Χριστουγεννα

Που πηγαν ολοι. Μετα απο τοσα χρονια πως κι ετσι ξαφνικα νιωθεις μονος.
Κι ας εκανες τοσο σαλο και φασαρια για χρονια,τωρα ολα ηχουν σιωπη. Τους τελειωσαν τα χρονια πολλα? Βαρεθηκαν καθε χρονο τα ιδια και τα ιδια? Η μηπως εισαι εσυ εκεινος που φταις.
Τοσα χρονια φωναζες οτι δεν υπαρχουν χριστουγεννα, και οι γιορτες ειναι μονο καταναλωτικο προσχημα.

Νομιζες οτι οσες φορες κι αν το ελεγες, εκεινοι θα εξακολουθουσαν να κλεινουν τα αυτια τους, ακολουθωντας πιστα τον ρολο των "αλλων", των ανυποψιαστων, των αναποφευκτων κομπαρσων που θα σε εκαναν να νιωθεις πρωταγωνιστης.

Ομως τωρα ανησυχεις βλεποντας τους ολους σκυθρωπους, απογοητευμενους απο το σενάριο του εργου ν'αποσυρονται σιωπηλοι, και συ, και συ μενεις μονος, μονος ψηλα στο θεωρειο, μονος και πανω στη σκηνη, ο ιδιος θεαμα και θεατης.

Κι ας 'φυγαν ολοι για τον λαθος λογο, παντως εφυγαν, σωπασαν, κρυφτηκαν.
Αυτο ηταν ολο, Τοσο ευκολο. Τοσο πικρη ειναι η γευση της νικης.

Λιγο τοσο δα εφτασε για να χαθουν τα δωρα,οι παρατες και μαζι ολα εκεινα τα χρωματα που'χες συνηθισει να μουτζουρωνεις, μουτζουρωνοντας σαρκαστικα συναμα το επιμονα επαναλαμβανομενο ετησιο ραντεβου με τις αναμνησεις που ματωνουν.

Σηκωνεσαι και φορας το παλτο σου. Ειναι Χριστουγεννα και καπου εκει εξω σε χρειαζονται.Και τους χρειαζεσαι...

Καθε φέτος και χειρότερα

Καιρος να το αλλαξουμε αυτο, εν αναμονη του 2012 video review.

S.O.S μαγεύτηκα.

Δεν είναι η πρόσφατη παγκόσμια μιζέρια που με κάνει περισσότερο νοσταλγικό.

Πάντοτε οι ABBA και ειδικά αυτό το τραγούδι τους με ταξιδεύει σε μία εποχή που σήμερα φαντάζει σαν εξωγήϊνη.


Κυριακή πρωί του 1976 και πριν ακόμα σηκωθώ απο το κρεββάτι ανοίγω το ραδιόφωνο που είναι συντονισμένο στη "Φωνή της Αμερικής".

Ενα καθαρά προπαγανδιστικό μέσο που εξέπεμπε τότε πανευρωπαϊκά στα μεσαία κύματα (ΑΜ) που όμως ανάμεσα στις βαρετές κι ακαταλαβίστικες για την ηλικία μου τότε ομιλίες και ειδήσεις στα αγγλικά, όποιος περίμενε υπομονετικά επιβραβευόταν με διάσπαρτα hits της εποχής απο Αμερική και Αγγλία.

Αυτός ήταν αρκετός λόγος να μην χάνω την εκπομπή κάθε Κυριακή, μια και ηταν μία απο τις σπάνιες ευκαιρίες τότε για κάποιον να ακούσει φρέσκια ξένη ποπ στο ελληνικό ραδιόφωνο.

Εκείνο το πρωϊνό άκουσα για πρώτη φορά το S.O.S. Και ήταν η πιό μαγική στιγμή της ζωής μου, μετά απο τόσα χρόνια σήμερα μπορώ να το πώ με σιγουριά.
Παρότι αργότερα άκουσα χιλιάδες φορές το ίδιο τραγούδι απο πολύ καλύτερα ηχοσυστήματα, η μαγεία εκείνης της στιγμής του δωδεκάχρονου εαυτού μου ποτέ δεν ήταν δυνατό να επαναληφθεί.

Παράξενο, να έχεις ζήσει τόσα σωστά και τόσα λάθη στη ζωή σου, και τελικά να αξιολογείς σαν πιο μαγική στιγμή της, κάποια της προεφηβείας σου.

Ισως επειδή ήταν το πρώτο μου ερωτικο σκίρτημα με τη φωνή της Agnetha όπως ερχόταν σαν πολύτιμο δώρο μέσα απο τα παράσιτα των μεσαίων ερτζιανών μιάς πρωτόγονης ηλεκτρονικής εποχής.

Η αλήθεια είναι, ότι την ερωτέυτηκα με το πρώτο ..άκουσμα απο τότε και φυσικά όταν ακολούθησε και η πρώτη ματιά, ακολούθησα κι εγώ τη μοίρα εκατομμυρίων αιώνια ερωτευμένων οπαδών μαζί της, κάτι που επηρρέασε αποφασιστικά και τις μετέπειτα επιλογές συντρόφων στην προσωπική μου ζωή.

Ομως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αν ο πρώτος μαγικός έρωτας διαρκεί για πάντα? Κατα τη γνώμη μου το πάντα είναι λίγο για να το περιγράψει..