27 Οκτωβρίου 2015

___________

Σημερα το πρωί βγήκα στο μπαλκόνι και κάθισα στην πολυθρονα.
Χωρίς να πλύνω τα δόντια μου, άπλυτος, σχεδον να κοιμαμαι ακόμα, χωρις καφέ, χωρις πρωϊνο, στην απόλυτη ησυχία της φύσης όπως ένα αδέσποτο ζώο στο χωράφι.
Το κουτάβι τριβότανε στα τεμπέλικα απλωμένα μου πόδια, και ο ήλιος έκαιγε απ τη μεριά της ανατολής το μάγουλό μου προκαλώντας σχεδόν ενοχλητική για την εποχή ευχαρίστηση.

Και τότε με μισόκλειστα μάτια, λουσμένος στο πάλλευκο φώς κάτι σαν κι αυτό που λένε στα παραμύθια τους οι θρησκείες για να το κάνουν στην ουσία άπιαστο ιδανικό και το ξαναμοιράσουν σαν αντίδωρο , εγώ αναρωτήθηκα.'
Αραγε υπήρξε πιο ευτυχισμένο πρωϊνό απο αυτό στη ζωή μου? Δεν μπόρεσα να θυμηθώ κανένα καλύτερο. Ή εγώ γέρασα, ή η απόλυτη ευτυχία βρίσκεται στη μοναξιά.

ΙνδΑΙ

 Το είχα πει για αστείο όταν πρωτοεμφανίστηκαν τα γλωσσικά μοντέλα τεχνητής νοημοσύνης εκπλήσσοντας με την ανθρωπόμορφη διάνοιά τους, όμως ό...