Κριση, εκλογες,πολιτικες και οικονομικες ανακαταταξεις και σε ευρυτερο διεθνες επιπεδο ακομη περισσοτερα και επιπλεον πολεμοι,πλεονεξια,εξαπατηση ολοκληρων λαων,συμφορες αλλα και ανελπιστη επιτυχια,ευτυχια,ευημερια.
Ολα αυτα ετσι μαζωμενα ακουγονται σαν να χαρακτηριζουν ξαφνικα μια συγκεκριμενη εποχη ,ομως αυτο δεν ισχυει.
Ολοκληρη η γνωστη ανθρωπινη ιστορια αποτελειται απο μια διαδοχη των ιδιων γεγονοτων που περιοδικα αγγιζουν τις ζωες των μεμονωμενων κοινωνιων, του μοναχικου ανθρωπου τελικα σε καποια στιγμη της διαρκειας της ζωης του.
Κι οσο κι αν η κοινωνικη συνειδηδη, εφ' οσον υπαρχει, ή η επιβεβλημενη εκ των άνω ποδηγετηση, τα κανει να μοιαζουν σαν οι μεγαλυτερες εγνοιες του καθενός, στην πραγματικοτητα τιποτα δεν ειναι πιο σπουδαιο για τον ιδιο, οσο τα μικρα, ασημαντα καθημερινα προβληματα και λυσεις,χαρες και λυπες.
Συνηθιζω να βλεπω τους ανθρωπους χωρισμενους σε δυο κατηγοριες, εκεινους που γεννιουνται με εναν χαρτοφυλακα στο χερι κι εκεινους που γεννιουνται με ενα τηλεσκοπιο στον ωμο.
Μπορει κανεις να υποθεσει ολες τις ενδιαμεσες διαβαθμισεις, ομως με αυτη την απλοποιηση μπορουμε να διακρινουμε ευκολα το ρολο που ο καθενας αναλαμβανει στη ζωη του.
Οι δαιμονιοι επιχειρηματιες,οι πετυχημενοι δημιουργοι και τεχνιτες θα μπορουσαν να ειναι μερικοι ενδεικτικα που ανηκουν στην πρώτη κατηγορια, ενω καλλιτεχνες,λογοτεχνες,επιστημονες θα μπορουσαν να ειναι αυτοι που αποτελουν τη δευτερη.
Ισως η εναλλαγη μεταξυ των δυο ρολων μαλιστα μια η περισσοτερες φορες μεσα στα χρονικα ορια μιας ζωης να ειναι ο κανονας και η λυδια λιθος που καθοριζει το διαγραμμα της αυτοβελτιωσής μας.
Δεν μπορω ομως να κρυψω την προτιμηση μου στην δευτερη κατηγορια.
Κι αυτο, επειδη νομιζω εγγενώς σπανιζει και επειδη οποτε συνανταει κανεις αυτους τους αιθεροβάμμονες διακρινει οτι εχουν την υπερφυσικη ικανοτητα να μπορουν να δουν τα αστρα ακομα κι οταν δεν εχουν θεα στον ουρανο, ακομα κι αν βρισκονται κλεισμενοι στο πιο σκοτεινο κελλι της γης.
Ενω οι αλλοι,οι πετυχημενοι της δημιουργιας συνηθως πλουτου και δοξας, σπανια μπορουν η εχουν χρονο να δουν τα αστερια, να ονειρευτουν περα απο την πραγματικοτητα που τους περιβαλλει σαν μια φυλακη που παγιδευει το εξωτερικο φως.
Δεν πιστευω οτι οι μεν ειναι καλυτεροι η περισσοτερο χρησιμοι απο τους δε.
Σιγουρα εχει κανεις πολυ περισσοτερες πιθανοτητες να κανει λαθη λογιστικα ή στοχαστικά αν δεν κραταει χαρτοφυλακα, αν αρνειται να υπολογισει το κοστος και την αποδοση σε καθε βημα του, αν αφηνεται να παρασυρθει απο μαγικα και εξωτικα πραγματα η φανταστικα δημιουργηματα.
Ομως νομιζω οτι τελικα σε αυτους βασιζεται η επιτυχια των αλλων, που ακολουθουν μαζευοντας τα αποκομματα των εμπειριων τους και προσπαθουν να τα εκμεταλλευτουν, να καταλαβουν την πληρη εικονα και να την πουλησουν στους ομοιους τους.
Αν προσπαθουσα να ερμηνευσω τα γεγονοτα που συμβαινουν στο μικρο χρονικο οριζοντα που βλεπει το παραθυρο του παροντος, θαλεγα οτι μαλλον ζουμε στην εποχη που ολο και περισσοτεροι πετουν τους χαρτοφυλακες και ειτε φορτωνονται ενα τηλεσκοπιο στην πλατη, ειτε σμιγουν με εκεινους που ηδη εχουν ενα.
Οσο περισσοτεροι το αποφασιζουμε αυτο, τοσο λιγοτερη σημασια αποκτουν οι φωνες των μεγαλων γεγονοτων και τοσο πιο μεγαλα γινονται τα μικρα,τα μαγικα, τα σημαντικα αστερια του καθενος μας.
Μηπως απλα ειμαι πολυ αισιοδοξος;
Ολα αυτα ετσι μαζωμενα ακουγονται σαν να χαρακτηριζουν ξαφνικα μια συγκεκριμενη εποχη ,ομως αυτο δεν ισχυει.
Ολοκληρη η γνωστη ανθρωπινη ιστορια αποτελειται απο μια διαδοχη των ιδιων γεγονοτων που περιοδικα αγγιζουν τις ζωες των μεμονωμενων κοινωνιων, του μοναχικου ανθρωπου τελικα σε καποια στιγμη της διαρκειας της ζωης του.
Κι οσο κι αν η κοινωνικη συνειδηδη, εφ' οσον υπαρχει, ή η επιβεβλημενη εκ των άνω ποδηγετηση, τα κανει να μοιαζουν σαν οι μεγαλυτερες εγνοιες του καθενός, στην πραγματικοτητα τιποτα δεν ειναι πιο σπουδαιο για τον ιδιο, οσο τα μικρα, ασημαντα καθημερινα προβληματα και λυσεις,χαρες και λυπες.
Συνηθιζω να βλεπω τους ανθρωπους χωρισμενους σε δυο κατηγοριες, εκεινους που γεννιουνται με εναν χαρτοφυλακα στο χερι κι εκεινους που γεννιουνται με ενα τηλεσκοπιο στον ωμο.
Μπορει κανεις να υποθεσει ολες τις ενδιαμεσες διαβαθμισεις, ομως με αυτη την απλοποιηση μπορουμε να διακρινουμε ευκολα το ρολο που ο καθενας αναλαμβανει στη ζωη του.
Οι δαιμονιοι επιχειρηματιες,οι πετυχημενοι δημιουργοι και τεχνιτες θα μπορουσαν να ειναι μερικοι ενδεικτικα που ανηκουν στην πρώτη κατηγορια, ενω καλλιτεχνες,λογοτεχνες,επιστημονες θα μπορουσαν να ειναι αυτοι που αποτελουν τη δευτερη.
Ισως η εναλλαγη μεταξυ των δυο ρολων μαλιστα μια η περισσοτερες φορες μεσα στα χρονικα ορια μιας ζωης να ειναι ο κανονας και η λυδια λιθος που καθοριζει το διαγραμμα της αυτοβελτιωσής μας.
Δεν μπορω ομως να κρυψω την προτιμηση μου στην δευτερη κατηγορια.
Κι αυτο, επειδη νομιζω εγγενώς σπανιζει και επειδη οποτε συνανταει κανεις αυτους τους αιθεροβάμμονες διακρινει οτι εχουν την υπερφυσικη ικανοτητα να μπορουν να δουν τα αστρα ακομα κι οταν δεν εχουν θεα στον ουρανο, ακομα κι αν βρισκονται κλεισμενοι στο πιο σκοτεινο κελλι της γης.
Ενω οι αλλοι,οι πετυχημενοι της δημιουργιας συνηθως πλουτου και δοξας, σπανια μπορουν η εχουν χρονο να δουν τα αστερια, να ονειρευτουν περα απο την πραγματικοτητα που τους περιβαλλει σαν μια φυλακη που παγιδευει το εξωτερικο φως.
Δεν πιστευω οτι οι μεν ειναι καλυτεροι η περισσοτερο χρησιμοι απο τους δε.
Σιγουρα εχει κανεις πολυ περισσοτερες πιθανοτητες να κανει λαθη λογιστικα ή στοχαστικά αν δεν κραταει χαρτοφυλακα, αν αρνειται να υπολογισει το κοστος και την αποδοση σε καθε βημα του, αν αφηνεται να παρασυρθει απο μαγικα και εξωτικα πραγματα η φανταστικα δημιουργηματα.
Ομως νομιζω οτι τελικα σε αυτους βασιζεται η επιτυχια των αλλων, που ακολουθουν μαζευοντας τα αποκομματα των εμπειριων τους και προσπαθουν να τα εκμεταλλευτουν, να καταλαβουν την πληρη εικονα και να την πουλησουν στους ομοιους τους.
Αν προσπαθουσα να ερμηνευσω τα γεγονοτα που συμβαινουν στο μικρο χρονικο οριζοντα που βλεπει το παραθυρο του παροντος, θαλεγα οτι μαλλον ζουμε στην εποχη που ολο και περισσοτεροι πετουν τους χαρτοφυλακες και ειτε φορτωνονται ενα τηλεσκοπιο στην πλατη, ειτε σμιγουν με εκεινους που ηδη εχουν ενα.
Οσο περισσοτεροι το αποφασιζουμε αυτο, τοσο λιγοτερη σημασια αποκτουν οι φωνες των μεγαλων γεγονοτων και τοσο πιο μεγαλα γινονται τα μικρα,τα μαγικα, τα σημαντικα αστερια του καθενος μας.
Μηπως απλα ειμαι πολυ αισιοδοξος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου