Οι εποχες αλλαζουν ολο και γρηγοροτερα, ο χρονος ημιζωης και των τάσεων, μικραινει, καιo κοινος παρονομαστης που λεγεται ανθρωπινη αναγκη αναγκαστικα ελαττωνεται με το φόβο να μην απαλειφθει στις ορθολογιστικές εξισώσεις των οικονομολόγων.
Ποιό ειναι το κατω όριο αυτής της μείωσης των ανθρώπινων αναγκων μοιάζει να μην ειναι δυνατο να καθοριστεί. Σε διαφορα σημεια του πλανητη υπαρχουν κοινωνιες που ζουνε εντελως εξαθλιωμεες και αυτο γινεται αποδεκτο και διαπραγματευσιμο σαν ενας ακομη αριθμητικος παραγοντας στις οικονομικες θεωριες,τους ισολογισμους και τους χρηματιστηριακους δείκτες.
Οι οικονομικες κρισεις δημιουργουν η μεταφερουν μεσω μεταναστευσης τετοιες κοινωνιες ακομα και εντος των οριων ευημερουντων κοινωνιων, που οδηγει στην γκεττοποίησή τους.
Ολες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου έχουν σήμερα τα "γκέττο" τους, λιγοτερο και περισσότερο προνομιούχων, κάτι που υπενθυμίζει ότι τίποτε δεν άλλαξε στο πέρασμα της ιστορίας απο τους αστους και τους σκλαβους των αρχαίων κοινωνιών.
Συνήθως εσωτερικά στις μικρο-κοινωνίες αυτές, υπάρχει μία ιδιόμορφη αλληλεγγύη μεταξύ των μελών τους, που βασίζεται στο γεγονός ότι τα κοινά προβλήματα (ή ανέσεις) αποτελούν το γομωτικό υλικό της συλλλογικότητας.
Πρόσφατα, η κατάτμηση αυτή της κοινωνίας σε σαφώς περιχαρακωμένα τμήματα με την τοπολογική έννοια, έχει ακυρωθεί,συμπαρασύροντας και αυτή την αλληλεγγύη, καθώς υπάρχουν σημεία τομής μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων που είναι σε καποιο βαθμό οι κοινές δημόσιες υπηρεσίες, η καταναλωτική προπαγάνδα και -αυτο που κανει και την μεγαλύτερη διαφορά- η πληροφορία.
Η πληροφορία μεσω των ψηφιακών μέσων, μπορεί να γίνει κτήμα όλων σχεδόν σήμερα, δημιουργώντας μία ετερόκλητη ψηφιακή κοινωνία που δεν ειναι δυνατον πλεον να ελεγχθεί ούτε απο τους αρχικούς δημιουργούς των τεχνολογικών μέσων που την δημιούργησαν, αλλα ακόμα περισσότερο, απο τα παραδοσιακά κέντρα συντονισμού και εξουσίας.
Κατα κάποιο τρόπο, στην ψηφιακή κοινωνία, ο παρονομαστής αυτός των ανθρώπινων αναγκών, εμφανίζεται ασήμαντος, έως και εντελώς ανύπαρκτος ειδικα σε σχεση με την διαφοροποίηση που έχει στην αφετηρία των κοινωνικών δομών που ανήκουν τα μέλη της.
Δεν μπορεί σήμερα κάποιος να είναι περισσότερο "ψηφιακός" απο κάποιον άλλο. Το πολυ-πολυ να εχει τη δυνατότητα μεγαλύτερης, χρονικα, πρόσβασης στην πληροφορία, ή να έχει τη δυνατότητα μεγαλύτερης φορητότητάς της, αλλα αυτοί είναι παράγοντες που εκτός απο διαφανείς, είναι και συνεχώς μεταβαλλόμενοι ανομοιογενώς, ακολουθώντας μονοσήμαντη διαδρομή προς ένα άγνωστο αλλα μοναδικό μελλοντικό σημείο τεχνολογικής ολοκλήρωσης.
Το οτι στην ψηφιακή κοινωνία οι ανθρώπινες ανάγκες εμφανίζονται να έχουν εξαλειφθεί, φυσικά δεν σημαίνει ότι παύουν να ισχύουν στο υλικό περιβάλλον.
Ανήκοντας στην ψηφιακή κοινωνική ομάδα που παρα τις αμήχανες προσπάθειες της θεσμικής εξουσίας, είναι ανεξέγκτη, το κάθε μέλος της, αποτελεί και έναν πυρήνα εξουσίας.
Αυτό ίσως σε κάποιους ρομαντικούς ακούγεται σαν την απόλυτη δημοκρατία και παρα το γεγονός ότι συνήθως μας διαφεύγει το ότι η δημοκρατία δεν γεννήθηκε για να εξυπηρετήσει το βασικό ζητούμενο της δικαιοσύνης μεταξύ όλων, παρα μάλλον την δια-ταξική αδικία, μπορούμε να το δεχτούμε σαν σύμβαση.
Ο "απαναγκοποιημένος" (ή να πω απάνθρωπος καλύτερα;) ψηφιακός άνθρωπος, απολαμβάνει ελευθερία αυτοδιάθεσης και έκφρασής του, σε πολυ μεγαλύτερο βαθμό απο ότι του εξασφαλίζει η -ιδιως σύγχρονη διεφθαρμένη της μορφη - δημοκρατία.
Επιπλέον, το βεληνεκές επιρροής και αλληλεπίδρασής του μέσα στον ψηφιακό κόσμο, είναι πολύ μεγαλύτερο συγκριτικά με τον υλικό κόσμο.
Φαινεται τελικα το κόστος για το προνομιο της ελευθεριας ειναι η εξαφανιση των αναγκων μας.
Ομως επειδη πισω απο καθε αριθμο που αντιστοιχει στον καθενα μας βρισκεται ενα ανθρωπινο ον,η ψηφιακή πλειοδοσία ελευθερίας αφήνει μια πικρή γεύση όταν πατάμε το κουμπί off καθε βραδυ.
Τοτε η αμειλικτη πραγματικοτητα μας περιμενει. Και δεν υπαρχει πριγκιπας να μας ψαξει με το παπουτσακι στο χερι, να μας πει οτι εγινε λαθος, δεν ηταν ολα ψεμματα και ενα εξισου καλυτερο αυριο και στην πραγματική μας ζωή μας περιμένει.
Για να γινει αυτό, θα πρέπει ολοι μας να γίνουμε και πριγκιηπες και σταχτοπουτες, ωστε να υπαρχουν αρκετοι για ολους.
Ας φωναξουμε μεσα απο το δικτυο οτι ειμαστε ανθρωποι, ας γραψουμε στο facebook οτι στο farmville ειμαστε μεγαλοκτηματιες αλλα στην πραγματικοτητα δεν ξερουμε πως θα πληρωσουμε το νοικι του μηνα, ας ριξουμε τη μασκα του πολυπειρου πετυχημενου στο twitter κι ας ομολογησουμε οτι ψαχνουμε εναγωνιως για ενα μεροκαματο.
Και ας ριξουμε ολοι μια πιο προσεκτικη και ζεστη ματια στους αλλους, ας δωσουμε δουλεια αν ειμαστε εργοδοτες στο μοναχικο blogger που ξεκινα με νεανική φλόγα σε εναν κοσμο που δεν καταλαβαινει πως μπορει να το εχουν φτιαξει οι προηγούμενοι τοσο αδικο, ας αφαιρεσουμε τους τοιχους μεταξυ μας για γονιμες συνεργασιες, ας εκμεταλλευτουμε σωστα την ευκαιρια της ψηφιακής συγκυρίας προς όφελος αυτού του ανθρώπινου παρονομαστή που προσπαθουν καποιοι τοσο πολυ να ξεχασουμε, να συρρικνωσουμε, να απαξιωσουμε.
Το σύστημα αποκοίμισης των μαζών έχει φροντίσει να πάρει έγκαιρα θέση παντού, μπορεις και συ να αποκτησεις χρεωστικες καρτες on-line και να τις γεμιζεις και να τις αδειαζεις με κλικς, μπορεις ανετα να γινεις ενα κουμπι ο ιδιος να σε ανοιγοκλεινουν και να σε καταμετρουν σε στατιστικες πωλησεων, μπορεις και συ να καταφερεις να βρεθεις καποια μερα να δουλευεις για τους μεγάλους για μερικά ψιχουλα.
Μπορεις ομως να πατήσεις μια νυχτα το off και να νιωσει καλα ο ανθρωπος που το κάνει?
Ειναι ηδη αργα, παταω off..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου