτα μπροστά στο μέλλον, ακόμα κι' άν αυτό αφορούσε την περιστασιακή τιμή του ηλεκτρικού φορτίου ενός ηλεκτρονίου. Η καλύτερη αξιοποίηση μιας τετοιας τεχνολογίας δεν θα ήταν φυσικά η δημοσιοποίησή της, αλλα η απόκρυψή της και η χρήση της επιλεκτικά για όφελος μιας περιορισμένης ομάδας.
Ισως πάλι, η δημοσιοποίησή της τελικά, θα σήμαινε την περαιτέρω ανακάλυψη μιάς άλλης μηχανής που θα υπερτερούσε και θα τιθάσσευε τα αποτελέσματα ευρείας χρήσης της προηγούμενης με στόχο το κέρδος στα πλαίσια της νέας πραγματικότητας.
Θυμίζει αυτό, αλήθεια, τα τρέχοντα παραδείγματα κατακερματισμού της τεχνογνωσίας σε εκδόσεις που απελευθερώνονται στρατηγικά υπο μία κυβερνητική -με την έννοια cybernetics - μεθοδολογία συντήρησης της αγοράς.
Είναι λοιπόν η σύγχρονη επιστημονική έρευνα αναπόφευκτα και μία τεχνη υποδούλωσης της μοίρας των μαζών στις τεχνολογικές ικανότητες των λίγων?
Ας μη ξεχνάμε πόσες μεγάλες ιδέες έντεχνα αποσωβήθηκαν ή εξωρραΐστηκαν προς χάριν του κέρδους (π.χ Leonardo DA Vinci, Tesla, ακομα και Einstein).
Απ' ότι φαίνεται η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι θετική, με έναν αστερίσκο παραπομπής μόνο. Μία παραπομπή που θα θύμιζε ότι οσες μηχανες φτιάχνουμε και όσα επιτεύγματα αυτές εκπληρώνουν, δεν είναι παρα αντίγραφα, κακέκτυπα μάλιστα μιάς ανώτερης μηχανης, της μηχανής του δημιουργού τους, δηλαδή των ίδιων των ανθρώπων.
Και ίσως το κάθε βήμα περαιτέρω γνώσης μέσα απο την επιστημονική έρευνα θα έπρεπε να μας οδηγούσε σε μία αντίστοιχη έρευνα μέσα μας να βρούμε το κρυμμένο , χαμένο ή εν υπνώσει αρχέτυπό της.
Αυτη η δευτερεύουσα αλλα πρώτης προτεραιότητας ερευνα δεν απαιτεί ούτε τεράστιους επιταχυντές σωματιδίων, ούτε ακριβά όργανα μετρήσεων, παρα μόνο την αυτο-αντίληψη της πραγματικής αιτίας της ζωής μας, της ύπαρξής μας.
Αυτό αναπόφευκτα θα οδηγούσε αν όχι σε μία αποκαλυπτική διαδικασία μιας νέας αυτο-συνείδησης μέσα σε ένα νέο κόσμο, σίγουρα σε έναν έσωθεν επαναστατικό μετασχηματισμό μας, μία ιδεατή απαρχή επαναφοράς μας σε μία κατάσταση ύπαρξης που μόνο βιβλικά μπορούμε να ατενίζουμε σήμερα, όπως την περίοδο πριν καταναλώσουμε αλόγιστα τους καρπούς του δένδρου της γνώσης.
Ισως ο αιώνας που διανύουμε αφού αποτελειώσει το έργο της απαξίωσης της ύλης και της κτήσης της, να ανοίξει διάπλατα το δρόμο της αξίωσης του πνεύματος και της κτίσης του.
Ισως έχουμε βρεί το "cheat sheet" της λειτουργίας του σύμπαντος έχοντας αγγίξει το παράδοξο της Περιπλοκής, ή όποιο άλλο οριακό σημείο παραδοξότητας πίσω απο το οποίο κρύβεται η αδυναμία του υποτιθέμενου θεού, του κτήτορα, του δημιουργού, του εαυτού μας, να εξαφανίσει απο τις παρυφές του σύμπαντος τα μυστικά του.
Σε αυτή την ολογραμματική πραγματικότητα που απ' ότι φαίνεται μόνο θεωρητικά μπορούμε να προσεγγίσουμε επειδή αποτελούμε μέρος της, καμμία πληροφορία δεν χάνεται, αλλα αποθηκεύεται στις παρυφές της που είναι ο ορίζοντας πληροφοριών των μαύρων τρυπών και διατηρείται σαν μορφή ενέργειας ή ύλης που προκύπτει ακόμα και μετά την κατάρρευση και εξαΰλωσή τους.
Με αυτό σαν δεδομένο και την θεωρία της Περιπλοκής (entanglement) να έχει αποδειχτεί πειραματικά, θα μπορούσε κάποιος να δεί το γιγάντιο πείραμα του CERN σαν μία προσπάθεια να "κρυφοκοιτάξει" σε αυτές τις πληροφορίες.
Πράγματι, καθώς ασκούνται τεράστιες πιέσεις στα υποατομικά σωματίδια μέσα στον LHC με πεδία και συγκρούσεις μεταξύ τους, δημιουργούνται μικροσκοπικές μαύρες τρύπες με τεράστια, μολονότι, αποθηκευτική χωρητικότητα πληροφοριών.
Ο τεράστιος αυτός αποθηκευτικός αυτός "χώρος" είναι αθέατος στον εξωτερικό παρατηρητή, αλλα πιθανότατα πάντα πλήρης αλλα και συνεχώς ανανεούμενος καθώς υπόκειται στους ειδικούς υποατομικούς κανόνες της αμετάβλητης ενέργειας, δηλαδή όσα φορτία και να αφαιρέσουμε ή προσθέσουμε σε αυτή το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Ουδεν κρυπτον απο τον ήλιο ειπώθηκε κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν και φαίνεται να εμπεριέχει όλη την γνώση που μόλις τώρα ανακαλύπτουμε, μιάς και ο ήλιος είναι αποτέλεσμα αλλα και προπομπός μιάς μαυρης τρύπας.
Μετά απο αυτή την σύντομη εισαγωγή που περιγράφει πάνω-κάτω την κατανόηση της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής απο έναν ερασιτέχνη ημιμαθή, επόμενο είναι να υποθέσει κανείς ότι οι ειδικοί επιστήμονες εχουν την διανοητική και τεχνολογική δυνατότητα να χρησιμοποιούν το CERN με στόχους πολύ διαφορετικούς απο αυτούς που ανακοινώνονται ευρέως.
Γιατί να μην είναι έτσι άλλωστε, σε μία υποθετική ιστορία την οποία ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να κατασκευάσει όντας ο ίδιος διαμορφωτής της παγκόσμιας πληροφορίας που επηρεάζει και μόνο με την γέννεση μιάς σκέψης την συμπαντική λειτουργία.
Η τεχνολογία της πληροφορίας που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες ίσως ήταν το απαραίτητο βήμα που έπρεπε να κάνουμε ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα την κοσμική δομή και την σημασία της πληροφορίας σε αυτή.
Μήπως όμως συνέβη το αντίθετο? Μήπως με την μαζική χρήση και διάδοση της πληροφορικής τεχνολογίας επηρεάσαμε τον τρόπο με τον οποίο μετασχηματίστηκε το σύμπαν μπροστά στα μάτια μας στην πραγματικότητα που αντικρύζουμε μέσα απο τα όργανα παρατήρησης της μικροσκοπικής ύλης?
Αυτό το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο νομίζω, μέχρι να συναντήσουμε άλλους πολιτισμούς απο άλλα σημεία του σύμπαντος και συγκρίνουμε τα όργανα παρατήρησής μας, την τεχνολογία μας και την πραγματικότητά μας με την δική τους. Θα έχουν άραγε οι δικές τους έρευνες ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι με το δικό μας, και σε τί είδους κοσμικές θεωρίες θα έχουν οδηγηθεί μέσα απο αυτές?
Πάντως, η εξωφρενική σύμπτωση της δυαδικότητας της δομής του σύμπαντος με την δυαδική μορφή των εργαλείων που χρησιμοποιύμε για την παρατήρησή του, είτε σε υποψίες για την ορθότητα της αντίληψης του κόσμου πρέπει να μας βάλει, είτε στο ακριβώς αντίθετο, την βεβαιότητα ότι έτσι είναι όλα φτιαγμένα. Πάλι δυαδικό δίλλημα με άλλα λόγια, ίσως και η τελική επιβεβαίωση?
Μπορεί όμως, για να επανέλθω στα "μυστικά" σχέδια των επιστημόνων του CERN, η απάντηση να έχει δοθεί πολύ νωρίτερα, και αυτή να είναι το ουσιαστικό αντικείμενο των ερευνών τους.
Κρυφοκοιτάζοντας στις πληροφορίες του σύμπαντος μέσα απο τις υποατομικές υποστάσεις ασταθών δομών που με δυσκολία μπορούν να χαρακτηριστούν αποκλειστικά υλικές ή ενεργειακές, δεν μπορούμε να ξέρουμε τί είδους και τι προέλευσης πληροφορία θα αντικρύζαμε αν ποτέ μπορούσαμε αξιόπιστα να την παρατηρήσουμε.
Μπορεί να είναι το αρχείο που μόλις έσβησε κάποιος απο εμάς απο τον υπολογιστή του, ή ο συνδυασμός quarks που κατέρρευσε στην άλλη άκρη του σύμπαντος ή οι σκέψεις ενός εξωγήινου που θα ζήσει μερικά εκατομμύρια χρόνια στο μέλλον.
Ίσως η χρονομηχανή, η μηχανή τηλεμεταφοράς, η αορατότητα και ότι άλλο μας ακούγεται εξωτικό να είναι θέμα ωρών να εφευρεθεί ή να έχει ήδη κατασκευαστεί -με την συμβατική έννοια του χρόνου σαν γραμμική και μη αναστρέψιμη διάσταση των γεγονότων- .
Οσο συναρπαστικό και να ακούγεται αυτό, ένα είναι σίγουρο, ότι δεν πρόκειται καμμία απο αυτές τις μηχανές να παραχθεί για μαζική κατανάλωση ή να αποκαλυφθεί έστω δημόσια αν πρώτα δεν εξασφαλίσουν αυτοί που έχουν τον υψηλό έλεγχο των ανακαλύψεων την ασφάλεια των συμφερόντων τους.
Αξιωματικά πρέπει να δεχθούμε με βεβαιότητα ότι αυτοί υφίστανται και ότι πράγματι έχουν τον έλεγχο, είτε λέγονται κυβερνήσεις, έιτε μυστικές οργανώσεις, έιτε επιστημονικές ομάδες.
Ετσι, πιθανότατα ποτέ δεν θα μάθουμε τις αλήθειες που θα προκύψουν, ποτέ δεν θα εκλαϊκευτεί η τεχνολογία που ανατρέπει την πραγματικότητα όπως την γνωρίζουμε στο βαθμό που σήμερα έχει εκλαικευτεί η μηχανική και η πληροφορική προς δημόσια κατανάλωση.
Και ο λόγος γι αυτό θα είναι, ότι οι αλήθειες και οι τεχνολογίες που θα προκύψουν εκμηδενίζουν νομοτελειακά την αξία εκμετάλλευσής τους στην διάσταση και στα μέτρα που αντιλαμβανόμαστε.
Για παράδειγμα μόνο θα αναφέρω την υποθετική ανακάλυψη μιάς μηχανής που θα μπορούσε να επιτρέψει σε κάποιον να δει μόλις μερικά δευτερόλεπτα μπροστά στο μέλλον, ακόμα κι' άν αυτό αφορούσε την περιστασιακή τιμή του ηλεκτρικού φορτίου ενός ηλεκτρονίου. Η καλύτερη αξιοποίηση μιας τετοιας τεχνολογίας δεν θα ήταν φυσικά η δημοσιοποίησή της, αλλα η απόκρυψή της και η χρήση της επιλεκτικά για όφελος μιας περιορισμένης ομάδας.
Ισως πάλι, η δημοσιοποίησή της τελικά, θα σήμαινε την περαιτέρω ανακάλυψη μιάς άλλης μηχανής που θα υπερτερούσε και θα τιθάσσευε τα αποτελέσματα ευρείας χρήσης της προηγούμενης με στόχο το κέρδος στα πλαίσια της νέας πραγματικότητας.
Θυμίζει αυτό, αλήθεια, τα τρέχοντα παραδείγματα κατακερματισμού της τεχνογνωσίας σε εκδόσεις που απελευθερώνονται στρατηγικά υπο μία κυβερνητική -με την έννοια cybernetics - μεθοδολογία συντήρησης της αγοράς.
Είναι λοιπόν η σύγχρονη επιστημονική έρευνα αναπόφευκτα και μία τεχνη υποδούλωσης της μοίρας των μαζών στις τεχνολογικές ικανότητες των λίγων?
Ας μη ξεχνάμε πόσες μεγάλες ιδέες έντεχνα αποσωβήθηκαν ή εξωρραΐστηκαν προς χάριν του κέρδους (π.χ Leonardo DA Vinci, Tesla, ακομα και Einstein).
Απ' ότι φαίνεται η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι θετική, με έναν αστερίσκο παραπομπής μόνο. Μία παραπομπή που θα θύμιζε ότι οσες μηχανες φτιάχνουμε και όσα επιτεύγματα αυτές εκπληρώνουν, δεν είναι παρα αντίγραφα, κακέκτυπα μάλιστα μιάς ανώτερης μηχανης, της μηχανής του δημιουργού τους, δηλαδή των ίδιων των ανθρώπων.
Αυτη η δευτερεύουσα αλλα πρώτης προτεραιότητας ερευνα δεν απαιτεί ούτε τεράστιους επιταχυντές σωματιδίων, ούτε ακριβά όργανα μετρήσεων, παρα μόνο την αυτο-αντίληψη της πραγματικής αιτίας της ζωής μας, της ύπαρξής μας.
Αυτό αναπόφευκτα θα οδηγούσε αν όχι σε μία αποκαλυπτική διαδικασία μιας νέας αυτο-συνείδησης μέσα σε ένα νέο κόσμο, σίγουρα σε έναν έσωθεν επαναστατικό μετασχηματισμό μας, μία ιδεατή απαρχή επαναφοράς μας σε μία κατάσταση ύπαρξης που μόνο βιβλικά μπορούμε να ατενίζουμε σήμερα, όπως την περίοδο πριν καταναλώσουμε αλόγιστα τους καρπούς του δένδρου της γνώσης.
Ισως ο αιώνας που διανύουμε αφού αποτελειώσει το έργο της απαξίωσης της ύλης και της κτήσης της, να ανοίξει διάπλατα το δρόμο της αξίωσης του πνεύματος και της κτίσης του.
Ισως έχουμε βρεί το "cheat sheet" της λειτουργίας του σύμπαντος έχοντας αγγίξει το παράδοξο της Περιπλοκής, ή όποιο άλλο οριακό σημείο παραδοξότητας πίσω απο το οποίο κρύβεται η αδυναμία του υποτιθέμενου θεού, του κτήτορα, του δημιουργού, του εαυτού μας, να εξαφανίσει απο τις παρυφές του σύμπαντος τα μυστικά του.
