Πατατα και Αναπτυξη

Την ανεργια που βιωνουμε την ονομαζω αεργια. Γιατι αν πραγματι ηταν ανεργια, θα ειχαμε εξαντλησει ολες τις πιθανες λυσεις εργασιας, αυτες που συνηθίζουμε να αποκαλούμε 'ταπεινες'.

Αυτες για τις οποιες αφησαμε για πολλα χρονια πεδιο λαμπρο στους επισης "ταπεινης καταγωγης" μεταναστες να διαπρεψουν, οπως μαζεμα πορτοκαλιων,καθαρισμου,νταντεματος των παιδιων μας κ.ά.

Και χρησιμοποιησα τη λεξη 'διαπρεψουν" επιτηδες, καθως πραγματι οχι μονο διεπρεψαν σε αυτες, αλλα τις χρησιμοποιησαν σαν σκαλοπατια ωστε να κερδισουν αυτο που εμεις σαν γηγενεις ειχαμε δεδομενο,την αξιοπρεπεια του πολιτη.
Ας δουμε τι χρηση καναμε εμεις των δεδομενων σε σχεση με τη χρηση που καναν εκεινοι των δικων τους κεκτημενων ωστε να παρουμε καποια μαθηματα πατριωτισμου και ας προσπαθησουμε να διδαχτουμε απο αυτο.

Οσο κι αν αρεσκομαστε να πιστευουμε οτι οι "αλλοι" προόδευσαν χαρη στην ανοχη μας, η πραγματικοτητα ειναι οτι αυτο εγινε χαρη στην ενοχή μας.
Ομως ακομα και σημερα, που εχουμε συνειδητοποιησει ποσο απερισκεπτα σπαταλησαμε τα προνομια και τις δυνατοτητες μας, το μονο που κανουμε ειναι να στρεφομαστε εναντια τους.

Πραγματι, μια μετωπικη συγκρουση με αυτη την τετοιου είδους νοοτροπία μας θα ήταν άσκοπη και χαμένος χρόνος για οποιαδήποτε νέα οικονομικη και πολιτικη που θα εφαρμοζόταν διορθωτικα στην χωρα μας.
Ισως εκει να βρισκεται και το κλειδι της αποκωδικοποίησης των κρυμμενων σκοπιμοτητων της σημερινής κυβέρνησης, και εννοώ την πραγματική κυβερνηση, της Ενωμένης Ευρώπης, της Παγκόσμιας νέας τάξης.

Αυτων των σκοπιμοτητων που εχουμε δαιμονοποιήσει, γιατι ερχονται αντιθετες με την αντιληψη του στειρου πατριωτισμου, της αυτιστικης παρελθοντολογιας, της ναρκισιτικης αυταπατης, και του ομαδικου στρουθοκαμηλισμού μας.

Οσο και αν κατηγορούμε το σύστημα για την προώθηση του λάγνου οράματος της ατελέσφορης ανάπτυξης σαν αποκλειστικό υπαίτιο της κρίσης στην οποία βρεθήκαμε, όσο και αν μας αρέσει να παίρνουμε την θέση του παραπονούμενου αδικημένου, τα έργα απέχουν απο τα λόγια μας όσο η επιτυχία απο την καταστροφή που βιώνουμε.
Στην πραγματικότητα, όλα γύρω μας εξελίσσονται και αλλάζουν, ακόμη και αυτό το ίδιο το σύστημα που τόσο κατηγορούμε, μεταλλάσσεται με διορθωτικές κινήσεις, και δίνει ευκαιρίες σε όλους να προσαρμοστούν στα δεδομένα που, όχι, δεν είναι έξω απο εμας, εμεις τα καθορίζουμε αντίθετα, σε μεγάλο βαθμό.

Αν κάποιος παρατηρήσει προσεκτικά το τμήμα αυτής της μεταβολής του συστήματος όσο αφορά το εγωκεντρικό μας μικρόκοσμο, ίσως καταφερει να διαβάσει αυτό που αναφέρεται στα ψιλά γράμματα απλά και μόνο για να αποφύγει τις άσκοπες απώλειες της απ' ευθείας σύγκρουσης με τις σκουριασμένες μας αντιλήψεις.
Οπως ο Καποδίστριας χρειάστηκε να προσποιηθεί ότι απαγορεύει την κατανάλωση της πατάτας για να πειστούμε εν τέλει να την υιοθετήσουμε και να σωθούμε απο την πείνα,η πατατα σημερα ειναι η αναπτυξη που μας ταιριαζει αλλα δεν θελουμε να παραδεχτουμε.

Και για οσο το πνευμα αυτοθυσίας μας για τον τοπο που υποκριτικα ονομαζουμε πατριδα εξαντλειται στη θυσια ολων των αλλων εκτος απο τον πολυτιμο εαυτο μας, οσο ο πατριωτισμος μας εξαντλειται στο να αναιρουμε στην πραγματικοτητα την αρχεγοννη οικουμενικοτητα της αξιας του Ελληνικου Πολιτισμου καταδιωκοντας τους ξενους, οσο η αποψη μας για τον περιβοητο ελληνοχριστιανισμο μας περιοριζεται στη μισαλλοδοξια και την συντηρηση, αλλο τόσο θα μας γυριζουν στα θρανια, μεταξεταστεους σε μια υλη που δεν ειναι δυνατο να αποφυγουμε.

Η πατατα ειναι η αναπτυξη για εμας, ναι, συμβολικα και κυριολεκτικα, επειδη η αναπτυξη δεν μπορει να ερθει αφ' εαυτης της απο το πουθενα χωρις να προηγηθει προοδος.
Προοδος στην παιδεια, τον τροπο σκεψης, την επιστημη, την κοινωνική συμπεριφορα, την αλληλεγγυη, το ιδιο το φιλότιμο για το οποίο τοσο πολύ επαιρόμαστε χωρις αντικρυσμα στις πραξεις μας.

Η αναπτυξη που αναλογει στην καθε γωνια της παγκοσμιοποιημενης ανθρωποτητας διαφερει, οχι απο τοπο σε τοπο πλεον, αλλα απο ανθρωπο σε ανθρωπο.
Οι γεωγραφικες πατριδες παιρνουν αξια οση εχουν οι ανθρωποι που τις κατοικουν, και αργα η γρηγορα, οταν η γελοιοτητα των πολιτικων συνορων θα ειναι μακρινη αναμνηση, η πληθυσμιακη όσμωση θα ισορροπησει με την φυσικη της εξτροπία.

Και τοτε, το επιπεδο αναπτυξης δεν θα εχει να κανει με το χρωμα του δερματος,την καταγωγη, τη γλωσσα, τις πολιτικες πεποιθησεις και ακομα περισσότερο, τις γνωριμιες και τις υπογειες διαπλοκες.

Τοτε, θα μπορει να συνυπαρχει η αναπτυξη της πατατας με την αναπτυξη της υψηλης τεχνολογιας, τοτε θα εχει ο καθενας την θεση του στο πολυ-πολιτισμικο και πολυπληθες κοινοβιο του πλανητη βασει της αξιας του .

Αυτο πιστευω ειναι το μελλον που το "συστημα" μας προετοιμαζει να δεχθουμε.
Βαθεια μέσα μας ο καθενας ξερει οχι μονο τα λαθη του που προκαλεσαν τα προβληματα του, αλλα και την λύση γι' αυτα.

Οι λεξεις "αναπτυξη" και "προοδος" σημερα οσο ποτε εχουν αποκτησει νοημα, καθως καλουμαστε να αποδειξουμε σαν ανθρωποτητα οτι τα μαθηματα που μας παραδοθηκαν απο την ιστορια τοσων γεννεων, δεν ειναι χαμενα.

Το επομενο βημα εξαρταται απο εμας, και οσο πιο συντομα το κανουμε, τοσο το καλυτερο.
Οτι και να διαλεξουμε για το αυριο, την αναπτυξη-πατατα, ή την αναπτυξη-υψηλη τεχνολογια, θα εχουμε βαλει ακομα ενα λιθαρακι προς το ον που θα πρωταγωνιστησει στην Ιστορια.
Αρκει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να μη μεινουμε "άεργοι".

Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Στη φωτογραφία φαίνεται ανατρεπτικό μήνυμα στα Ελληνικα, γραμμένο επάνω σε μνημείο στο Λονδίνο, ανάμεσα σε άλλα συνθήματα που πιθανότατα γράφτηκαν κατα τη διάρκεια της προχθεσινής μεγάλης διαδήλωσης που έγινε στην πόλη αυτή.

Καθώς απλά διάβασα και αναπαράγω την είδηση εδώ, δεν μπορώ να ξέρω ακόμη αν είναι πραγματική είδηση, ή απλά αποτέλεσμα photoshop, όμως το πιο πιθανό είναι να επαληθευτεί σαν αυθεντική. Γιατι οχι άλλωστε.

Η παγκοσμιοποιημένη οικονομική αυτοκρατορία των ισχυρών πολυεθνικών και κεφαλαιούχων, έχει συσπειρώσει την αντίστοιχη αντίδραση ενάντια στα όργανα που την επιβάλλουν που έτσι κι αλλιώς εκφράζεται σε ενιαία γλώσσα ψηφιακά.
Η χρήση συνθημάτων σε εθνικές γλώσσες μόνο σημειολογικά κάνει τη διαφορά.

Οσο για το μηνυμα αυτο καθαυτο, νομίζω είναι τόσο ευρύ σημασιολογικά που όχι μόνο να μην κάνει τους αστυνομικούς και κάθε είδους εργαζόμενους στην υπηρεσία της εξουσίας να νιώθουν άσχημα, αλλα αντίθετα, να το υιοθετούν και να τους κάνει να νιώθουν καλα, όταν αισθάνονται ότι δεν τους αφορά.

Ξερω, πάλι ονειρεύομαι ξύπνιος...

Ασπρομαυρο

Τοσα πολλα συμβαινουν γύρω και τοσο γρηγορα.
Τα γεγονοτα δημιουργουν συναισθηματα και σκεψεις πιο γρηγορα απο οσο προλαβαινει να γραψει καποιος εστω και μια αραδα γι αυτα.
Οι καθημερινές ειδήσεις τεινουν να ξεπερνουν την εγνοια για τα ατομικα προβληματα του καθενα μας.
Αλλωστε οποιος εξακολουθει να ομφαλοσκοπει και δεν ειναι Γιαπωνεζος άστεγος, Λίβυος μαχητής, Παλαιστίνιος πρόσφυγας, διαδηλωτής στην Υεμένη, μπορει να καει στην πυρα των τυψεων που φροντιζει το συστημα παραγωγής δυστυχίας να του εξασφαλίσει.

Μετα την ηλεκτρονικη (μέσω των ΜΜΕ) πλυση εγκεφαλου, την χημικη (μεσω τροφιμων και νερου) εξουδετέρωση των ανακλαστικών μας και τελος (αν τα υπολοιπα δεν πιάσουν) την τρομοκρατία της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, το σύστημα πλεον δειχνει απροσχημάτιστα το πραγματικό του πρόσωπο, χωρις να υπάρχει αξιόμαχος αντίπαλός του και μας κατατάσσει σε δύο κατηγορίες, τους καλούς και τους κακούς, προεξοφλώντας με αυτό τον τρόπο τις δράσεις και τις αντιδράσεις μας.

Αυτή η εντελώς αφύσικη δυαδικότητα άσπρου-μαύρου που επιβάλλεται οριζόντια απο όλες τις μορφές εξουσίας που είναι ταγμένες να μας ελέγχουν, μας χωρίζει σε πλούσιους και φτωχούς, κλέφτες κι αστυνόμους, άγιους και αμαρτωλούς, ετερόφυλους και ομοφυλόφυλους, για να αναφέρω μόνο μερικές κατηγορίες.

Στην πραγματικότητα, είναι πάντα εκεί ανάμεσά μας να μας χωρίζει, επειδή ποτε δεν υπάρχει ελάχιστη υποδιαίρεση που να συμπεριλαμβάνει περισσότερους απο έναν απο εμάς μέσα της.

Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά είναι πράγματι τόσο αφύσικο αυτό το σύστημα.
Πως μπορει αλήθεια να ειναι αφύσικο κάτι που νομοτελειακά πηγάζει απο φυσικές διεργασίες.

Θυμίζει την παρόμοια άποψη ότι η οικολογία είναι ένα κίνημα εναντίον της φύσης, τροχοπέδη στην φυσική εξέλιξη, αποκλειστικά ανθρωποκεντρικό και πρόσκαιρο.

Μοιάζει με τα ψεύτικα αλλα απαραίτητα λογια του εραστή που χρειάζεται μια γυναίκα σαν δικαιολογίες για να υποκύψει στον στιγμιαίο πόθο της.

Αποτυπώνει το ανυπόκριτο ένστικτο επιβίωσης που μας οδηγεί στον φόνο και την κατανάλωση του άλλου μέσα απο θεσμοθετημένες κοινωνικές αποδοχές.

Ομως όσο ορθολογιστικά κι αν αντιμετωπίσω ότι συμβαίνει γύρω μου, υπάρχει κάτι που "ενοχλητικά" ανιχνεύει έναν πόνο έξω απο μένα, μία δυστυχία πέρα απο την δική μου, μια συμπόνοια που με πληγώνει βαθειά, μια ανάγκη να συμπάσχω, να συνδράμω, να κλάψω όχι για μένα.
Κι αυτό δεν μπορώ να το βαφτίσω άσπρο ή μαύρο.
Δεν ξερω αν είναι ηθικό ή όχι, δεν γνωρίζω αν με συμφέρει ή όχι, και τελικά δεν με ενδιαφέρει να το καταλάβω, να το αναλύσω, παρα μόνο να το νιώσω.

Είναι αυτό που ακόμα έχει μείνει ανεξέλεγκτο μέσα μου, αυτό το κάτι που κρύβεται καλά ακόμα κι απο τον εαυτό μου, κι εχει διατηρηθει ανεπαφο σε ολες τις κυτταρικές μου μιτώσεις .

Είναι αυτό που τελικά με κάνει κάποιες νύχτες να σκύβω πάνω στο πληκτρολόγιο και να γράφω την αλήθεια μου, για μένα, να τη διαβάσω κάποτε και να ξέρω ότι άντεξα, επέζησα, ολόκληρος ή τουλάχιστο το καλύτερο μέρος μου.
Και για κάτι άλλο, μέχρι τότε, για να νιώσω λιγότερο ασπρόμαυρος, λιγότερο μόνος, περισσότερο εγώ, περισσότεροι εμείς.

Σεισμος & Τσουναμι στην Ιαπωνία

Η μυρμηγκοφωλιά μας μπάζει νερά.

HAPI

Στον ταχυτατα εξελισσόμενο τομέα της τεχνολογίας των υπολογιστών, το υλικό και το λογισμικό έχει φτάσει στο σημείο να αναπαράγεται κατα ένα μεγάλο μέρος απο προϋπάρχον υλικό και λογισμικό.
Οχι δηλαδή ότι καμία μηχανή απέκτησε συνείδηση και ελεύθερη σκέψη, ώστε να αντικαταστήσει και να υπερκεράσει την ανθρώπινη βούληση και κρίση.

Απλά οι διαδικασίες παραγωγής σήμερα βασίζονται τόσο σε προϋπάρχουσες τεχνολογίες, οσο και σε πολύπλοκες δαιδαλώδεις και αυτοματοποιημένες επιλύσεις προβλημάτων των οποίων το νήμα που τις ενώνει με την αρχική σκέψη του τεχνικού που τις σχεδίασε είναι δύσκολο να ανιχνευθεί.

Δεν είναι τυχαίο, ότι σχεδόν οποιαδήποτε νέα τεχνολογία προκύπτει (άχαρο ρήμα για επιτεύγματα που στην ουσία είναι αποτέλεσμα σκληρής εργασίας των δημιουργών τους), δημοσιεύει το αντίστοιχο Application Programming Interface (API),το σύνολο δηλαδή των μεθόδων και εντολών που υποστηρίζει ώστε να είναι δυνατόν κάποιος να την χρησιμοποιήσει και επεκτείνει.

Το Internet, που αποτελεί το αποτύπωμα της αιχμής της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι ένα συνοθύλευμα API's που συνυπάρχουν υπακούοντας σε μετρημένα στα δάκτυλα πρωτόκολλα, που είναι εύχρηστα απο εφαρμογές (Applications) και προγραμματιστικά περιβάλλοντα (Programming) μέσω εύχρηστων διεπαφών χρήστη (Interfaces).

Με αυτό τον τρόπο, το γεωμετρικής αύξησης φαινομενικό χάος που επικρατεί τόσο στο Internet αλλα και γενικότερα στην επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη,ακολουθείται κατα πόδας απο την αυτόματη ανάπτυξη ενός ιστού κανόνων που τη στηρίζουν και αποτελούν το κλειδί για την χρήση και διαχείρισή της.

Με μία αυθαίρετη αλλα νομίζω καθόλου άστοχη αναγωγή, ο ίδιος ο τελικός χρήστης των συστημάτων, ο άνθρωπος, διαθέτει το δικό του API.
Καθώς δημιουργούμε καθ' εικόνα και κατ' ομοίωση νέους κόσμους στους οποίους είμαστε θεοί,αποκαλύπτουμε τρόπους χειρισμού του δικού μας API.

Δεν είναι τυχαίο ότι η επιστήμη της Κυβερνητικής (που δεν νομίζω να διδάσκεται στην Ελλάδα καν) που διδάσκεται σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α για δεκαετίες (απ' όσο ξέρω ο Βλάσης Μπονάτσος την είχε σπουδάσει), ελάχιστα έχει να κάνει με τους υπολογιστές.
Αντίθετα, τους εντάσσει μεταξύ των εργαλείων πληροφορικής διαχείρισης της επικοινωνίας και διακυβέρνησης, όροι που παραπέμπουν απευθείας στον ορισμό του API.

Ισως τελικά κάποιοι ήδη να έχουν ανακαλύψει και να χειρίζονται άψογα το ανθρώπινο (Human) API.
Θα μπορούσε κανείς να δεί τα αποτελέσματα χειρισμού του HAPI παντού, και κυρίως στον εαυτό του.
Τα μέσα προγραμματισμού μας σε μαζικό επίπεδο,είναι παντού, τα ΜΜΕ, το Ιντερνετ, προκειμένου να επηρεάσουν συνολικά και άμεσα τον τρόπο δράσης και αντίδρασής μας σε πραγματικές ή τεχνητές ανάγκες, αυθόρμητες ή υποβεβλημένες σκέψεις.

Με αυτό τον τρόπο, τα αναπαράγουμε και τα μεταδίδουμε αυτοματοποιημένα όπως συμβαίνει και με τα μηχανικά συστήματα, εξυπηρετώντας τους στόχους του σχεδιαστή του, το νήμα σύνδεσης με τον οποίο είναι δύσκολα ανιχνεύσιμο.

Στις μέρες μας ειναι εκπληκτικο το πόσο εύκολο σε χειρισμό και άμεσο σε αποτελεσματικότητα έχει εξελιχθεί να είναι το HAPI.

Αυτοί που το χειρίζονται, αρκεί να διαρρεύσουν μία φήμη για να προκαλέσουν χρηματιστηριακές τάσεις παγκόσμια, να διαδώσουν μία είδηση αληθινή ή ψευδή για να δημιουργήσουν αιτίες πολέμου ή ειρήνης, να ανακοινώσουν οποιουδήποτε είδους ανακάλυψη για να ποδηγετήσουν κάθε είδους δημιουργικές ανθρώπινες δυνάμεις.
Και όταν τελικά τα αποτελέσματα αυτά συμβαίνουν, οι ιθύνων νους που βρίσκεται στα παρασκήνια, μένει αόρατος και ο μοναδικός ωφελημένος.

Εχω υπ' οψη μου το μαθηματικό εύρημα των fractals, που μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα στη λογική του κλιμακωτού και τελικά "συμπαντικού API", όμως ελπίζω η περίπτωση HAPI να αποδειχθεί ένας "ιός" που θα πάψει να λειτουργεί με τον αναμενόμενο τρόπο γι αυτούς που το χειρίζονται.
Ειδικά τωρα, στις ταραγμένες εποχές που ζούμε παγκόσμια, και που έχει προκαλέσει η αναβάθμιση της ανθρωπότητας στο εφιαλτικό λειτουργικό σύστημα "παγκοσμιοποίηση".

Παρανομες ζωες σε κίνδυνο

Επηρεασμένος όχι μόνο απο την απεργία πείνας των οικονομικών "λαθρομεταναστών" που βρίσκεται σε τραγική εξέλιξη, αλλα και απο τον αντίκτυπο και την ηχώ που παράγεται στην Ελληνική κοινωνία απο το κύμα μετανάστευσης της τελευταίας δεκαετίας τουλάχιστο,κανω σκέψεις προσπαθώντας να αποστασιοποιηθώ απο τον χρόνο και τον τόπο,και να έχω μια ιστορική ματιά στην εποχή μου.

Και ετσι συγκρίνω τα δεινά που υπέστησαν αλλα και την εξέλιξη που είχαν όλα τα προηγούμενα κύματα μαζικής μετανάστευσης στην Ελλάδα, όπως αυτό των μικρασιατών και των ποντίων,οι οποίοι τελικά λόγω των αριθμητικών τους μεγεθών, αφομοίωσαν με το πέρασμα των δεκαετιών τους "ελλαδίτες" παρά αφομοιώθηκαν απο αυτούς.

Η ανατολίτικη κουλτούρα που έφεραν, όντας περισσότερο εξωτική και σαν τέτοια περισσότερο δελεαστική, έγινε κυρίαρχο ρεύμα στην χώρα, σε όλους τους τομείς, μπολιάζοντας την Ελληνική κοινωνία με καλά αλλα και αρνητικά στοιχεία.

Ειδικά τα αρνητικά στοιχεία, είναι αυτά που προσπαθούμε να αποβάλλουμε τώρα, σαν συστατικά που μας έβλαψαν, ηθικά και πολιτισμικά, όπως "το ρουσφέτι", "το παζάρι","το μπουζούκι", "ο νταλκας" και παρόμοια, που διαμόρφωσαν μία κοινωνική συνείδηση διαμετρικά αντίθετη απο εκέινη της οποίας αρεσκόμαστε να πιστεύουμε ότι είμαστε συνεχιστές, δηλαδή των αρχαίων Ελλήνων.

Σχεδόν όλοι μας, δύο και τρείς γενιές μετά τις μαζικές εκείνες μεταναστεύσεις,έχουμε προγόνους μετανάστες.
Και αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολο να εξετάσουμε νηφάλια, να αποκόψουμε τα καρκινώματα και να κρατήσουμε μόνο τα θετικά απο τους εαυτούς μας.
Δεν θ' αναφέρω ποιά είναι αυτά τα θετικά, όχι με ρατσιστική διάθεση, αλλα επειδή απλά, (απολυτα υποκειμενικη άποψη) ποτε μου δεν μπορεσα να διακρίνω οτιδήποτε θετικό στην υβριδική ανατολίτικη κουλτούρα που επικρατεί στην Ελλάδα.

Σήμερα,μια νεα επιμειξία των ήδη αναμεμειγμένων ελλήνων, για άλλη μια φορά συμβαίνει.
Και παρ' ότι δεν με ενδιαφέρει διόλου η "καθαροτητα" των Ελλήνων απο οποιαδήποτε εθνικιστική ή βιολογική πλευρά, αυτό όμως που με απασχολεί, είναι κατα πόσο μετά απο τη νέα αυτή επιμειξία, η κουλτούρα που θα επικρατήσει θα είναι ακόμη περισσότερο ανατολίτικη, περισσότερο απομακρυσμένη απο τον πολιτισμό του οποίου ενώ υποτίθεται είμαστε θεματοφύλακές του,αφήνουμε άλλους να μας τον διδάσκουν επιβάλλοντάς μας το κόστος των "μετεξεταστέων", ξανά και ξανά.

Αν σήμερα τον τούρκικο χορό, το ζειμπέκικο οι περισσότεροι τον θεωρούμε ελληνικό, αν συγγενή προς τους αμανέδες τραγούδια θεωρούνται ότι καλύτερα εκφράζουν τον εθνικό "νταλκά", και αν η οσφυοκαμψία εξακολουθεί να είναι βασικό προσόν επιβίωσης,τότε τι μπορεί να εγγυηθεί ότι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, η δεισιδαίμων κουλτούρα της ανατολής, και οι αξίες των γεωγραφικά έκκεντρων προς τη χώρα μας συστημάτων που εισάγονται με τους μετανάστες, δεν θα απαλείψουν πλεον οριστικά απο την μνήμη μας την διαύγεια της ελληνικής κουλτούρας, επιστήμης και πολιτισμού, προκειμένου να τα αντικαταστήσουν και να γίνουν κυρίαρχοι άξονες της κοινωνίας?

Κατα τη γνώμη μου, τιποτε. Αντίθετα, παρατηρώ γύρω μου πόσο πρόθυμα για άλλη μια φορά οι εύπεπτες επιρροές "καταπίνονται" απο όλους μας, είτε σαν συμπλέουσες συμπεριφορές ειτε σαν αντίδραση.
Παράδειγμα αποτελεί η ίδια αυτή η αντιμετώπιση του γεγονότος της απεργίας πείνας. Οι απεργοί μετανάστες έχουν μπεί πλέον στο φάσμα του θανάτου, προτιμώντας να πεθάνουν παρά να δεχθούν μία ενδιάμεση λύση που τους προτείνεται απο την Ελληνική κυβέρνηση.

Η αδιαλλαξία αυτή πιθανότατα αντικατοπτρίζει το μένος των μεταναστών που σαν κοινωνία τους πετάμε στα σκουπίδια αφού τους χρησιμοποιήσαμε, όμως κατα τη γνώμη μου, εμπεριέχει και όλα εκείνα τα στοιχεία του μοιρολατρικού φονταμενταλισμού με τον οποίο η ανατολίτικη κουλτούρα εκβιάζει ένα σύστημα που προσπαθεί να κινηθεί στα πλαίσια μιας λογικής που συμβιβάζει τον ανθρωπισμο και την επιβίωση με την πρόοδο .
Εκφράζει τον ατομισμό και τον ηδονισμό , πλευρές του εαυτού μας με τις οποίες έχουμε ήδη μπολιαστεί, και μας καθιστά τόσο ασύμβατους με την ευρωπαϊκή ομοιογένεια, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλα και σαν εξελιγμένη δυτική κουλτούρα.

Και αντι η κοινωνία να έχει την δύναμη και τη δυνατότητα να στηριχθεί στις πανάρχαιες και πάμπολλες φορές επαληθευμένα σοφές αρχές που μας κληροδοτήθηκαν μέσω της παιδείας - που θα όφειλε να μην έχει απλά υποταχθεί στον ανατολίτικο ωφελιμισμό-, αντίθετα δίνουμε το δικαίωμα σε άλλους να μας επιπλήττουν και να μας δίνουν μαθήματα ανθρωπισμού και να αναιρούν την ικανότητά αυτοδιαχείρισης των προβλημάτων μας,εν μέσω της αγνοίας μας, της ατολμίας μας να αρθρώσουμε σαφή και ξεκάθαρο λόγο σαν κάτοικοι και συγκάτοικοι σε αυτή τη χώρα.
Αλλες με αγαθές και άλλες με πονηρές προθέσεις οργανώσεις, ολοκληρα κράτη και συστήματα επιρροών, ΜΚΥΟ,ΜΜΕ και κάτω απο πάμπολλα αρκτικόλεξα κοινοφελείς,αφιλοκερδείς ή κερδοσκοπικοί οργανισμοί έχουν λόγο στην ανθρωπιά των Ελλήνων, μετατοπίζοντας το βάρος απο τα δικά τους καθημερινά εγκλήματα.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα έχουμε ήδη εμφύλιο πόλεμο -πολυ βαρεια και απερίσκεπτα χρησιμοποιούμενη κουβεντα- άλλοι λένε ότι είμαστε σε εθνικιστικό πόλεμο εναντίον των λαθραίων μεταναστών και άλλοι ονειρεύονται μάχες εναντίον συνομωσιών και ξένων κέντρων.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο μόνος πόλεμος στον οποίο είμαστε και αξίζει πραγματικά να κερδίσουμε, είναι ο πόλεμος ενάντια στον κακό μας εαυτό, όσο κοινότυπο κι άν αυτό ακούγεται.

Και καθώς καμία άποψη δεν διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια, και οι λύσεις βρίσκονται στην γκρίζα ζώνη του αυτονόητου,ελπίζω στη διαδικασία να το δούμε αυτό το έρμο το αυτονόητο και να το εφαρμόσουμε, να μη χάσουμε ξανά το δρόμο προς τους θελκτικούς καρσιλαμάδες.

Για τους ατυχους αστυνομικους

Δεν θα μπορουσε κανεις να τα γραψει καλυτερα απο αυτη τη δημοσιευση.