Πρεπει να υπαρχει μια μετρήσιμη κρίσιμη μάζα την οποία άπαξ αποκτήσει μια ιδέα, προϊον ή ειδηση,τοτε μετατρέπεται σε ρυθμιστικό παράγοντα της κοινωνίας.
Σαν παράδειγμα φερνω το χρήμα.
Κάποτε οι κοινωνίες δεν το χρησιμοποιούσαν, και πρεπει να παραδεχτουμε, οτι αυτο συνεβαινε σε πιο πρωτόγονες κοινωνιες.
Οι αναγκαιότητες που καθιέρωσαν το χρήμα, δεν ειναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές. Οχι μόνο ήρθε σαν απο μηχανής θεός για να υπακαταστήσει τον αντιπραγματισμό, αλλα συγχρόνως δημιούργησε αυτη την κρίσιμη μάζα υποστηρικτών του στην ανθρώπινη συνείδηση, ωστε να καταλήξουμε σε συγχώνευση πολλών νομισμάτων σε ένα.
Μια απο τις τακτικές που χρησιμοποιεί το χρήμα για να ενδυναμώσει την παρουσία του σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι η τρομοκρατία του πολέμου, της πείνας, της ανέχειας. Οι ίδιοι μας οι γονείς που αυθόρμητα μας διηγούνταν πόσο χειρότερα ήταν τα δικά τους χρόνια, όταν δεν υπήρχαν χρήματα, στον μεσοπόλεμο και αργότερα, λόγια που συνειρμικά μακαρίζουν το παρόν, την εποχή της αφθονίας χρήματος, υπηρετούσαν άθελά τους αυτη την τακτική.
Και αν αυτο το παράδειγμα ισχύει για την γενιά μου, την γενιά των σημερινών πενηντάρηδων, δύσκολα σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να βρει εφαρμογή στις νεότερες γενιές, αυτές που αναθρέψαμε εμείς σαν γονείς.
Εχοντας οι ιδιοι ανδρωθεί εξ ολοκλήρου στο περιβάλλον της ευδαιμονίας του χρήματος, σε σημείο που η αφθονία και υπερπροσφορά του να το καθιστά διαφανές, αόρατο,"αποτύχαμε" να μεταφέρουμε την ίδια πεποίθηση αναγκαιότητάς του στην επόμενη γενιά.
Η διαθεσιμότητα του χρήματος με τόσες πολλές μορφές πλεον, νομισματικές, χρηματιστηριακές, ηλεκτρονικες, το κατέστησε δεδομένο στη συνείδηση των γενιών που αναπτύχθηκαν μέσα στο τελευταίο μισό του περασμένου αιώντα.
Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος βέβαια, ήταν να υποτιμήσουμε την δύναμη και την επιρροή του, η οποία στο μεταξύ στρογγυλοκάθισε στο θρόνο της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Ακούγεται ισως παράδοξη η υποτιμηση στη συνειδησή μας της δύναμης του χρήματος, ειδικα τη στιγμη που αυτη την περιοδο ειχε αναπτυχθεί η απληστία και φιλοχρηματία.
Ομως στην ουσια η απληστια και η αγαπη για το χρημα, δεν ειναι ακριβως αυτο που επιδιώκει το σύστημα να εμπεδωθεί στους λαούς, αλλα η υποταγή του σε αυτό, αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητά του.
Πρεπει το νόμισμα να αντιστοιχεί σε μονάδες κόπου και δουλείας ώστε να μπορεί να εκτιμηθεί.
Σε μια τετοια λοιπον περιοδο μπηκαμε συγχρονως με την εισοδο στη νεα χιλιετια. Τη νεα περιοδο 'υπενθυμισης' της αναγκαιοτητας του χρηματος. Δηλαδη του νομισματος, του εργαλείου που υποτιθεται απλα συμβολιζει αντιπραγματιστικές μονάδες, και που χωρις αυτες δεν θα ειχε καμμια αξια.
Ομως ολοι ξερουμε οτι η αξια του χρηματος πλεον δεν εχει αντικρυσμα στα πραγματικα αγαθα, και αυτο, επειδη εμεις οι ιδιοι δεχτηκαμε να εγκαταλειψουμε την παραγωγη αγαθων για χαρη αστικων γραφειοκρατικων και αντιπαραγωγικων θεσεων εργασίας που δημιουργησε το ιδιο το συστημα προκειμενου να μας στρατευσει ολους στο εργο αποδομησης της ιδιας της αξιας της κοινωνιας.
Τα παιδια μας, θα αναγκαστουν να επιστρεψουν στα χωραφια, στην πρωτογενη παραγωγη, με ορους δουλοπαροικιας, καθως τωρα ο ελεγχος του παιχνιδιου ειναι εξ' ολοκληρου σε αυτους που ελεγχουν την εκδοση του χρηματος.
Ειναι θλιβερο, αλλα περα ως περα αληθινο, οτι η δυναμη του χρηματος εγκειται στην πλάνη μας ότι πρεπει να δουλευουμε για να το αποκτησουμε. Στην πραγματικοτητα, θα μας εκλιπαρουσε το συστημα να το υιοθετησουμε, δινοντάς μας αφθονο και παλι, μέχρι να αποκτήσει συτη την "κρισιμη μαζα" υποστήριξής του μέσα μας.
Οι πλασιέ της καταστροφής μας γίναμε εμεις οι ιδιοι, προπαγανδιζοντας διαδικασιες, ανουσιες και αντιπαραγωγικες νομοθεσιες, με μοναδικο σκοπό την επικράτηση του μή-αγαθού που λέγεται χρήμα.
Οσο και αν για εμας που βιωνουμε αυτη την εποχη, η κατασταση φαινεται να ειναι κρισιμη και μη αναστρεψιμη, ο ιστορικός του μέλλοντος θα την καταγραψει απλα σαν μια απο τις φασεις που θα μεταλλαξουν την ανθρωπινη κοινωνια και μαζι τον πλανητη προς το μελλον.
Δεν μπορει κανεις να ειναι σε θεση να γνωριζει ποιο ειναι αυτο το μελλον.
Ακομη και το να τολμησει κανεις να το υποψιαστει πλεον, ειναι ματαιο, καθως η τεχνολογια εχει επιταχυνει τον χρονο σε ρυθμους υψηλοτερους απο αυτους που ειναι φτιαγμενος ο ανθρωπινος νους να λειτουργει για την εξασφαλιση της επιβιωσης του σε φυσικο περιβαλλον.
Το μονο αξιοπιστο εργαλειο ισως τελικα ειναι το ενστικτο. Και δυστυχως οταν ακουω το δικο μου, νιωθω τυχερος για οτι εζησα παρα για οτι με περιμενει στο μελλον να ζησω. Μακαρι να διαψευσθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου