Οδηγίες αθανασίας για αρχάριους

Τελευταία έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο, που με την ενδελεχή σχεδόν βεβιασμένη υπερ-εξάντληση του θέματός του, με έκανε να σκεφτώ ότι είτε ο συγγραφέας πληρώνεται αδρά για να αναπτύσσει κάθε εύλογη έως και παράλογη προέκταση μιας ιδέας, είτε ανήκει σε εκείνους που διαθέτουν άφθονο χρόνο ώστε να το κάνουν αυτό σαν δωρεάν προσφορά στην δικτυακή κοινότητα.

Οπως και να έχει, όπως όλοι μας για κάποιο λόγο άγνωστο και περιττό να εξηγηθεί, νιώθει υποχρεωμένος να καταχωρηθούν τα κείμενά του όχι μόνο στους σκληρούς δίσκους του διαδικτύου, αλλα και στις παρυφές του σύμπαντος όπου αποθηκεύονται οι πληροφορίες όλων των ενεργειών, σκέψεων και συναισθημάτων, εν γένει των γεγονότων.

Θα τολμήσω μια περίληψη του άρθρου αυτού, παραβλέποντας τις υπερβολικές κατα την ταπεινή μου γνώμη αναφορές σε βαμπιρικές και άλλες βιωματικές μάλλον φαντασιακές προεκτάσεις που περιέχει.

Ο συγγραφέας κατ' αρχη κάνει μια ενδιαφέρουσα αναγωγή της ζωής του καθενός μας σε μία δίλεπτη συμμετοχή σε μία ταινία.

Πράγματι η παρομοίωση μοιάζει επιτυχής, και συνεχίζει, ότι παίζοντας τον μικρό αυτο ρόλο μας στη χρονογραμμή της ιστορίας, θα πρέπει να προσποιηθούμε τους αθάνατους, θνητοί όντες  ωσεί αθάνατοι, προκειμένου να αποκομίσουμε την μέγιστη ικανοποίηση απο την σύντομη εμπειρία της ζωής.

Και συνεχίζει εξηγώντας οτι πρέπει να μάθουμε όσο περισσότερα γίνεται για το σενάριο, το κομμάτι της ιστορίας που προηγήθηκε της δικής μας παρουσίας αλλά και αυτό που έπεται, μέχρι και το τέλος της "ταινίας" αν είναι δυνατό.

Ο τρόπος για να προσποιηθούμε επιτυχώς αυτή την αθανασία όπως γράφει, είναι να αποκαταστήσουμε μονόδρομη επικοινωνία με τους νεκρούς αλλά και τους αγέννητους, μέσα από βιβλία και διηγήσεις όσον αφορά τους μεν και την έρευνα και την φαντασία όσον αφορά τους δε.

Το κείμενο επεκτείνεται στη συνέχεια σε μία εξαντλητική ανάλυση της έννοιας της αθανασίας και της έννοιας που έχει η απώλεια για τα ανθρώπινα πλάσματα.

Ο λόγος όμως που μου κίνησε το ενδιαφέρον αυτό το άρθρο είναι περισσότερο για την έννοια της “συνέχειας” που υπαινίσσεται όχι αναφορικά με τον όρο της αθανασίας-έστω και εικονικής- που περιγράφει, όσο της ψευδαίσθησης που μπορεί να αποκαταστήσει ο καθένας ζώντας σε πραγματικό χρόνο πρωθύστερες ή μελλοντικές εμπειρίες.

Εμπειρίες τις οποίες του δίνει το δικαίωμα να έχει η ίδια η ύπαρξη της Ιστορίας και ίσως η συμμετοχή του σε αυτή και μάλιστα, πολλές φορές η ψευδαίσθηση αυτή να αποτελεί διέξοδο, διαφυγή από μία πραγματικότητα στην οποία θα προτιμούσαμε να μη συμμετέχουμε.

Θα αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα που είναι αδιάφορο στον αναγνώστη απλά σαν ένα δείγμα του πόσο η φανταστική αυτή εμπειρία κατά περίπτωση μπορεί να κυμαίνεται στο εύρος της καταγεγραμμένης πραγματικής ή φανταστικής ιστορίας.

Από πολύ μικρός θυμάμαι να βλέπω στη θέση της πόλης που ζούσα μία κοιλάδα με εξωτική χλωρίδα και πανίδα, πιθανότατα όπως θα ήταν πριν εκατομμύρια χρόνια, και να σκέφτομαι ότι η δική μου πραγματικότητα είναι απλά μία περιστασιακή κατάσταση στον χώρο που στο παρελθόν και το μέλλον θα έχει εντελώς διαφορετική μορφή.

Αυτή η σκέψη ομολογώ λειτούργησε πολλές φορές σαν μία δικλείδα ασφαλείας σμίκρυνσης της τρέχουσας πραγματικότητας όταν αυτή ήταν υπερβολικά φορτική.

Μέσα από τέτοιες σκέψεις που υποπτεύομαι όλοι μας λίγο ή πολύ κάνουμε, προκύπτει και μία διαφορετική προσέγγιση του εαυτού μας, αποσυνδεδεμένη όχι μόνο από τον παρόντα χρόνο και χώρο, αλλά και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν και τα θεωρούμε κομμάτι του εαυτού μας , ή ιδιοκτησία μας.

Δεν θέλω να αναφερθώ στις τρέχουσες συγκυρίες κρίσης που κάνουν πολλούς από εμάς να βλέπουμε για πρώτη φορά ίσως τον εαυτό μας με διαφορετικό τρόπο σε σημείο που για πολλούς να απαξιώνεται η έννοια της αυτοσυντήρησης έχοντας προσαρτήσει την έννοια της ζωής στην αξία των αντικειμένων που την συνοδεύουν.

Η γενικευμένη τεχνητή κρίση πραγμάτων που ζούμε σήμερα είναι μικρής σημασίας μπροστά στις αμέτρητες κρίσεις που προσωπικά καθένας περνούσε, περνάει και θα περνάει οδεύοντας προς την δική του προσωπική ολοκλήρωση που δεν είναι άλλη από το τέλος της ύπαρξής του.

Η μήπως της αθανασίας κατά το εν λόγω άρθρο;

Τελικά μάλλον είναι πράγματι θέμα επιλογής να είναι κάποιος αθάνατος.

Γιατί ποιος μπορεί να αντέξει την αθανασία αν δεν μπορεί να αντέξει την απώλεια.