αληθεια & ευτυχια

Ερχεται εκεινη η στιγμη που δεν μπορεις να αντισταθεις να γραψεις ισως κατω απο την πιεση ολων αυτων που ζεις και ασφυκτιουν μεσα σου μεχρι να βρουν μια διεξοδο.

Ακομα και αν ξερεις οτι δεν εισαι ικανος ουτε να ψελλισεις σωστα τις εννοιες και τις σκεψεις που αλλοι , εξυπνοτεροι ανθρωποι εχουν ηδη κανει.

Αν και ειμαι άθρησκος, αυτο δεν με εμποδιζει να διαβαζω αυτους που τα προπαγανδιστικα συστηματα της κοσμικης εξουσιας , οι θρησκειες υιοθετησαν σαν αρχηγους τους με τη λογικη του ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις, συμμάχησε μαζί του.

Δεν ξερω αν φταιει η χριστιανορθόδοξη παιδεία μου, αλλά ανάμεσα σε αυτούς, ξεχωρίζω τον Ιησού τον Ναζωραίο.

Ο άνθρωπος αυτός, όπως και όλοι οι ολοκληρωμένοι και βαθειά σκεπτόμενοι άνθρωποι, έλεγε ότι ο παράδεισος ανήκει στους φτωχους, ταπεινους και ευσεβεις, ότι πιο ευκολα περνάς ένα παλαμάρι απο το μάτι της βελόνας, παρά έναν πλούσιο απο την πόρτα του παραδείσου.

Και αν δεχτουμε οτι ο παραδεισος συμβολιζει την ευτυχια, τοτε ποια ειναι μεγαλυτερη ευτυχια απο το να γνωριζει κανεις την αληθεια;

Πισω απο καθε καλο και κακο που κανει ο ανθρωπος, βρισκεται αυτη η αγωνιωδης αναζητηση της αληθειας.

Συνεπως εννοουσε ο Ιησους οτι οι πλούσιοι δεν μπορουν να βρουν την αληθεια?

Καθως ο ορος "πλούσιος" σημαινει μια συμβατικη κατασταση που εχει εφευρεθει απο τις ανθρωπινες κοινωνιες και βασιζεται στην κυριοτητα μεταποιημενων κυριως υλικων αγαθων απο μια αλυσιδα παραγωγης που αποτελει το οικονομικο συστημα και εκφραζεται με το χρημα, πράγματι μόνο ένας ανόητος θα μπορουσε να πιστευει οτι ο πλουτος θα μπορουσε να υλοποιει καποια συμπαντικη ποσότητα ή ποιότητα άξια, λόγου.

Και μου'ρχεται ενα παραδειγμα τωρα στο μυαλο:

Πως μπορει ενας ευπορος ανθρωπος να ειναι σιγουρος οτι περα απο τα υλικα αγαθα που απολαμβανει, απολαμβανει επισης ειλικρεινα συναισθηματα απο τους γυρω του; Αραγε αν δεν ηταν πλουσιος, θα ειχε τους ιδιους φιλους, την ιδια συζυγο, την ιδια ζωη, τα ιδια συναισθηματα και συμπεριφορα απο και προς τους αλλους;

Μαλλον μονο αν απαρνηθει τα πλουτη του μπορει να ξερει την αληθεια.

Ισως αυτο ειναι ενα απο τα πειραματα που αποδεικνυουν οτι η αληθεια δεν ειναι για τους πλουσιους, αρα και η ευτυχια.

Ανηκει ομως η πραγματικη ευτυχια στους μη εχοντες? Αντιλαμβανομαστε ολοι σαν ευτυχια την ανεχεια και την αυταπαρνηση προκειμενου να ειμαστε συνεχως σε επαφη με την αληθεια;

Ισως αυτη ειναι και η ειδοποιος διαφορα μεταξυ μιας ωριμης κοινωνιας και μιας φαυλης που ζει με αυταπατες.
Η διαφορα μιας κοινωνιας που προστατευει την ατομικη περισκεψη, ενθαρρυνει την δημιουργικη εργασια , επιβραβευει οχι μονο το αποτελεσμα, αλλα και τη διαδικασια και τελικα αξιοποιει και αναδιανεμει τους φυσικους πορους και τον πλουτο της σε ολους ακριβοδικαια.

Οσο η αναλυση της ευτυχιας και της συντροφικοτητας περναει μεσα απο επιστημονικες μελετες εκατομμυριων δολλαριων για να αποδειξουν την αυταποδεικτη αλήθεια που απλα θα απαιτουσε κοινη λογικη απο ολους, ανηκουμε σε μια κοινωνια που ανακυκλωνει την αγνοια της.

Και σε τετοιες περιστασεις, την ευθυνη του αποπροσανατολισμου φέρουν πρώτοι απ' όλους αυτοί που διεκδικουν τον τιτλο της πνευματικης, θρησκευτικης, πολιτικης, και επιστημονικης αυθεντίας.

Αυτούς που προπαγανδιζουν την αγαπη και την εφαρμοζουν βιαζοντας παιδακια στο ιερο του ναου, αυτοι που ζητουν θυσιες αλλα συσσωρευουν οι ιδιοι δισεκατομμυρια στους τραπεζικους τους λογαριασμους, αυτοι που εξαντλουν την εξουσια του αδίκου στους αδύνατους κινωντας συγχρόνως τα σκοτεινα νηματα της πορνειας και του ψυχοσωματικου εκμαυλισμου, αυτοι που μελετουν την αρχεγονη γνωση για να την προβαλλουν παραμορφωμενη κατα περιπτωση ιδίου συμφέροντος. Αυτοί οι... πλουσιοι. Αρα οι δυστυχεις(?).

Αυτοι οι .. εμεις.

Η απελευθερωση απο την αυταπατη της φτιαχτης ευτυχιας, δεν ειναι μονο ηθικης και συναισθηματικης αξιας, αλλα και ουσιαστικη, με χειροπιαστο αντικτυπο στη ζωη μας.

Αντι -για παραδειγμα- να διαμαρτυρομαστε για την αυξηση του οριου ηλικιας συνταξιοδοτησης, να ανησυχουμε γιατι πρεπει να ξοδεψουμε τα καλυτερα χρονια της ζωης μας κανοντας πραγματα που δεν αντεχουμε ουτε για μια μια μερα.

Αντι να θεωρουμε πολιτισμο την επιδειξη και την αυτοπροβολη, να προσπαθησουμε να κανουμε περισσοτερο χωρο στους αλλους, ρυπαινοντας και φλυαρωντας λιγοτερο, αντι να υποκυπτουμε στον τροπο ζωης που γεννιεται σε καποια γραφεια διαφημιστικών εταιρειών που ψαχνουν το καλυτερο σλογκαν για απορρυπαντικα, να διεκδικησουμε πρωτα την κυριοτητα του εαυτου μας και μετα να τολμησουμε να τον μοιραστουμε.

Καλα μυαλα θα μου πεις, τωρα ξυπνησες? Δεν ντρεπομαι να παραδεχτω οτι οπως πολλοι , επρεπε να σφαλλω, να "τριφτω" με την πραγματικοτητα για να λειανω το παχυδερμο τομαρι μου ωστε να μπορεσουν οι νευρωνες μου να γινουν ευαισθητες κεραιες που θα με υποψιασουν.

Η οικονομικη κριση που ζουμε σημερα παγκοσμια, ειναι τοσο ασημαντη οσο και η φτιαχτη ευτυχια που προπαγανδιζε το συστημα που την προκαλεσε, τοσο αληθινη οσο και το ψεμμα που μας μπουκωνε καθε λογης ψευδοπροφητης/ντηλερ/τραπεζιτης και μπορουμε να την μετατρεψουμε σε μια ευκαιρια ο καθενας μας για προσωπικη αλλαγη, εστω και ελαχιστα.

Μπορει η κριση αυτη να αποκαλυπτει τις αδυναμιες μας, αλλα φιλτραρει και τις αναγκες μας , ξεβολευει την αυταρεσκεια του σημαντικου "εγω' μας αλλα και μας υποχρεωνει να δουμε τον εαυτο μας ενα κομματι του συνολου.

Η κριση αυτη δεν μας αφορα οσο οι "πλουσιοι" εμεις γινομαστε λιγοτεροι, οι ευτυχισμενοι ανθρωποι γινονται περισσοτεροι, και οι ζωες αποκτουν νοημα και αξια.

Ολο κι ολο που εχουμε να κανουμε ειναι να διαλεξουμε πλευρα, και μαλλον για τους περισσοτερους απο εμας αυτο σημαινει να αλλαξουμε στρατοπεδο.