Φυλαχό απ' το παρελθόν

Ποιός μπορεί να μη σταθεί με θαυμασμό μπροστά σε αυτό το λιλλιπούτειο αρχαιολογικό αριστούργημα που βρέθηκε στην Πύλο και αποκαταστάθηκε πρόσφατα, απεικονίζοντας με τόση ακρίβεια τη λεπτομέρεια αλλα και μεταφέροντας μετά απο αιώνες την ένταση της μάχης. 

Που αποθανατίζει το πάθος και την αυτοθυσία όλων των μορφών που αναπαριστώνται, την ορμή της σύγκρουσης, την μάχη για επιβίωση, την αίσθηση του θριάμβου αλλα και του θανάτου. 

Κάποιες τέτοιες ανακαλύψεις μας θυμίζουν ότι η μάχη της ζωής σε όλες τις μορφές της ήταν πάντα ο σκληρός και αδυσώπητος κανόνας, και η δίοδος απ' την οποία υποχρεωτικά περνούν όλες οι εκφάνσεις της ανθρώπινης έκφρασης μοιραία αλλα και ποιητικά απλοποιώντας τα πάντα στο δυαδικό σύστημα ζωής ή θανάτου, επιτυχίας ή αποτυχίας, θριάμβου ή ήττας. Γι αυτό και ο καλλιτέχνης του μακρυνού παρελθόντος, διάλεξε μία τέτοια αναπαράσταση να χρησιμοποιήσει, φαινομενικά απάνθρωπη και βάναυση, συμβολική όμως για όλα εκείνα τα αγαθά που επαγωγικά μας έρχονται στο μυαλό και για τα οποία μάχονται.

Κι αυτό που κάνει την διαφορά μεταξύ της νίκης και της ήττας είναι μία ανεπαίσθητη κίνηση, μία απειροελάχιστη σκέψη, μία φαινομενικά ασήμαντη απόφαση που έχει ληφθεί ίσως και χρόνια πριν το αποτέλεσμά φανεί και επηρεάσει εκείνη την μεγάλη και δυνητικά τελευταία μάχη. 

Στο τέλος βέβαια, όλοι σε κάποια μάχη γνωρίζουμε την τελειωτική ήττα, όμως πόσο πιό υποφερτή είναι η μοίρα  αυτή και σχεδόν ευπρόσδεκτο τέλος αποτελεί όταν δεν έχουμε απλά ζήσει στην αναμονή του, αλλά το έχουμε προκαλέσει πριν, και το έχουμε κερδίσει πολλές φορές , επιζώντας έστω και βαρειά λαβωμένοι.

Και όποιος πιστεύει ότι οι μάχες γίνονται όλο και ηπιότερες ή πιο έυκολες όσο προοδεύει ο πολιτισμός, αυταπατάται. Επειδή, ποια μεγαλύτερη ήττα απο την ήττα του συμβιβασμού, ποια μεγαλύτερη αγωνία απο την αποποίηση της ζωής που λαχταράμε να ζήσουμε σε αντάλλαγμα της ασφάλειας.

Οι στρατιώτες σαν κι αυτούς που αποθανατίστηκαν σε αυτό το έργο απο έναν καλλιτέχνη πριν χιλιάδες χρόνια , ίσως αυτό απ' αυτό ήρθαν στο φώς να μας προφυλάξουν, απ'το να παραλείψουμε να ζήσουμε  την δύναμη και την ομορφιά των μαχών που μας αναλογούν, απ' την λιποταξία τουευγενή αγώνα για την ευόδωση των ονείρων μας, απ' τη λιποψυχία μπροστά στον φόβο της τελικής πτώσης. 

Και γι' αυτό ίσως είναι φιλοτεχνημένο σημειολογικά σε μέγεθος φυλαχτού.

Σε τι γινεσαι καλυτερος?
Σε τι βελτιωνεσαι και πώς?
Δεν εννοω μόνο δουλειά, χομπυ,τέχνες, αθλητισμό, γνωσεις, αλλα και αισθήματα.

Η απάντηση είναι ότι μάλλον βελτιώνεσαι σε ότι επιμένεις.
Επειδή δεν γίνεσαι αρχιτέκτονας μόλις πάρεις το πτυχίο, ούτε γίνεσαι φωτογράφος με την πρώτη φωτογραφία, δεν θεωρείς τον εαυτό σου ζωγράφο άν ζωγράφισες μερικές φορές,δεν έγινες πρωταθλητής ακόμη κι άν έπαιξες συνεχώς δώδεκα ώρες ποδόσφαιρο για μία μέρα, δεν γνωρίζεις αρκετά διαβάζοντας και την πιό λεπτομερή εγκυκλοπαίδεια, δεν αγάπησες επειδή το ένοιωσες για μιά στιγμή.

Δεν υπάρχει στιγμιαία βελτίωση, παρα μόνον η διάρκεια και η επιμονή αποδεικνύει και φέρνει σαν αποτέλεσμα την βελτίωση, την επιτυχία σε οτιδήποτε.

Και φυσικά όπως όταν για παράδειγμα πάψεις να αγαπάς κάποιον ακόμη και μετά απο πολλά χρόνια αφοσιωμένης αγάπης αυτή εξαφανίζεται κάπου ανάμεσα στις άπειρες αρχειοθετημένες πληροφορίες του κόσμου, έτσι και η επαγγελματική δεξιότητα, η ικανοτητα στο χόμπυ, η δημιουργικότητα στην τέχνη, η νίκη στο άθλημα, η επικαιροποίηση στη γνώση, παύουν απο την στιγμή που τα εγκαταλείπεις.

Αντίθετα με τις υποσχέσεις της αυτόματης ανταμοιβής που δίνουν όλοι οι αυτόκλητοι πλασιέ επιτυχίας απο τα χάπια αδυνατίσματος ή μαυρίσματος μέχρι τις θρησκείες, από τους πωλητές αυτοκινήτων μέχρι ακόμη και τους γκουρού των Ιμαλαϊων, καμία στιγμιαία απόκτηση αγαθού, τίτλου, αξιώματος δεν σε βελτιώνει.
Ισως μάλιστα το μόνο όφελος που μπορείς να αποκτήσεις απο τα δελεαστικά τεχνάσματα των πωλητών, να είναι η διακριση της διαφοράς μεταξύ του περιτυλίγματος, του δοχείου της ευτυχίας, απο το περιεχόμενο.

Γνωρίζοντας αυτή την διαφορά και διακρινοντας το σημαντικό απο το ασήμαντο, μπορείς ακόμη πιο εύκολα να αφοσιωθείς σε αυτό που έχει σημασία και να το πετύχεις.

Και αυτή η αφοσίωση δεν μπορεί να είναι πάρεργο, παράπλευρο έργο στη ζωή σου. Πρέπει να εκφράζεται απο ολόκληρη τη ζωή σου, επειδή απο αυτό με το οποίο ασχολείσαι, την πορεία σου, εξαρτάται και ο τελικός προορισμός που θα βρεθείς.


Το επάγγελμα πρέπει να είναι το πάθος σου, το χόμπυ σου επάγγελμα, η δουλειά σου έργο τέχνης, η ζωή σου πρωταθλητισμός, οι εμπειρίες σου εμπλουτισμένες με γνώση, και ολόκληρο το είναι σου αγάπη γι αυτό που κάνεις, γι αυτό που είσαι, χωρίς δικαιολογίες, παρηγοριές και ,κυρίως,ενδιάμεσους.

Ποτέ δεν είναι αργά για διόρθωση του αζιμούθιου της πορείας μας στη ζωή εφ' όσον υποπτευθούμε μόλις καν ότι αυτή επιβάλλεται. Αντίθετα, απο εκείνη τη στιγμή, κάθε αναβολή και καθυστέρηση μας φέρνει ακόμη πιό μακρυά απο την πραγμάτωση των επιθυμιών, των ονείρων μας, αυτών για τα οποία η ύπαρξή μας προορίζεται.

Λιγότερες ερωτήσεις

Ποιός τολμάει πλέον να ρωτήσει?
Τί σημαινει αυτό? Πώς φτιάχνεται αυτό? Πώς θα πάω εκεί? Γιατί? Πότε? Ποιός?
Οι κοινές ερωτήσεις πλέον ανήκουν μόνο στους τεμπέληδες και τους ηλίθιους, σε έναν κόσμο όπου οι απαντήσεις προϋπάρχουν on και off -line.
Ας προχωρήσουμε στις μή-κοινές και αναπάντητες, χωρίς να σπαταλάμε πολύτιμο κοσμικό χρόνο.
Παρακάμπτοντας και την τοξική παιδεία αν χρειαστεί.
Ο τεχνητής νοημοσύνης εαυτός ή αντίπαλός μας παραφυλάει στη γωνία.

Δεν πέρασε και τόσος πολύς χρόνος απο την τελευταία μου ανάρτηση όσο νόμιζα.
Δουλεύοντας αργά γιά άλλη μιά φορά (τίποτε δεν άλλαξε στο μεταξύ, μεροδούλι-μεροφάϊ δόξα τω θεώ θα έλεγα αν δεν ήμουν άθεος),πέρασε ξαφνικά μιά ανάμνηση απο το μυαλό μου και ένοιωσα την ανάγκη να την καταγράψω κάπου.

 Μιά ανάμνηση που ξετρύπωσε απο κανα δυό δεκαετίες πρίν και με γέμισε νοσταλγία αλλά και με την ευχαρίστηση της αναβίωσης που πραγματοποιεί ο εγκέφαλος.

Και τότε συνειδητοποίησα ότι αυτή η σχετικά ασήμαντη και παραμελημένη ανάμνηση ήταν το ωραιότερο και πιό ευχάριστο στιγμιότυπο της ζωής μου. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα έρθει μια μέρα που θα μπορώ να ξεχωρίσω μία, μόνο μία στιγμή που έζησα σαν την καλύτερη και με διαφορά.
Ναι, και μόνο για να ζήσω εκέινη την στιγμή άξιζε να έρθω στη ζωή. Ισως αυτός να είναι και ο ορισμός της επιτυχίας μιάς ζωής. Μιά στιγμή, μιά ανάμνηση, που θα μας συνοδεύει μέχρι την αιωνιότητα , ο προσωπικός μας παράδεισος.