παιδικη αγαπη

Δεν θα αφηνα χαμενη την ευκαιρια της συναισθηματικης φορτισης που βρισκομαι τωρα, για να αποτυπωσω εστω και σ αυτο το χιλιομπαλωμενο διαδικτυακο τεφτερι,αυτη την ημερα που με ταξιδεψε πολλα χρονια πισω στο χρονο.

Παροτι ποτε δεν συμπαθησα το Facebook,με το αλλοθι της χρησης του σαν developer πολλες φορες εχω πιασει τον εαυτο μου να πληκτρολογει ονοματα στο πεδιο αναζητησής του, ή να σκαλιζω προφιλ πιθανων γνωστων μου.


Ετσι και σημερα, σε μια αποδραση απο την πιεση της δουλειάς της Δευτέρας,πως μου ηρθε και πληκτρολογησα το ονομα της πρωτης παιδικης μου αγαπης.

Ποσο μεγαλη ηταν η εκπληξη μου οταν ειδα το προφιλ της πρωτο-πρωτο στα αποτελεσματα αναζητησης! Και ποσο παραδοξα οικεια ενιωσα για πρωτη φορα στελνοντας αιτηση φιλιας και ενα συντομο μηνυμα χωρις καν να το σκεφτω, μεσα απο αυτο το κοινωνικο δικτυο-τερας που οσο και αν προσπαθει, δεν μπορει να υποκαταστησει με την πληθωρα "φιλων" που μας φορτωνει,τον ξεχωριστο εκεινο συναισθηματικό σύνδεσμο που έχουμε με ανθρώπους που περπατησαν καποια στιγμη μεσα στη ζωη μας.

Ισως βεβαια για τη γενια που γεννηθηκε με το mouse στο χερι, η εμπειρια της δικτυακης ανθρωπινης σχεσης, να εχει την ιδια αξια και νοημα καποτε σαν αναμνηση στη ζωη τους. Ομως αμφιβαλλω αν μεσα απο το ιντερνετ μπορει καποιος να νιωσει το χτυποκαρδι που ενιωθα εγω οταν η ντροπαλη ματια μου συναντιοταν με τη ματια της συμμαθητριας μου στις τελευταιες ταξεις του δημοτικου, ή οποιαδηποτε φωτογραφια στο προφιλ της θα μπορουσε να με γεμισει με τοση εκσταση οσο η φωτογραφια που κρυφα ειχα τραβηξει ο ιδιος σε μια ημερησια εκδρομη και στην οποια μετα βιας αναγνωριζεται απο μακρια οτι ηταν εκεινη.

Επισης, δεν ξερω αν το κυμα κρυσταλλινης νοσταλγιας που ξυπνησε μεσα μου βλεποντας την σημερινη φωτογραφια της - οπου στα ματια μου φαινεται ο χρονος να μην την εχει αγγιξει καθολου- μπορει να γινει μηδενικα και ασσοι και να αποθηκευτει σαν μια ακομα πληροφορια σε καποιο online profile.

Την ευχαριστω για το απογευμα αναμνησεων που μου χαρισε, την ευχαριστω που χρησιμοποιησε το FB ωστε να εχω την ευκαιρια να την βρω.

Και παροτι στην ουσια τιποτε δεν αλλαζει οταν ξανασυναντας καποιον που για δεκαετιες ηταν -και εξελιχτηκε σε ακομη περισσοτερο- αγνωστος, οσο αγνωστος εγινες και συ ο ιδιος, ακολουθωντας το ποταμι της ζωης,ενα κομματι του εαυτου μου εχει γιορτη, εκεινο το μοναδικό κομματι απο την χαμένη μου αθωότητα που περισώθηκε επειδή ανήκε για πάντα σε εκείνη.