Το τέλος ήρθε πριν την αρχή

Θυμάμαι την εποχη πριν απο την ενταξη της Ελλαδας ακόμα στην Ε.Ο.Κ, οτι φανταζόμουν την μελλοντική Ευρώπη σαν μία ακόμη Η.Π.Α.
Τοτε φυσικα , ακριβως μετα την μεταπολίτευση, η προπαγάνδα υπέρ του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτιστικού μοντέλου των Η.Π.Α ήταν στο απόγειο.

Ακόμη και χρόνια μετά το '74 θυμάμαι η μόνη πηγή πληροφόρησης και επικοινωνίας με την μουσική, για παράδειγμα κουλτούρα εκτός Ελλάδος, ήταν στο ραδιόφωνο, στα "Μεσαία Κύματα" , η "Φωνή της Αμερικής". Κάθε Κυριακή στις 11 το πρωί υπέμενα σαν έφηβος τις ατέλειωτες ομιλίες και αναλύσεις του εκφωνητή, για να απολαύσω εκείνες τις στιγμές που ξαφνικά ενδιάμεσα σαν σφήνα έπαιζε κάποια ξένη μουσική.

Ισως πράγματι και οι εμπνευστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης να είχαν στο νου τους ένα μοντέλο ομόσπονδων κρατών που θα δημιουργούσε την ορμή ενός νέου ευρωπαϊκού ονείρου, όπως ήταν το αμερικάνικο.

Ομως, καθως μέσα απο τις δεκαετίες παράλληλα με την τεχνολογική εξέλιξη του πλανήτη βελτιώθηκε η επικοινωνία και η ενημέρωση σαν παράπλευρη απώλεια, για τους ισχυρούς ιδιοκτήτες των δικτύων, η λουστραρισμένη εικόνα τόσο του αρχέτυπου δυτικού πρότυπου ζωής όσο και της παγκοσμιοποίησης που ηταν προ των πυλών, ξεθώριασε.
Υπο τους στεναγμούς των περιθωριοποιημένων αυτού του κόσμου, η πραγματικότητα αποκαλύφθηκε.

Και η πραγματικότητα ήταν, ότι όχι μόνο δεν είναι δυνατό η Ευρώπη να γίνει μια δεύτερη Αμερική, αλλά και το ίδιο το πρωτότυπο αμερικάνικο σύστημα είναι υπο κατάρρευση.

Σαν αφελής ουραγός , δρομέας με τραγικά καθυστερημένη εκκίνηση, στα μέσα του αγώνα, διαπίστωσε η γηραιά Ευρώπη οτι δεν διαθέτει το σφρίγος που απαιτείται ώστε να τερματίσει, αλλα και επιπλέον,ότι ο αγώνας έχει ήδη ακυρωθεί.
Στο κυνήγι αυτό του κέρδους, κανένας δεν υποψιάστηκε ότι δεν είναι δυνατόν όλοι να τερματίσουν πρώτοι, και επιπλέον κανείς δεν είχε χρόνο να προσέξει ότι οι διοργανωτές εκμεταλλεύτηκαν τον χρόνο για να διαφύγουν.
Και έτσι, η Ευρώπη, και η ιδέα των ενωμένων χωρών της έμεινε κενό γράμμα.

Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα, όχι μόνο με την έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών που την αποτελούν, αλλα και απο την μετατόπιση των στρατηγικών συμφερόντων των ρυθμιστών της παγκόσμιας οικονομίας,σε άλλη ήπειρο.
Η Ασία, με την Κίνα σαν νεα υπερδύναμη που αναπτύχθηκε βασισμένη στην σφριγηλή και φθηνή εργατική της δύναμη, εχει ήδη τερματίσει σε ένα sprint που διήνυσε σε χρόνο ανύποπτο για τον υπόλοιπο κόσμο.

Ετσι ξεμείναμε παλι, εμεις οι κάτοικοι της Ευρώπης, αυτης της Ευρωπης που εκτός απο μερικές αναλαμπές στην ιστορία της, τους περισσότερους αιώνες ήταν βυθισμένη σε βαθειά κοινωνική δυστυχία και ανέχεια, πνευματική και πολιτιστική αυτοακύρωση, και συνεχή αυτοκαταστροφή, να ατενίζουμε το μέλλον χωρίς καμμιά ελπίδα και έμπνευση.

Τελικά, αν δεί κανείς μακροσκοπικά την ανθρώπινη ιστορία, η Ευρωπαϊκή ήπειρος δεν αποδείχτηκε κατάλληλος τόπος για την ευημερία του ανθρώπινου γένους. Γιατι η εποχή μας να αποτελεί εξαίρεση λοιπόν;

Ξαφνικά βρισκόμαστε εμείς οι κάτοικοί της, να πλησιάζουμε να βρεθούμε στη θέση αυτών που θεωρούσαμε τρίτο κόσμο, με την ταμπέλα αυτή να σημαίνει χαμένο και άτυχο κόσμο που μπορεί κατα ένα μέρος να ζήσει με την ελεημοσύνη μας.
Σήμερα, η Eυρώπη ελπίζει στην ελεημοσύνη αυτών των ίδιων λαών που λoιδωρούσε, και αν αυτό ακούγεται υπερβολικό σήμερα, νομίζω συντομα θα είναι καταφανέστατο.

Η ιδιοκτησία και ειδικά γής στην Ευρώπη είναι όχι μόνο ασύμφορη για τους πλούσιους, αλλα και αδύνατη για τους φτωχούς. Η ελευθερία έκφρασης, αυτοδιάθεσης,εργασίας και εκπαίδευσης που σαν απατηλή εικόντα ταλαντεύτηκε για κάποιες δεκαετίες μπροστά στα μάτια των λαών,έχει εξαφανιστεί σαν μαγική εικόνα. Και η αξιοπρέπεια των ευρωπαϊκών λαών πουλιέται κι αγοράζεται με εικονικά funds στους διεθνείς οίκους πολτοποίησης της ανθρώπινης σάρκας.

Πως μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος αναλογιζόμενος την παρούσα συγκυρία σε συνδυασμό με τα ιστορικά γεγονότα.
Αυτό που ονομάζεται ανόρθωση της παγκόσμιας οικονομίας και ευημερίας, ήδη δεν μας συμπεριλαμβάνει, και γίνεται σε βάρος μας.

Παρ' ότι όλο αυτό ακούγεται σαν αποτέλεσμα εγκληματικού δόλου απο κάποιους διοργανωτές, ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν έχει νόημα να τους ψάξει κανείς για να τους κατηγορήσει. Ολοι μας φέρουμε την ευθύνη της υστερόβουλης συνενοχής σε αυτό και ειναι πολυ αργά να αντιστρέψουμε τη ροή των γεγονότων, όσο και αν μετανοούμε.

Ο μελλοντικός ιστορικός, θα αφιερώνει τόσο λίγα κεφάλαια στην ιστορία του δυτικού λεγόμενου πολιτισμού, όσο λίγα αφιερώσαμε εμείς για τον ανατολικό, τον άλλο, τον περισσότερο ανθρωποκεντρικό με την έννοια του πνευματισμού, αρχαίο πολιτισμό που έχει τις ρίζες του σε αναμνήσεις και μνημεία που επιμελώς αγνοήσαμε.

Το μέλλον είναι ήδη εδώ, και αυτό είναι το ευχάριστο νέο. Το δυσάρεστο είναι,οτι το παρελθόν που φεύγει, είμαστε εμείς.

Παγκόσμια συνείδηση

Η νευροφυσιολογία ερχεται να επαληθευσει την αρχεγοννη γνώση για την παγκόσμια συνείδηση. Το πρωτοείδα χάρη σε αυτο το πολυ καλο blog.Υπάρχει μενού επιλογής ελληνικών υποτίτλων στο κάτω μέρος του clip.Αποκαλυπτική παρουσίαση πράγματι, αξίζει τα 8 λεπτά απο τη ζωή μας για να το δούμε.

παιδικη αγαπη

Δεν θα αφηνα χαμενη την ευκαιρια της συναισθηματικης φορτισης που βρισκομαι τωρα, για να αποτυπωσω εστω και σ αυτο το χιλιομπαλωμενο διαδικτυακο τεφτερι,αυτη την ημερα που με ταξιδεψε πολλα χρονια πισω στο χρονο.

Παροτι ποτε δεν συμπαθησα το Facebook,με το αλλοθι της χρησης του σαν developer πολλες φορες εχω πιασει τον εαυτο μου να πληκτρολογει ονοματα στο πεδιο αναζητησής του, ή να σκαλιζω προφιλ πιθανων γνωστων μου.


Ετσι και σημερα, σε μια αποδραση απο την πιεση της δουλειάς της Δευτέρας,πως μου ηρθε και πληκτρολογησα το ονομα της πρωτης παιδικης μου αγαπης.

Ποσο μεγαλη ηταν η εκπληξη μου οταν ειδα το προφιλ της πρωτο-πρωτο στα αποτελεσματα αναζητησης! Και ποσο παραδοξα οικεια ενιωσα για πρωτη φορα στελνοντας αιτηση φιλιας και ενα συντομο μηνυμα χωρις καν να το σκεφτω, μεσα απο αυτο το κοινωνικο δικτυο-τερας που οσο και αν προσπαθει, δεν μπορει να υποκαταστησει με την πληθωρα "φιλων" που μας φορτωνει,τον ξεχωριστο εκεινο συναισθηματικό σύνδεσμο που έχουμε με ανθρώπους που περπατησαν καποια στιγμη μεσα στη ζωη μας.

Ισως βεβαια για τη γενια που γεννηθηκε με το mouse στο χερι, η εμπειρια της δικτυακης ανθρωπινης σχεσης, να εχει την ιδια αξια και νοημα καποτε σαν αναμνηση στη ζωη τους. Ομως αμφιβαλλω αν μεσα απο το ιντερνετ μπορει καποιος να νιωσει το χτυποκαρδι που ενιωθα εγω οταν η ντροπαλη ματια μου συναντιοταν με τη ματια της συμμαθητριας μου στις τελευταιες ταξεις του δημοτικου, ή οποιαδηποτε φωτογραφια στο προφιλ της θα μπορουσε να με γεμισει με τοση εκσταση οσο η φωτογραφια που κρυφα ειχα τραβηξει ο ιδιος σε μια ημερησια εκδρομη και στην οποια μετα βιας αναγνωριζεται απο μακρια οτι ηταν εκεινη.

Επισης, δεν ξερω αν το κυμα κρυσταλλινης νοσταλγιας που ξυπνησε μεσα μου βλεποντας την σημερινη φωτογραφια της - οπου στα ματια μου φαινεται ο χρονος να μην την εχει αγγιξει καθολου- μπορει να γινει μηδενικα και ασσοι και να αποθηκευτει σαν μια ακομα πληροφορια σε καποιο online profile.

Την ευχαριστω για το απογευμα αναμνησεων που μου χαρισε, την ευχαριστω που χρησιμοποιησε το FB ωστε να εχω την ευκαιρια να την βρω.

Και παροτι στην ουσια τιποτε δεν αλλαζει οταν ξανασυναντας καποιον που για δεκαετιες ηταν -και εξελιχτηκε σε ακομη περισσοτερο- αγνωστος, οσο αγνωστος εγινες και συ ο ιδιος, ακολουθωντας το ποταμι της ζωης,ενα κομματι του εαυτου μου εχει γιορτη, εκεινο το μοναδικό κομματι απο την χαμένη μου αθωότητα που περισώθηκε επειδή ανήκε για πάντα σε εκείνη.

Η πλάνη της αναγκαιότητας του χρήματος

Πρεπει να υπαρχει μια μετρήσιμη κρίσιμη μάζα την οποία άπαξ αποκτήσει μια ιδέα, προϊον ή ειδηση,τοτε μετατρέπεται σε ρυθμιστικό παράγοντα της κοινωνίας.
Σαν παράδειγμα φερνω το χρήμα.
Κάποτε οι κοινωνίες δεν το χρησιμοποιούσαν, και πρεπει να παραδεχτουμε, οτι αυτο συνεβαινε σε πιο πρωτόγονες κοινωνιες.
Οι αναγκαιότητες που καθιέρωσαν το χρήμα, δεν ειναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές. Οχι μόνο ήρθε σαν απο μηχανής θεός για να υπακαταστήσει τον αντιπραγματισμό, αλλα συγχρόνως δημιούργησε αυτη την κρίσιμη μάζα υποστηρικτών του στην ανθρώπινη συνείδηση, ωστε να καταλήξουμε σε συγχώνευση πολλών νομισμάτων σε ένα.

Μια απο τις τακτικές που χρησιμοποιεί το χρήμα για να ενδυναμώσει την παρουσία του σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι η τρομοκρατία του πολέμου, της πείνας, της ανέχειας. Οι ίδιοι μας οι γονείς που αυθόρμητα μας διηγούνταν πόσο χειρότερα ήταν τα δικά τους χρόνια, όταν δεν υπήρχαν χρήματα, στον μεσοπόλεμο και αργότερα, λόγια που συνειρμικά μακαρίζουν το παρόν, την εποχή της αφθονίας χρήματος, υπηρετούσαν άθελά τους αυτη την τακτική.
Και αν αυτο το παράδειγμα ισχύει για την γενιά μου, την γενιά των σημερινών πενηντάρηδων, δύσκολα σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να βρει εφαρμογή στις νεότερες γενιές, αυτές που αναθρέψαμε εμείς σαν γονείς.

Εχοντας οι ιδιοι ανδρωθεί εξ ολοκλήρου στο περιβάλλον της ευδαιμονίας του χρήματος, σε σημείο που η αφθονία και υπερπροσφορά του να το καθιστά διαφανές, αόρατο,"αποτύχαμε" να μεταφέρουμε την ίδια πεποίθηση αναγκαιότητάς του στην επόμενη γενιά.

Η διαθεσιμότητα του χρήματος με τόσες πολλές μορφές πλεον, νομισματικές, χρηματιστηριακές, ηλεκτρονικες, το κατέστησε δεδομένο στη συνείδηση των γενιών που αναπτύχθηκαν μέσα στο τελευταίο μισό του περασμένου αιώντα.
Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος βέβαια, ήταν να υποτιμήσουμε την δύναμη και την επιρροή του, η οποία στο μεταξύ στρογγυλοκάθισε στο θρόνο της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Ακούγεται ισως παράδοξη η υποτιμηση στη συνειδησή μας της δύναμης του χρήματος, ειδικα τη στιγμη που αυτη την περιοδο ειχε αναπτυχθεί η απληστία και φιλοχρηματία.

Ομως στην ουσια η απληστια και η αγαπη για το χρημα, δεν ειναι ακριβως αυτο που επιδιώκει το σύστημα να εμπεδωθεί στους λαούς, αλλα η υποταγή του σε αυτό, αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητά του.
Πρεπει το νόμισμα να αντιστοιχεί σε μονάδες κόπου και δουλείας ώστε να μπορεί να εκτιμηθεί.
Σε μια τετοια λοιπον περιοδο μπηκαμε συγχρονως με την εισοδο στη νεα χιλιετια. Τη νεα περιοδο 'υπενθυμισης' της αναγκαιοτητας του χρηματος. Δηλαδη του νομισματος, του εργαλείου που υποτιθεται απλα συμβολιζει αντιπραγματιστικές μονάδες, και που χωρις αυτες δεν θα ειχε καμμια αξια.

Ομως ολοι ξερουμε οτι η αξια του χρηματος πλεον δεν εχει αντικρυσμα στα πραγματικα αγαθα, και αυτο, επειδη εμεις οι ιδιοι δεχτηκαμε να εγκαταλειψουμε την παραγωγη αγαθων για χαρη αστικων γραφειοκρατικων και αντιπαραγωγικων θεσεων εργασίας που δημιουργησε το ιδιο το συστημα προκειμενου να μας στρατευσει ολους στο εργο αποδομησης της ιδιας της αξιας της κοινωνιας.

Τα παιδια μας, θα αναγκαστουν να επιστρεψουν στα χωραφια, στην πρωτογενη παραγωγη, με ορους δουλοπαροικιας, καθως τωρα ο ελεγχος του παιχνιδιου ειναι εξ' ολοκληρου σε αυτους που ελεγχουν την εκδοση του χρηματος.
Ειναι θλιβερο, αλλα περα ως περα αληθινο, οτι η δυναμη του χρηματος εγκειται στην πλάνη μας ότι πρεπει να δουλευουμε για να το αποκτησουμε. Στην πραγματικοτητα, θα μας εκλιπαρουσε το συστημα να το υιοθετησουμε, δινοντάς μας αφθονο και παλι, μέχρι να αποκτήσει συτη την "κρισιμη μαζα" υποστήριξής του μέσα μας.
Οι πλασιέ της καταστροφής μας γίναμε εμεις οι ιδιοι, προπαγανδιζοντας διαδικασιες, ανουσιες και αντιπαραγωγικες νομοθεσιες, με μοναδικο σκοπό την επικράτηση του μή-αγαθού που λέγεται χρήμα.
Οσο και αν για εμας που βιωνουμε αυτη την εποχη, η κατασταση φαινεται να ειναι κρισιμη και μη αναστρεψιμη, ο ιστορικός του μέλλοντος θα την καταγραψει απλα σαν μια απο τις φασεις που θα μεταλλαξουν την ανθρωπινη κοινωνια και μαζι τον πλανητη προς το μελλον.

Δεν μπορει κανεις να ειναι σε θεση να γνωριζει ποιο ειναι αυτο το μελλον.
Ακομη και το να τολμησει κανεις να το υποψιαστει πλεον, ειναι ματαιο, καθως η τεχνολογια εχει επιταχυνει τον χρονο σε ρυθμους υψηλοτερους απο αυτους που ειναι φτιαγμενος ο ανθρωπινος νους να λειτουργει για την εξασφαλιση της επιβιωσης του σε φυσικο περιβαλλον.
Το μονο αξιοπιστο εργαλειο ισως τελικα ειναι το ενστικτο. Και δυστυχως οταν ακουω το δικο μου, νιωθω τυχερος για οτι εζησα παρα για οτι με περιμενει στο μελλον να ζησω. Μακαρι να διαψευσθω.

-10bn years +10bn &1960 years=1960

Να γιατι αξιζει τον κοπο μια ολοκληρωτικη καταστροφη και αναμονη για μερικες χιλιαδες χρονια για να ξαναφτασουμε σε αυτη την εποχη.