Στην αδαλλΕ καθε πρωι ο τροχονομος κουβαλαει βαρεις σακκους με χρηματα και προσπαθει να τα ξεφορωθει γραφοντας οσο περισσοτερους μπορει για οσο βαρυτερες παραβασεις μπορει.

Η πληρωμη γινεται επιτοπου, ο παραβατης φορτωνεται ενα καρρο χαρτονομισματα.
Στην τραπεζα, οι υπαλληλοι στεκονται στην ουρα εξω απο το καταστημα προσπαθωντας να βρουν περαστικους να τους δωσουν οσο μπορουν περισσοτερα δανεικα κι αγυριστα.
Καθε φορα που καποιος πολιτης καταθετει ειλικρινη φορολογικη δηλωση και με το παραπανω, η ποινη του υπουργου οικονομικων να θητευσει στη θεση του αυξανεται.
Ο πρωθυπουργος προσπαθει να εξασφαλισει οσο περισσοτερες συμφωνιες για εισαγωγες απο αλλες χωρες και να επιβαρυνει το ισοζυγιο εμπορικων συναλλαγων οσο περισσοτερο γινεται.
Οι διαρρηκτες τρυπωνουν τις νυχτες στα σπιτια για να αδειασουν σακκους με χρηματα χωρις να τους παρουν χαμπαρι.
Τα μαγαζια στην ερμου παραμενουν αυστηρα ανοικιαστα και πωλουνται δωρεαν σε οποιον πιαστει αρκετα κοροιδο ωστε να βρεθει με ανεπιθυμητη ιδιοκτησια.
Οι ανθρωποι στους δρομους ειναι απασχολημενοι σε εγκαρδιες χειραψιες και εναγκαλισμους, η ατμοσφαιρα παντου ειναι ερωτικη και ανεμελη.
Και οταν φτανουν στον τοπο εργασιας, με μερακι και δημιουργικοτητα φτιαχνουν πραγματα, προϊοντα και υπηρεσιες για να τα προσφερουν δωρεαν σε ολους.

Ειναι δυσκολο να περιγραψει κανεις ολα οσα συμβαινουν στην αδαλλΕ, οι παπαδες ειναι ξυρισμενοι και πετανε τα ρασσα για να τα ανταλλαξουν με κουρελια και οι εκκλησιες γινονται αιθουσες χορου, τα παιδια παιζουν μαθαινοντας ποσο πολυτιμη ειναι η ζωη για να την σπαταλησουν αντικαθιστωντας την εμφυτη συμπαντικη γνωση με το αλφανηταρι του καθωσπρεπισμου και το βυτιοφορο αντι για πετρελαιο διανεμει δωρεαν γλαστρες με ανθισμενα λουλουδια.
Τα ινδαλματα των πρωταγωνιστων του σινεμα ειναι οι τρωγλοδυτες στις γειτονιες, αν εχει μεινει κανεις ακομα που να το καταφερνει αυτο, και στα νυχτερινα δελτια ειδησεων οι παρουσιαστες απλα καθονται και κοιταζουν γεματοι εκσταση και ευτυχια σιωπηροι τον φακο για 45 λεπτα, καθως καθε μερα υπαρχει μονο μια είδηση: αγαπη, παντου.

Ποια διαδικασια αραγε μπορει να εχει αποτελεσμα μια τετοια κοινωνια, που μας ακουγεται παρανοϊκη, ανεφικτη οσο και ευχαριστη?

Ισως η κοινωνια της μη-ιδιοκτησιας, της προσφορας, της πνευματικοτητας,της φιλοτεχνιας,της συνειδητοποιησης του εφημερου της υπαρξης, των βαθειων νοηματων της ζωης, της υπερβασης που μονο ο ανθρωπος μπορει να κανει, και λεγεται πολιτισμος.

Λεξεις που εκφραζουν προσχηματα οπως δημοκρατια, ελευθερια, ισοτητα, αλληλεγγυη, δικαιοσύνη,δεν θα υπαρχουν καν τοτε, καθως θα ειναι αυτονοητες πραγματικοτητες.

Ενα κλικ στον τροπο σκεψης, μια εκδρομη στην εξοχη απο που δεν θα επιστρεψουμε ξανα στην πολη, μια απλωτη στην παραλια, μια βαθεια εισπνοη, ενα φιλι, μια αγκαλια, ενα τραγουδι, μια σκεψη συμπονοιας, τοσο, μονο τοσο παιρνει, μπορει να ειναι αρκετο και ολα να αλλαξουν.

Και τοτε θα δουμε ποσο παρανοϊκη ηταν η κοινωνια που ζουμε.