Το ότι μας προλαβαίνουν οι εξελίξεις εδώ στην Ελλάδα δεν αποτελεί είδηση.
Έχοντας το προνόμιο να ζώ σε μιά χώρα που απολαμβάνει το εφαρμοσμένο πάγωμα του χρόνου και ίσως την αντιστροφή του, κάτι που χιλιάδες επιστήμονες προσπαθούν να αποδείξουν σε υπόγειες σήραγγες χιλιομέτρων βάζοντας θεμελιώδη σωματίδια της ύλης να συγκρούονται ανελέητα, αυτόματα μου δίνει την νομιμοποίηση να κρίνω, να χλευάζω και τελικά να απορρίπτω αυτά που παρατηρώ να κοινούνται στην εξώσφαιρα του υπόλοιπου κόσμου που κινείται σε ξέφρενους ρυθμούς.
Ανάμεσα σε αυτά, θα ήθελα σήμερα να επικεντρώσω την προσοχή μου σε ένα φαινόμενο, που ομολογώ είναι ικανό να διαταράξει ακόμη και την δική μου μακαριότητα και ονομάζεται μπιτ κόϊν, που πιθανότατα έχει πάρει την ονομασία του απο το ότι αντιπροσωπεύει το κανένα νόμισμα.
Γι' άλλη μιά φορά θα μπορούσα να αδιαφορήσω για τέτοια παιχνιδάκια που απασχολούν τους νευρωτικούς ανασφαλείς ξένους να ανακαλύψουν κάτι απλά για να διαπιστώσουν ότι έχουμε εφεύρει εμείς την ονομασία του απο τουρκοκρατίας ακόμη.
Όμως τουτο δω μοιάζει πραγματικά πιό επικίνδυνο κι απο τα βεγγαλικά της χισροσίμα που έριξε στο ενόλα γκέυ το περλ-χάρμπορ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων μη με σκοτίζετε τώρα.
Κι αυτό, επειδή αυτό το μπιτ για μπιτ κόϊν, προσομιοάζει πολύ με τα κουπόνια που δίναν οι κουμμουνιστές στους καημένους σοβιετικούς πριν πέσει το Σινικό τείχος του Μάο-Τσε-Και-Βάρα (μη με ζαλίζετε είπα) και περιμέναν στις ουρές για μιά φραντζόλα ψωμί όπως μου'λεγε ένας θείος μου φορτηγατζής που διατηρούσε μιά εφεδρική, για ώρα ανάγκης, οικογένεια σε κείνα τα μέρη τότε.
Βέβαια, θα μπορούσα να το παρομοιάσω αυτό το νόμισμα και με τις δωροεπιταγές του μασκούτη ή του βαγγελόπουλου, αλλα νομίζω αυτό δεν θάταν ακριβές, επειδή αυτό το μπίτ κόϊν φαίνεται να έχει ανταλλακτική αξία πολύ ανώτερη και ισάξια ας πούμε της αξίας που έιχε κάποτε η δραχμούλα στην ελλάδα.
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι ένα απο αυτά έφτασε να έχει ανταλλακτική αξία ίση με 1200 ευρώ, τα πράγματα σοβαρεύουν.
Και σοβαρεύουν απλά επειδή δεν καταλαβαίνω ντιπ για ντιπ πως μπορώ να αποκτήσω αυτό το μπιτ για μπιτ νόμισμα, καθώς ούτε ευρώ έχω να τ' αγοράσω, αλλά ούτε και ξέρω ποιά τράπεζα τα έχει να πάω να κλαφτώ να δανειστώ μερικά.
Όμως αυτό που πραγματικά μου φέρνει ρίγη τρόμου, έιναι ότι ακόμα και το ευρώ και το δολλάριο φαίνονται να μη πιάνουν μπάζα μπροστά του.
Ήδη κάποιοι χρησιμοποιώντας αυτό το νέο νόμισμα να το πώ έτσι, κάνουν συναλλαγές, αγοράζουν και πουλούν προϊοντα, κάνουν επενδύσεις αλλα και χρηματοδοτούνται με αυτά, ενώ εγώ ακόμα μετράω δισεκατομμύρια χαρτάκια που χρωστάω σ' αυτούς που με διορίσαν ναν' καλα οι άνθρωποι στο υπουργείο χωροταξίας και περιβάλλοντος, τμήμα επίβλεψης δημόσιων αποχωρητηρίων που κανένα δεν έχουμε.
Ωρες είναι να μείνω εγω να ψηφίζω τους ίδιους με εναλλάξ ονόματα για να πληρώνομαι σε ευρώ και να μη μπορώ να βάλω στο χέρι ούτε ένα μπιτ.
Και γιατι υποψιάζομαι ότι δεν θα μπορέσω να βάλω στο χέρι ούτε ένα? επειδη βλέπω ότι αυτό το νόμισμα παράγεται, δεν αποκτάται.
Παράγεται και αξίζει ανάλογα με την αξία της εργασίας του καθενός και όχι μόνο. Αντανακλά την συνολική επαγγελματική και κοινωνική αξία του καθένα, συμπεριλαμβανομένης και της ατομικής στάσης μέσα στο σύστημα διακίνησής του.
Κι αυτό, επειδή αντικαθιστά την δοτή οικονομική ευρωστία που απολαμβάνουν στο υπάρχον οικονομικό σύστημα με συγκεκριμένο τρόπο δομημένες οντότητες, με την ανταλλακτικότητα χωρίς μεσάζοντες αγαθών και υπηρεσιών μεταφέροντας την αξία απο το νόμισμα στο άτομο και τις υπηρεσίες του.
Πάρ' το αυγό και κούρεψτο που λένε δηλαδη, αν πρέπει να αναγάγω την αξία της σφραγιδοχαρτούρας που παράγω ημερησίως σε εμπορεύσιμη αξία.
Μετά απο δεκαετίες στους αγώνες για ένα καπιταλιστικό σύστημα όπου ο πιό άξιος αποκτά περισσότερα με σοβιετικούς όρους διαχείρισης της μικροαστικής μου εξασφάλισης, πρέπει να δώσω για ακόμα μιά φορά αγώνα ώστε να αντισταθώ στην εκμετάλλευση της υπεραξίας της ακριβοπλήρωτής μου θέσης απέναντι σε ένα εχθρό που προσπαθεί να καταρρίψει κάθε ιερό και όσιο απειλώντας να αφανίσει κάθε προσχηματική τράβα με κι ας κλαίω υπηρεσία στο τρίπτυχο πατρίδα θρησκεία οικογένεια.
Νομίζω αυτή τη φορά πρέπει να ανησυχήσω σοβαρά, επειδή όσους λαθρομετανάστες και να καταραστώ και όσες επικλήσεις στους τριακόσιους του Λεωνίδα μαζί με τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη και τον Πλάτωνα της γνωστής ακαδημίας να κάνω, δεν βλέπω να ανακόπτεται η ορμή της νέας αυτής συμφοράς που με βρίσκει.
Ίσως όμως και πάλι άδικα να ανησυχώ. Απλά για άλλη μιά φορά προσπαθούν να με διασπάσουν σαν τα σωματίδιά τους, εγώ δεν είμαι ..ανθρωπίδιο.
Λες?
Έχοντας το προνόμιο να ζώ σε μιά χώρα που απολαμβάνει το εφαρμοσμένο πάγωμα του χρόνου και ίσως την αντιστροφή του, κάτι που χιλιάδες επιστήμονες προσπαθούν να αποδείξουν σε υπόγειες σήραγγες χιλιομέτρων βάζοντας θεμελιώδη σωματίδια της ύλης να συγκρούονται ανελέητα, αυτόματα μου δίνει την νομιμοποίηση να κρίνω, να χλευάζω και τελικά να απορρίπτω αυτά που παρατηρώ να κοινούνται στην εξώσφαιρα του υπόλοιπου κόσμου που κινείται σε ξέφρενους ρυθμούς.
Ανάμεσα σε αυτά, θα ήθελα σήμερα να επικεντρώσω την προσοχή μου σε ένα φαινόμενο, που ομολογώ είναι ικανό να διαταράξει ακόμη και την δική μου μακαριότητα και ονομάζεται μπιτ κόϊν, που πιθανότατα έχει πάρει την ονομασία του απο το ότι αντιπροσωπεύει το κανένα νόμισμα.
Γι' άλλη μιά φορά θα μπορούσα να αδιαφορήσω για τέτοια παιχνιδάκια που απασχολούν τους νευρωτικούς ανασφαλείς ξένους να ανακαλύψουν κάτι απλά για να διαπιστώσουν ότι έχουμε εφεύρει εμείς την ονομασία του απο τουρκοκρατίας ακόμη.
Όμως τουτο δω μοιάζει πραγματικά πιό επικίνδυνο κι απο τα βεγγαλικά της χισροσίμα που έριξε στο ενόλα γκέυ το περλ-χάρμπορ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων μη με σκοτίζετε τώρα.
Κι αυτό, επειδή αυτό το μπιτ για μπιτ κόϊν, προσομιοάζει πολύ με τα κουπόνια που δίναν οι κουμμουνιστές στους καημένους σοβιετικούς πριν πέσει το Σινικό τείχος του Μάο-Τσε-Και-Βάρα (μη με ζαλίζετε είπα) και περιμέναν στις ουρές για μιά φραντζόλα ψωμί όπως μου'λεγε ένας θείος μου φορτηγατζής που διατηρούσε μιά εφεδρική, για ώρα ανάγκης, οικογένεια σε κείνα τα μέρη τότε.
Βέβαια, θα μπορούσα να το παρομοιάσω αυτό το νόμισμα και με τις δωροεπιταγές του μασκούτη ή του βαγγελόπουλου, αλλα νομίζω αυτό δεν θάταν ακριβές, επειδή αυτό το μπίτ κόϊν φαίνεται να έχει ανταλλακτική αξία πολύ ανώτερη και ισάξια ας πούμε της αξίας που έιχε κάποτε η δραχμούλα στην ελλάδα.
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι ένα απο αυτά έφτασε να έχει ανταλλακτική αξία ίση με 1200 ευρώ, τα πράγματα σοβαρεύουν.
Και σοβαρεύουν απλά επειδή δεν καταλαβαίνω ντιπ για ντιπ πως μπορώ να αποκτήσω αυτό το μπιτ για μπιτ νόμισμα, καθώς ούτε ευρώ έχω να τ' αγοράσω, αλλά ούτε και ξέρω ποιά τράπεζα τα έχει να πάω να κλαφτώ να δανειστώ μερικά.
Όμως αυτό που πραγματικά μου φέρνει ρίγη τρόμου, έιναι ότι ακόμα και το ευρώ και το δολλάριο φαίνονται να μη πιάνουν μπάζα μπροστά του.
Ήδη κάποιοι χρησιμοποιώντας αυτό το νέο νόμισμα να το πώ έτσι, κάνουν συναλλαγές, αγοράζουν και πουλούν προϊοντα, κάνουν επενδύσεις αλλα και χρηματοδοτούνται με αυτά, ενώ εγώ ακόμα μετράω δισεκατομμύρια χαρτάκια που χρωστάω σ' αυτούς που με διορίσαν ναν' καλα οι άνθρωποι στο υπουργείο χωροταξίας και περιβάλλοντος, τμήμα επίβλεψης δημόσιων αποχωρητηρίων που κανένα δεν έχουμε.
Ωρες είναι να μείνω εγω να ψηφίζω τους ίδιους με εναλλάξ ονόματα για να πληρώνομαι σε ευρώ και να μη μπορώ να βάλω στο χέρι ούτε ένα μπιτ.
Και γιατι υποψιάζομαι ότι δεν θα μπορέσω να βάλω στο χέρι ούτε ένα? επειδη βλέπω ότι αυτό το νόμισμα παράγεται, δεν αποκτάται.
Παράγεται και αξίζει ανάλογα με την αξία της εργασίας του καθενός και όχι μόνο. Αντανακλά την συνολική επαγγελματική και κοινωνική αξία του καθένα, συμπεριλαμβανομένης και της ατομικής στάσης μέσα στο σύστημα διακίνησής του.
Πάρ' το αυγό και κούρεψτο που λένε δηλαδη, αν πρέπει να αναγάγω την αξία της σφραγιδοχαρτούρας που παράγω ημερησίως σε εμπορεύσιμη αξία.
Μετά απο δεκαετίες στους αγώνες για ένα καπιταλιστικό σύστημα όπου ο πιό άξιος αποκτά περισσότερα με σοβιετικούς όρους διαχείρισης της μικροαστικής μου εξασφάλισης, πρέπει να δώσω για ακόμα μιά φορά αγώνα ώστε να αντισταθώ στην εκμετάλλευση της υπεραξίας της ακριβοπλήρωτής μου θέσης απέναντι σε ένα εχθρό που προσπαθεί να καταρρίψει κάθε ιερό και όσιο απειλώντας να αφανίσει κάθε προσχηματική τράβα με κι ας κλαίω υπηρεσία στο τρίπτυχο πατρίδα θρησκεία οικογένεια.
Νομίζω αυτή τη φορά πρέπει να ανησυχήσω σοβαρά, επειδή όσους λαθρομετανάστες και να καταραστώ και όσες επικλήσεις στους τριακόσιους του Λεωνίδα μαζί με τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη και τον Πλάτωνα της γνωστής ακαδημίας να κάνω, δεν βλέπω να ανακόπτεται η ορμή της νέας αυτής συμφοράς που με βρίσκει.
Ίσως όμως και πάλι άδικα να ανησυχώ. Απλά για άλλη μιά φορά προσπαθούν να με διασπάσουν σαν τα σωματίδιά τους, εγώ δεν είμαι ..ανθρωπίδιο.
Λες?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου