Ασπρομαυρο

Τοσα πολλα συμβαινουν γύρω και τοσο γρηγορα.
Τα γεγονοτα δημιουργουν συναισθηματα και σκεψεις πιο γρηγορα απο οσο προλαβαινει να γραψει καποιος εστω και μια αραδα γι αυτα.
Οι καθημερινές ειδήσεις τεινουν να ξεπερνουν την εγνοια για τα ατομικα προβληματα του καθενα μας.
Αλλωστε οποιος εξακολουθει να ομφαλοσκοπει και δεν ειναι Γιαπωνεζος άστεγος, Λίβυος μαχητής, Παλαιστίνιος πρόσφυγας, διαδηλωτής στην Υεμένη, μπορει να καει στην πυρα των τυψεων που φροντιζει το συστημα παραγωγής δυστυχίας να του εξασφαλίσει.

Μετα την ηλεκτρονικη (μέσω των ΜΜΕ) πλυση εγκεφαλου, την χημικη (μεσω τροφιμων και νερου) εξουδετέρωση των ανακλαστικών μας και τελος (αν τα υπολοιπα δεν πιάσουν) την τρομοκρατία της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, το σύστημα πλεον δειχνει απροσχημάτιστα το πραγματικό του πρόσωπο, χωρις να υπάρχει αξιόμαχος αντίπαλός του και μας κατατάσσει σε δύο κατηγορίες, τους καλούς και τους κακούς, προεξοφλώντας με αυτό τον τρόπο τις δράσεις και τις αντιδράσεις μας.

Αυτή η εντελώς αφύσικη δυαδικότητα άσπρου-μαύρου που επιβάλλεται οριζόντια απο όλες τις μορφές εξουσίας που είναι ταγμένες να μας ελέγχουν, μας χωρίζει σε πλούσιους και φτωχούς, κλέφτες κι αστυνόμους, άγιους και αμαρτωλούς, ετερόφυλους και ομοφυλόφυλους, για να αναφέρω μόνο μερικές κατηγορίες.

Στην πραγματικότητα, είναι πάντα εκεί ανάμεσά μας να μας χωρίζει, επειδή ποτε δεν υπάρχει ελάχιστη υποδιαίρεση που να συμπεριλαμβάνει περισσότερους απο έναν απο εμάς μέσα της.

Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά είναι πράγματι τόσο αφύσικο αυτό το σύστημα.
Πως μπορει αλήθεια να ειναι αφύσικο κάτι που νομοτελειακά πηγάζει απο φυσικές διεργασίες.

Θυμίζει την παρόμοια άποψη ότι η οικολογία είναι ένα κίνημα εναντίον της φύσης, τροχοπέδη στην φυσική εξέλιξη, αποκλειστικά ανθρωποκεντρικό και πρόσκαιρο.

Μοιάζει με τα ψεύτικα αλλα απαραίτητα λογια του εραστή που χρειάζεται μια γυναίκα σαν δικαιολογίες για να υποκύψει στον στιγμιαίο πόθο της.

Αποτυπώνει το ανυπόκριτο ένστικτο επιβίωσης που μας οδηγεί στον φόνο και την κατανάλωση του άλλου μέσα απο θεσμοθετημένες κοινωνικές αποδοχές.

Ομως όσο ορθολογιστικά κι αν αντιμετωπίσω ότι συμβαίνει γύρω μου, υπάρχει κάτι που "ενοχλητικά" ανιχνεύει έναν πόνο έξω απο μένα, μία δυστυχία πέρα απο την δική μου, μια συμπόνοια που με πληγώνει βαθειά, μια ανάγκη να συμπάσχω, να συνδράμω, να κλάψω όχι για μένα.
Κι αυτό δεν μπορώ να το βαφτίσω άσπρο ή μαύρο.
Δεν ξερω αν είναι ηθικό ή όχι, δεν γνωρίζω αν με συμφέρει ή όχι, και τελικά δεν με ενδιαφέρει να το καταλάβω, να το αναλύσω, παρα μόνο να το νιώσω.

Είναι αυτό που ακόμα έχει μείνει ανεξέλεγκτο μέσα μου, αυτό το κάτι που κρύβεται καλά ακόμα κι απο τον εαυτό μου, κι εχει διατηρηθει ανεπαφο σε ολες τις κυτταρικές μου μιτώσεις .

Είναι αυτό που τελικά με κάνει κάποιες νύχτες να σκύβω πάνω στο πληκτρολόγιο και να γράφω την αλήθεια μου, για μένα, να τη διαβάσω κάποτε και να ξέρω ότι άντεξα, επέζησα, ολόκληρος ή τουλάχιστο το καλύτερο μέρος μου.
Και για κάτι άλλο, μέχρι τότε, για να νιώσω λιγότερο ασπρόμαυρος, λιγότερο μόνος, περισσότερο εγώ, περισσότεροι εμείς.