Σε τι γινεσαι καλυτερος?
Σε τι βελτιωνεσαι και πώς?
Δεν εννοω μόνο δουλειά, χομπυ,τέχνες, αθλητισμό, γνωσεις, αλλα και αισθήματα.
Η απάντηση είναι ότι μάλλον βελτιώνεσαι σε ότι επιμένεις.
Επειδή δεν γίνεσαι αρχιτέκτονας μόλις πάρεις το πτυχίο, ούτε γίνεσαι φωτογράφος με την πρώτη φωτογραφία, δεν θεωρείς τον εαυτό σου ζωγράφο άν ζωγράφισες μερικές φορές,δεν έγινες πρωταθλητής ακόμη κι άν έπαιξες συνεχώς δώδεκα ώρες ποδόσφαιρο για μία μέρα, δεν γνωρίζεις αρκετά διαβάζοντας και την πιό λεπτομερή εγκυκλοπαίδεια, δεν αγάπησες επειδή το ένοιωσες για μιά στιγμή.
Δεν υπάρχει στιγμιαία βελτίωση, παρα μόνον η διάρκεια και η επιμονή αποδεικνύει και φέρνει σαν αποτέλεσμα την βελτίωση, την επιτυχία σε οτιδήποτε.
Και φυσικά όπως όταν για παράδειγμα πάψεις να αγαπάς κάποιον ακόμη και μετά απο πολλά χρόνια αφοσιωμένης αγάπης αυτή εξαφανίζεται κάπου ανάμεσα στις άπειρες αρχειοθετημένες πληροφορίες του κόσμου, έτσι και η επαγγελματική δεξιότητα, η ικανοτητα στο χόμπυ, η δημιουργικότητα στην τέχνη, η νίκη στο άθλημα, η επικαιροποίηση στη γνώση, παύουν απο την στιγμή που τα εγκαταλείπεις.
Αντίθετα με τις υποσχέσεις της αυτόματης ανταμοιβής που δίνουν όλοι οι αυτόκλητοι πλασιέ επιτυχίας απο τα χάπια αδυνατίσματος ή μαυρίσματος μέχρι τις θρησκείες, από τους πωλητές αυτοκινήτων μέχρι ακόμη και τους γκουρού των Ιμαλαϊων, καμία στιγμιαία απόκτηση αγαθού, τίτλου, αξιώματος δεν σε βελτιώνει.
Ισως μάλιστα το μόνο όφελος που μπορείς να αποκτήσεις απο τα δελεαστικά τεχνάσματα των πωλητών, να είναι η διακριση της διαφοράς μεταξύ του περιτυλίγματος, του δοχείου της ευτυχίας, απο το περιεχόμενο.
Γνωρίζοντας αυτή την διαφορά και διακρινοντας το σημαντικό απο το ασήμαντο, μπορείς ακόμη πιο εύκολα να αφοσιωθείς σε αυτό που έχει σημασία και να το πετύχεις.
Και αυτή η αφοσίωση δεν μπορεί να είναι πάρεργο, παράπλευρο έργο στη ζωή σου. Πρέπει να εκφράζεται απο ολόκληρη τη ζωή σου, επειδή απο αυτό με το οποίο ασχολείσαι, την πορεία σου, εξαρτάται και ο τελικός προορισμός που θα βρεθείς.
Το επάγγελμα πρέπει να είναι το πάθος σου, το χόμπυ σου επάγγελμα, η δουλειά σου έργο τέχνης, η ζωή σου πρωταθλητισμός, οι εμπειρίες σου εμπλουτισμένες με γνώση, και ολόκληρο το είναι σου αγάπη γι αυτό που κάνεις, γι αυτό που είσαι, χωρίς δικαιολογίες, παρηγοριές και ,κυρίως,ενδιάμεσους.
Ποτέ δεν είναι αργά για διόρθωση του αζιμούθιου της πορείας μας στη ζωή εφ' όσον υποπτευθούμε μόλις καν ότι αυτή επιβάλλεται. Αντίθετα, απο εκείνη τη στιγμή, κάθε αναβολή και καθυστέρηση μας φέρνει ακόμη πιό μακρυά απο την πραγμάτωση των επιθυμιών, των ονείρων μας, αυτών για τα οποία η ύπαρξή μας προορίζεται.
