Χριστουγεννα

Που πηγαν ολοι. Μετα απο τοσα χρονια πως κι ετσι ξαφνικα νιωθεις μονος.
Κι ας εκανες τοσο σαλο και φασαρια για χρονια,τωρα ολα ηχουν σιωπη. Τους τελειωσαν τα χρονια πολλα? Βαρεθηκαν καθε χρονο τα ιδια και τα ιδια? Η μηπως εισαι εσυ εκεινος που φταις.
Τοσα χρονια φωναζες οτι δεν υπαρχουν χριστουγεννα, και οι γιορτες ειναι μονο καταναλωτικο προσχημα.

Νομιζες οτι οσες φορες κι αν το ελεγες, εκεινοι θα εξακολουθουσαν να κλεινουν τα αυτια τους, ακολουθωντας πιστα τον ρολο των "αλλων", των ανυποψιαστων, των αναποφευκτων κομπαρσων που θα σε εκαναν να νιωθεις πρωταγωνιστης.

Ομως τωρα ανησυχεις βλεποντας τους ολους σκυθρωπους, απογοητευμενους απο το σενάριο του εργου ν'αποσυρονται σιωπηλοι, και συ, και συ μενεις μονος, μονος ψηλα στο θεωρειο, μονος και πανω στη σκηνη, ο ιδιος θεαμα και θεατης.

Κι ας 'φυγαν ολοι για τον λαθος λογο, παντως εφυγαν, σωπασαν, κρυφτηκαν.
Αυτο ηταν ολο, Τοσο ευκολο. Τοσο πικρη ειναι η γευση της νικης.

Λιγο τοσο δα εφτασε για να χαθουν τα δωρα,οι παρατες και μαζι ολα εκεινα τα χρωματα που'χες συνηθισει να μουτζουρωνεις, μουτζουρωνοντας σαρκαστικα συναμα το επιμονα επαναλαμβανομενο ετησιο ραντεβου με τις αναμνησεις που ματωνουν.

Σηκωνεσαι και φορας το παλτο σου. Ειναι Χριστουγεννα και καπου εκει εξω σε χρειαζονται.Και τους χρειαζεσαι...

Καθε φέτος και χειρότερα

Καιρος να το αλλαξουμε αυτο, εν αναμονη του 2012 video review.

S.O.S μαγεύτηκα.

Δεν είναι η πρόσφατη παγκόσμια μιζέρια που με κάνει περισσότερο νοσταλγικό.

Πάντοτε οι ABBA και ειδικά αυτό το τραγούδι τους με ταξιδεύει σε μία εποχή που σήμερα φαντάζει σαν εξωγήϊνη.


Κυριακή πρωί του 1976 και πριν ακόμα σηκωθώ απο το κρεββάτι ανοίγω το ραδιόφωνο που είναι συντονισμένο στη "Φωνή της Αμερικής".

Ενα καθαρά προπαγανδιστικό μέσο που εξέπεμπε τότε πανευρωπαϊκά στα μεσαία κύματα (ΑΜ) που όμως ανάμεσα στις βαρετές κι ακαταλαβίστικες για την ηλικία μου τότε ομιλίες και ειδήσεις στα αγγλικά, όποιος περίμενε υπομονετικά επιβραβευόταν με διάσπαρτα hits της εποχής απο Αμερική και Αγγλία.

Αυτός ήταν αρκετός λόγος να μην χάνω την εκπομπή κάθε Κυριακή, μια και ηταν μία απο τις σπάνιες ευκαιρίες τότε για κάποιον να ακούσει φρέσκια ξένη ποπ στο ελληνικό ραδιόφωνο.

Εκείνο το πρωϊνό άκουσα για πρώτη φορά το S.O.S. Και ήταν η πιό μαγική στιγμή της ζωής μου, μετά απο τόσα χρόνια σήμερα μπορώ να το πώ με σιγουριά.
Παρότι αργότερα άκουσα χιλιάδες φορές το ίδιο τραγούδι απο πολύ καλύτερα ηχοσυστήματα, η μαγεία εκείνης της στιγμής του δωδεκάχρονου εαυτού μου ποτέ δεν ήταν δυνατό να επαναληφθεί.

Παράξενο, να έχεις ζήσει τόσα σωστά και τόσα λάθη στη ζωή σου, και τελικά να αξιολογείς σαν πιο μαγική στιγμή της, κάποια της προεφηβείας σου.

Ισως επειδή ήταν το πρώτο μου ερωτικο σκίρτημα με τη φωνή της Agnetha όπως ερχόταν σαν πολύτιμο δώρο μέσα απο τα παράσιτα των μεσαίων ερτζιανών μιάς πρωτόγονης ηλεκτρονικής εποχής.

Η αλήθεια είναι, ότι την ερωτέυτηκα με το πρώτο ..άκουσμα απο τότε και φυσικά όταν ακολούθησε και η πρώτη ματιά, ακολούθησα κι εγώ τη μοίρα εκατομμυρίων αιώνια ερωτευμένων οπαδών μαζί της, κάτι που επηρρέασε αποφασιστικά και τις μετέπειτα επιλογές συντρόφων στην προσωπική μου ζωή.

Ομως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αν ο πρώτος μαγικός έρωτας διαρκεί για πάντα? Κατα τη γνώμη μου το πάντα είναι λίγο για να το περιγράψει..

Βρεθηκε ενας να τους τα πει...

..και δεν ειναι καν Ελληνας...

Unbounce – The DIY Landing Page Platform

Το δημοσιευω εδω για να τοχω ευκαιρο οποτε χρειαζομαι μια ενεση απο πραγματικη Ελλαδα, κι ας ειναι απο τον Καναδα.

Επιστροφη στα σχολεία

Καθε Σεπτεμβριο και μεγαλυτερη η απογοητευση.

Κυριως απο τον τροπο που ο χρονος επιδρα στους ανθρωπους, απο τα νεα, τα νεα γεγονοτα, τους νεους ανθρωπους που ανεβαινουν στη σκηνη για το συντομο μονοπρακτο της δημοσιας ζωης τους.
Απο τον εαυτο μου, που αν και αλλαζει συνεχως, παντα το ιδιο ατολμος ειναι να τραβηξει το βαρυ βελουδινο καλυμμα της αποκαλυψης και να παψει να ζει με ηθελημενα ψεμματα για τους ανθρωπους, και τις δαγκανες τους που απληστες κροταλιζουν στον αερα.
Τουλαχιστο ο χειμωνας προμηνυεται σκληρος και δύσκολος αρκετα ωστε να μας εξιλεωσει, οσους επιζησουμε.

Προφήτης της ζωής μου

Τελικα το μελλον μπορουμε να το υποψιαστουμε, ομως οχι να το περιγραψουμε.
Επειδη με το που ψυχανεμιζομαστε πως περιπου θαναι,μετα κανουμε το παν να κανουμε εκπληξη στον εαυτο μας.
Αλλιως τι μελλον αγνωστο και συναρπαστικο θα ηταν.

Καπως ετσι μια μερα καποιος βγαινει για τσιγαρα και δεν ξαναγυριζει ποτε,καποια χανει την πτηση της και μετα νιωθει τυχερη γι αυτο,καποιοι βρισκονται να ανησυχουν γι αυτα που πιστευαν οτι θα χαιρονταν πριν.

Οταν ο Ισαακ Ασιμωφ εγραφε εκεινα τα βιβλια για το μελλον οπως το φανταζοταν, δεν ξερω τι ειχε στο μυαλο του, τι στοιχεια στη διαθεση του, ποσο μεγαλη φαντασια τον εδερνε.

Ομως οταν τα διαβαζα στις πρωτες ταξεις του Γυμνασιου (τοτε), ειχαν καταφερει να με βαλουν σε μια προσδοκια ελευσης της εποχης των ρομποτ-υπηρετων,αναιμακτων εγχειρησεων,διαστρικών ταξιδιων, εξωγηινων πλασμάτων, και τοσων αλλων.

Η πραγματικοτητα τον επιβεβαιωσε, ομως οπως συνηθως,το μελλον αποδειχτηκε εκπληξη ακομα και για τους υποψιασμενους.

Ετσι, δεν νομιζω ποτε να εχω ρομποτ να με υπηρετει, αντιθετα, τα ρομποτ, οι αυτοματες βοηθητικες μηχανες, δηλαδη, ενσωματωνονται μια-μια στην καθημερινοτητα μου,σαν αναποσπαστη προεκταση της φυσικης μου υποστασης, και συντομα, οπως υποψιαζομαι, σαν αναποσπαστα εμφυτεύματα μέσα της.

Η νανοτεχνολογία με σχεδον αόρατες μηχανες, μπορει να φροντισει ολα να ειναι γυρω μου οπως σε διαφημιση γιαουρτιου της τηλεορασης.

Το κόστος? αμελητέο: η ήδη παραδομένη άνευ όρων ελευθερία μου.
Ομως τι να την κανεις την ελευθερία σου αν δεν μπορεις να καταναλώσεις?

Τι να την κανεις μια άστεγη και πεινασμένη ελευθερία ριγμένη στο πεζοδρόμιο?

Οχι οτι ολα αυτα δηλαδη εχουν συμβει. Δε λεω, προς το παρον το πολυ πολυ να χρησιμοποιησω κανεναν αυτοματισμο μεσω smartphone οταν και αν θελω, και ακομα,τα δεδομενα του Ιντερνετ προβαλλονται σε οθονες και οχι Head Up Displays.

Ομως με προετοιμαζουν, για τον παραδεισο που με περιμενει. Επι γης.

Μολις που θα'μαι στο τσαφ να πω ε δε πα να γαμ.., τοτε θα μου χτυπησει την πορτα ο ευγενικος πλασιε να μου προσφερει την λυση. Τη μοναδικη επιλογη που θα εχω δηλαδη.

Και μετα, θα γινω και γω πλασιε και θα χτυπαω πορτες αλλων.

"Ειναι ωραιο το νεο εμφυτεύσιμο τσιπ ρυθμισης μεταβολισμου."

" Το Σύστημα μετάδοσης εντυπώσεων βιωματικών εμπειριών βοηθαει στην βελτιστοποίηση των μελλοντικών που ετοιμαζονται για σας."

"Η ασφάλεια μπορεί να εξασφαλιστεί μονο με το εμφύτευμα εικοσιτετραώρου παρακολούθησης απο την αστυνομία,για άμεση επέμβαση"

"Τα θεματα υγείας αντιμετωπίζονται αυτόματα με αυτο το βιονικο τσιπάκι που σας συνδέει στο τηλεματικο δίκτυο υγειονομικού ελέγχου."

Και τόσα άλλα πραγματάκια που θα τα δέχομαι και θα τα προωθώ και γω σαν άλλα γκατζετάκια, όπως σήμερα ακριβώς σκοτώνομαι να πείσω τον φίλο μου να πάρει Android για το καλυτερο συστημα εντοπισμου θεσης που προσφερει κ.λ.π.

Τελικα, λάθος έκανα, το μελλον ήδη έφτασε, απλά παρότι το περίμενα, είναι τόσο απίστευτα εκπληκτικό, που δεν προλαβαίνω να το καταλάβω.

Το μέλλον του χθές, η ίδια μου η ζωη, ο ίδιος ο έλεγχός της που τον έχω χάσει. Για να μπορω να είμαι ελεύθερος να καταναλώνω.

Οι πλατειες που δεν ανηκω

Η επανασταση φαινεται να αρχισε.
Ε και?
Ξερω, πως οτι και να βγει απο αυτο θαναι για λιγες εβδομαδες.

Μετα, η ιδια νοοτροπια θα κανει καθε αυτονοητη σκεψη να φαινεται υπερβατικη, "οχι για μας", οπως συμβαινει τις τελευταιες δεκαετιες, μαλλον αιωνες στην Ελλαδα.

Ναι, ειναι θετικο να βλεπουμε τι μας ενωνει με τους αλλους, παρα τι μας χωριζει,ομως θα προτιμουσα αυτο να γινοταν και πριν, τοτε που οι χαριστικες ρυθμισεις βολευαν καποιους και τους εκλειναν πισω απο τα φιμε τζαμια της κλιματιζομενης μερσεντες.

Ειμαι Ελληνας τα τελευταια 47 χρονια, και γι' αυτο θα αποφυγω τις αυταπατες. Δεν ειναι ευκολο να αλλαξουμε, οχι μονο εμεις, η παλιοτερη γενια, αλλα ακομα και η νεολαια, ετσι οπως την γαλουχησαμε.

Ο δρομος για μια υγιή οικονομία και αναπτυξη, μια ελευθερη πατριδα περναει μεσα απο σκληρη δουλεια, που ειναι ακομα σκληροτερη τωρα για τους Ελληνες και απαιτει αυτοθυσια, αλληλεγγυη, αλληλοσεβασμο και στωϊκοτητα.

Αυτα δηλαδη που προσπαθουν να μας επιβαλλουν οι πολιτικοι, οι διεθνεις οργανισμοι, η Ε.Ε, το Δ.Ν.Τ, μια και δηλωσαμε ανωριμοι και ανικανοι να τα εφαρμοσουμε μονοι μας τοσα χρονια.

Ποσο πραγματι καλυτερα θα ειναι να τα καταφερουμε ολα αυτα χωρις το επιπλεον κοστος των μεσαζοντων , των αιωνιων σωτηρων στους οποιους ειμαστε εθισμενοι, και που τελικα τους καναμε αρκετα ασυδοτους ωστε να εξελιχθουν σε προαγωγους της εκπορνευσης των υλικων και αυλων αξιων μας!

θαθελα να ειχα ελπιδα.

Θαθελα να'ναι αυτη η επανασταση μου.
Ομως δεν ειναι. Θεμα χρονου,εμπειριας και χαμενης αθωοτητας ισως η αιτια.

Ο γιατρος θελει φακελακι,ο τελωνειακος εικοσαευρο στο συρταρι και ο τελευταιος ακομα-ποιητικη αδεία- χαμαλης εναν "καφε".

Και ολοι αυτοι ειναι εκει κατω, στιις πλατειες που δεν ανηκω εδω και πολλα, πολλα χρονια.

Δεν ειναι νησι..

Ειναι ιδιοκτησια στις ΗΠΑ εν μεσω πλημμυρας..

Καπου να εξαφανιστεις

Οποιος το καταφερνει δεν το βροντοφωμαζει.Μερικες κλεφτες ματιες σε καποιους απο τους μοναχικους ερημιτες εξαφανισμενους απο τον "κοσμο". Αφορμη αυτο το δημοσιευμα του Lifo.

Δεν ειμαστε φτιαγμενοι να ζουμε στο αποστειρωμενο περιβαλλον που ετοιμασαν για εμας..

Δωστε τους σύνταξη,κι' άλλη,πιο μεγάλη, το αξίζουν!

Γεγονος ειναι οτι παρ' ότι λεγεται, η πιο ευνοημένη μερίδα πολιτών ακόμα και σήμερα είναι οι συνταξιούχοι. Οσο μικρή και αν είναι η σύνταξή τους.

Οι συνταξιούχοι, αυτοί που στη σκεψη τους μαλακωνει η καρδιά μας,χαμηλώνουμε το βλέμμα, και παραδεχόμαστε ότι σαν απόμαχοι της ζωής, δικαιούνται μια αξιοπρεπή διαβίωση, κι ακόμα παραπάνω, γιατι προέρχεται απο τον ιδρώτα τους, τον κόπο τους, την σκληρη εργασια τους..
Αλλα για μια στιγμη.. ποια σκληρη εργασια τους. Μιλαμε για τους συνταξιούχους της μεταπολεμικης γενιας που μας οδηγησε στον κολαφο του σήμερα.

Ειναι αυτη που καθιέρωσε και εδραίωσε τους προσχηματικούς θεσμούς για να τους παραβεί, να τους αγνοήσει, να οδηγήσει την κοινωνία μέσα απο τη διαφθορά,τον παράνομο σφετερισμό και την χυδαιότητα της αναξιοκρατίας, στην καταστροφή της.

Είναι αυτοί που απέκτησαν εργασία μέσα απο το ρουσφέτι που οι ίδιοι αποδέχτηκαν σαν αξία της κοινωνίας που τους βόλευε, αυτοί που υπήρξαν χειροκροτητές εγκληματιών πολιτικών των οποίων παρεπιμπτόντως απαίτησαν εκ των υστέρων να τους κάνουν και ανδριάντες, σαν δικαίωση των ίδιων των δικων τους επιλογων.

Είναι αυτοι που γαλουχησαν την επομενη γενια με την ιδια ιδεολογία του τιποτα, και που δυστυχώς γι αυτή, της τράβηξαν και το χαλι κατω απ' τα πόδια τελικά.

Ξερω, ακουγομαι σαν τον ΜΑΤατζή που χτυπούσε συνταξιούχους διαδηλωτές τωρα, αλλα ακομα κι αυτον, οι ιδιοι τον δημιουργησαν, του εδωσαν τις σαθρες αξίες, παιδεία και κίνητρο, τον έκαναν καθρέφτισμά τους στα ίδια θολά νερά του βούρκου που λιμνάζει η χώρα της σαχλαμάρας.

Φυσικά το να αναφερθούμε και μόνο στις παχυλες συντάξεις που καλείται αυτή η νέα γενιά να πληρώνει και για τους ταγούς των προηγούμενων, τους πολιτικούς της συμφοράς, τους μπαλκονάτους παλιάτσους που κάναν τη μπάζα τους και που τώρα κάπου κουρνιάζουν, προκαλεί αγανάκτηση.

Ομως, παρότι όλα αυτά συμβαίνουν και ισχύουν, ούτε μια φωνή δεν έχει ακουστεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Σαν άξια τέκνα των σημερινών συνταξιούχων,το ενδιαφέρον της νέας γενιάς πολιτικών και απολιτικ αδιακρίτως, φαινεται να περιορίζεται στην εξασφάλιση μιας εστω και λάθρα διαβίωσης, βασισμένης στο ίδιο κενό αξιών και οραμάτων.

Ειναι αυτοί που σαν πολιτικοί του σήμερα, σταματούν μπροστά στον τοίχο του νόμου και του συντάγματος , υποκρινόμενοι οτι εχουν τα χερια δεμενα οταν αγγιζουν την διαφθορα του παρελθοντος,λες και δεν ειναι στο χέρι τους να το αλλάξουν αυτό.

Ειναι αυτοί που συντάσσονται σαν πολίτες με την αύξηση των προσλήψεων και των μισθών σφραγιδοκοπανιστων και χαρτοκουβαλητων, συνασπιζόμενοι κάτω απο φθαρμένες -για να το πω ευγενικα- συνδικαλιστικες ηγεσιες.

Ειναι αυτοί που χύνουν κορκοδείλια δάκρυα για τη σύνταξη του πατέρα, απλα και μονο για να εξασφαλίσουν το χαρτζηλίκι των ιδίων.
Ειναι η γενια που αναμασσάει τις δικαιολογιες που τους εμαθαν παπαγαλία οι γονείς τους.

Και τελικα, ειναι αυτοί που για ακομα μια φορα προτιμουν να παρουν το δρομο της ξενιτιας οπως οι παλιοτεροι, να γινουν λαντζερηδες και καθαριστριες αλλού, παρα να μεινουν εδω.

Οι θερμοπυλες ειναι καλες σαν ταινια του Χολλυγουντ, αλλα μεχρι εκει.

Ειναι το ιδιο απογοητευτικη γενια οσο και η προηγουμενη, και γι αυτο θα προτεινα, και αν περνουσε ο λογος μου θα επεμενα σε αυτο, οχι μονο να αυξηθουν οι συνταξεις των γονιων τους, αλλα να συνταξιοδοτηθουν και οι ιδιοι, ολοι τους απο τα 25 τους,γιατι το αξίζουν τουλάχιστο το ιδιο κι αυτοι. Οσο αξιζουν και την Ελλαδα του μέλλοντός τους.

Αληθινή Ανάσταση

Ομολογω οτι παροτι αθεος, συμπαθω το πασχα.

Τουλαχιστο περισσότερο απο οτι θα συμπαθουσα τα χριστουγεννα.

Ισως επειδη δεν ειναι μια ακομα "βανιλλα" γιορτη, που μπορει να γινει απλα μια αφορμη για φαγοποτι και καλοπεραση.

Με τις παραπομπες που περιεχει στη βαρβαροτητα των ανθρωπων και των συστηματων τους, αλλα και τις βαθειες ριζες που εχει στις προϋπαρχουσες του Ιησού παγανιστικές τελετές, θα μπορουσε να δίνει τροφή στη σκέψη την στιγμη ακριβως που η ανοιξη κανει αλλη μια γενική πρόβα αναγέννησης της φύσης.

Ισως αυτη τη χρονια, περισσοτερο απο καθε αλλη φορα, οι ευκαιριες που δινει αυτη η υποχρεωτικη σταση της καθημερινοτητας να μπορει να γινει αιτια βαθυτερης σκεψης.

Η ανάσταση δεν έρχεται φέτος ηδη απο την Μ.Παρασκευή. Νομίζω δεν ερχεται ουτε καν το Μ. Σάββατο. Και ισως να μην ερθει καθολου αυτη τη φορά.

Κι αυτο είναι θετικό νομίζω. Η αξία της ανάστασης μπορεί να εκτιμηθεί μόνο αν μπορέσουμε - διανοητικά έστω- να βρεθούμε μέσα στον ψυχρό σκοτεινό τύμβο της ύπαρξής μας πρώτα.

Να στρέψουμε μια πραγματική ματιά προς τα έσω.

Οχι με τον μπουσουλα καποιας απλοϊκης και αστειας ιεροτελεστίας της εκκλησίας όπως οι ακολουθίες της Μ. εβδομάδας, που προεξοφλούν τη λύτρωση κάθε φορά εκ του ασφαλούς.

Οχι ακολουθωντας το τυπικο της θρησκειας που δεν εχει καμμια σχεση με τον σοφο εκεινο ανθρωπο, τους ανθρωπους εκεινους που θυσιαστηκαν για ιδανικα, οπως ο Ιησους.

Αλλα επανεξεταζοντας την ζωη σε ολα τα επιπεδα, εκ βαθρων, απο το μηδεν, γνωριζοντας οτι καθε φορα η ευκαιρια που εχουμε να το κανουμε αυτο, μπορει να ειναι και η τελευταια μας.

Πολλοι, -και σιγουρα οχι αυτοι που θα συλλαβουν οι καμερες παρακολουθησης μποτιλιαρισμενους στα διοδια και στη συνεχεια θα τους ακολουθησουν οι καμερες των ειδησεων σε γραφικα χωριουδακια να στροβιλιζουν τον οβελια-, δεν εχουν αυτο το πασχα ουτε τα απαραιτητα για τη γιορτη της αναστασης.

Αυτα των οποιων την έλλειψη στο κατω-κατω μπορουν να αντεξουν οι ιδιοι, αλλα την οποια η συγκριτικη ματια οικτου του γειτονα την κάνει αφόρητη.

Η συλλογικότητα και η αλληλεγγυη στη χωρα του πασχα, δυστυχως προυποθετει μια διαδικασια ταπεινωσης του μη εχοντος, αντι να συμβαινει το αντιθετο.

Γι' αυτο και πολλοι φετος θα "λειπουν" προτιμωντας τον δικο τους επιταφιο παρα την ανασταση των αλλων.

Αυτο το πάσχα, νομιζω πολλοι δεν θα "βγουν" όχι μονο απο την πόλη, αλλα και απο το σκοτεινο δωματιο εκεινο που βρίσκονται, περιμενοντας την ανάσταση.

Και αν η ανασταση δεν ερθει φέτος, αυτο δεν ειναι απαραιτητα αρνητικο. Γιατι, ας το παραδεχτουμε, οι περισσότερες αναστάσεις περασαν αρκετα δεδομενες ωστε να μην τις εκτιμησουμε.

Οι περισσοτερες αναστασεις της ζωης μας περασαν με το θειο δραμα σαν μια ενοχλητικη αλλα απαραιτητη διαδικασια δεδομενης εξιλεωσης.

Οι προηγουμενες αναστασεις ηταν μια ακομα ευκαιρια αλλαζονικης επιδειξης διεστραμμενης θρησκευτικης προσηλωσης στην ευδαιμονια.

Τις περασμενες φορες αποφυγαμε το σκοτεινο δωματιο του εσωτερικου μας τυμβου, προσπερασαμε το παθος με το αλλοθι της αναστασης, παραβλεψαμε τα συγχρονα παθη των συνανθρωπων γυρω μας.

Αυτη τη φορα η ανασταση ευτυχως δεν θα ερθει για ακομη περισσοτερους.
Ακομη περισσοτεροι θα περιμενουμε την επομενη χρονια με την ελπιδα της.
Αυτη τη φορα, ο αναστημένος Ιησους θα μας κοιταει απο ψηλα με συγκαταβαση, μεσα απο τις τηλεοπτικες οθονες , θυμιζοντας μας, οτι εκεινος αναστηθηκε πολλους αιωνες πριν, και δεν ειναι η δικη του ανασταση που πρεπει να περιμενουμε.

Καλη Ανασταση!

Μια επιστήμη

Ισως πανε περισσοτερα απο 15 χρονια απο τοτε που διαβασα καπου οτι ο Bill Gates ειχε επισημάνει σε άρθρο του δημόσια, ότι η πασιγνωστη εταιρεία του, η Microsoft αντιμετωπιζε το εξης προβλημα: Υπερσυσσώρευση ρευστότητας λόγω κερδών και έλλειψης ευκαιριών επένδυσης.

Μάλιστα, είχε αναφέρει το ίδιο δημοσίευμα, ότι γι' αυτο τον λόγο, άνοιξε η εταιρεία το συρτάρι με τις ξεχασμένες ευρεσιτεχνίες και τις μοίρασε δωρεάν σε επιλεγμένες startups (μικρές επιχειρήσεις που ιδρύθηκαν σχετικά πρόσφατα) ώστε να τονώσει το κλίμα ανταγωνισμού και συνεπώς να δημιουργήσει ευκαιρίες επένδυσης.

Απο τότε πέρασαν αρκετά χρόνια και τα πράγματα όσο και η αντίληψή μας γι' αυτά έχει αλλάξει ριζικά, ή ίσως απλά θυμηθήκαμε τα απλά διδάγματα της ιστορίας.

Το σύστημα που απ' ότι φάνηκε προβλημάτιζε τον ίδιο τον μεγιστάνατης ηλεκτρονικής εποχής,έχει αλλάξει άρδην απο τότε. Φαντάζομαι το ιδιο και οι προβληματισμοί του.

Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε Google, η μονοκρατορία και το ολιγοπώλιο έτειναν να φάνε την ίδια την ουρά τους, μέσα σε ένα περιβάλλον που φαινόταν να ζει σε μια στασιμη καταναλωτική ευημερία.
Σήμερα, μια δεκαετία αργότερα, φαίνεται ότι οι ίδιοι και όμοιοί τους κολοσσοί έχουν καταφέρει να επωφεληθούν απο την κρίση του εύρυθμου αλλα ανιαρού όπως φαίνεται γι'αυτούς σύστηματος,και να έχουν μετατρέψει το ίδιο το χρήμα που κατέχουν, σε ύψιστη επενδυτική επιλογή.

Σε όλη την υφήλιο, οικογένειες χανουν το σπιτι τους, τη γη τους,την υγειονομική περίθαλψή τους και βλέπουν όχι μονο τις ευκαιρίες εκπαίδευσής τους να γίνονται δυσπρόσιτες, αλλα και τις ήδη αποκτηθείσες δεξιότητες και πτυχία τους να απαξιώνονται.

Και όχι μόνο όλα αυτά τα χάνουν, αλλα πρόθυμα τα απεμπολούν, τα ξεπουλάνε, τα απαρνιούνται, με μοναδικό αντάλλαγμα τα περιζήτητα χρήματα που τα κέντρα του καπιταλιστικού συστήματος κρατάνε επτασφράγιστα και δυσεύρετα,λες και πράγματι αυτά έχουν αξία.
Εχουν όμως?
Ας πάρουμε πάλι για παράδειγμα τον ίδιο κύριο,τον κύριο Gates, τι άλλο έκανε στο μεσοδιάστημα απο εκείνη τη δημοσίευση αραγε;
Αποσύρθηκε ο ίδιος απο την θεση που ειχε στην εταιρεία και αφοσιώθηκε στη φιλανθρωπια, διαθετοντας μαλιστα, και προτρέποντας κι άλλους ζάμπλουτους να κάνουν το ίδιο, την μισή του περιουσία σε φιλανθρωπίες, κυρίως στην υπανάπτυκτη Αφρικανική Ήπειρο.
Δηλαδή τα χρήματα που είναι τόσο δυσεύρετα (ενω πριν μερικα χρονια πονοκεφαλος υπερσωσσυρευμενα) και που η ελλειψη τους ειναι αιτία της παγκόσμιας κρίσης και υποβάθμισης της ποιότητας της ζωής στον δυτικό κόσμο, οι πλούσιοι τα χαρίζουν, ετσι απλα, ομως οχι εναντια της κρισης.
Παραξενα πραγματα..

Ομως αν συνδυασουμε τα δυο αυτα φαινομενα,τοτε αποκαλυπτεται η εξηγηση πισω απο αυτα τα φαινομενικα παραξενα γεγονότα.

Δεν ειμαι οικονομολογος, ομως σαν οικονομικα εξαρτωμενος και μαλιστα εξαπατημενος απο το οικονομικο συστημα εχω δικαιωμα να κρινω, και μαλιστα την στιγμη που οι ιδιοι οικονομολογοι σταθηκαν κατωτεροι των περιστασεων και των αναγκων της παγκοσμιαςοικονομίας.

Να λοιπον η εξηγηση μου με μια λεξη: Παραπλανηση.

Παραπλανηση σε ολα τα επιπεδα, και τα απαριθμώ:

1.Η οικονομικη επιστημη ειναι απο μονη της μια παραπλανητικη επιστημη,που αρχισε να υφισταται απο τον 17 αι. και μετα, δηλαδη απο τοτε κυριως που οι πρωην σκλαβοι,κολλίγοι, δουλοπάροικοι, διεκδίκησαν δικαιώματα και ονομάστηκαν πολίτες.
Η οικονομικη επιστημη επινοήθηκε για να φτιαξει το συστημα μεσα στο οποιο υπο τον μανδυα της νομιμοτητας ο νεοκοπος, πρωην δουλοπαροικος, πολιτης της εποχης του διαφωτισμου, θα υπεκυπτε στην αναποφευκτη μοιρα του, αυτη του σκλαβου.

2.Δεν υπαρχει αξια αμεταβλητη στο διηνεκες, λογω της ιδιας της ευμεταβλητης φυσης του φυσικου περιβαλλοντος, οποτε το εκαστοτε αρχον συστημα θα πρεπει να εφευρισκει τροπους να μεταφερει το επενδυτικο ενδιαφερον εκει που το συμφερει.
Ενα παραδειγμα ειναι η απαξιωση της γης και των αγροτικων προιοντων προς οφελος των καταναλωτικων αγαθων καιτου χρηματος.
Ακομη και με την προσφατη πυρηνικη απειληστην Ιαπωνία να μας κρούειτον κώδωνα του κινδύνου καταδεικνύοντας τις πραγματικες αξίες, το σύνολο του πληθυσμού παγκόσμια, συνωστίζεται εκει που υποχρεώνεται να συνωστίζεται, στις αστικες σειρες αναμονης για εργασια,επιδοματα,τραπεζικα προϊοντα, για να εξασφαλισει μερικα χαρτονομισματα.

3.Το μονο οικονομικο συστημα που ειναι συμβατο με την μοναδικη αναπτυξη που εχει νοημα, την φυσικη εξελιξη, ειναι το συστημα της κοινοκτημοσυνης, του κοινοβιου και της αλληλεγγύης.
Ειναι το συστημα που εμπεριεχει τον δικαιο ανταγωνισμο μεταξυ των ειδων αλλα και των μελων του ιδιου ειδους, εξασφαλιζοντας ισους ορους σε ολους και αποσκοπωντας μονο στην θεμιτη φυσικη επιλογη της καλυτερης τεχνης, της καλυτερης ιδεας, της καλυτερης τασης, της καλυτερης ανακαλυψης, με αποκλειστικο αποδεκτη και παλι το συνολο της κοινωνιας.

Πράγματι,αυτα τα τρια σημεια ο κύριος Gates ακόμα κι αν δεν τα ήξερε , φαινεται να τα διαπίστωσε καποια στιγμη στη ζωη του, και να πως τα εφαρμόζει για την προσωπική του βελτίωση και ευδαιμονία πιθανότατα:

1.Παραιτήθηκε απο ενεργο μελος της επιχειρησης του
2.Απεμπόλησε αξίες που με κόπο κατωχύρωσε και θα ήταν αδιανόητο να αποχωριστεί ένας επιχειρηματίας, δηλαδή τις εμπορικες πατεντες του.
3.Εφαρμοσε την αλληλεγγύη, μοιραζοντας μεγαλο μερος των χρηματων του σε φιλανθρωπίες.

Φυσικα, ολα αυτα τα εκανε φροντιζοντας να διατηρησει το οικονομικο πλαισιο μεσα στο οποιο διατηρει τα προνομια του, μη διαταρασσοντας το σε βαθμο να αποκαλυφθει το ψεμμα του χρηματος.

Αν η παραπανω αναλυση ακουγεται απλοϊκη και αυθαιρετη σε καποιους ειδικα που εχουν σπουδασει οικονομικες επιστημες, τους προκαλω να μου προσδιορισουν με λιγοτερο αυθαιρετο και επιστημονικο τροπο το αμεσο μελλον στα παγκοσμια οικονομικα τεκταινομενα.

Τοτε θα δουν οτι αυτο ειναι αδυνατο να το πετυχουν, εκτος αν συμβουλευτουν εκ των εσω τις προθεσεις αυτων που καθοριζουν το στημενο παιχνιδι που μονο επιστημη δεν ειναι και που αυτάρεσκα υπηρετούν.

Ισως ηρθε η στιγμη οι απανταχου οικονομολογοι να κοιταξουν καταματα ολους μας και να παραδεχτουν οτι υπηρετουν μια φαύλη δοτή επιστήμη και επιτελους να αποφασισουν να την θεσουν στην υπηρεσια της ανθρωποτητας οπως καθε επιστημη αρμοζει να ειναι.

Φυσικα, αυτο που συζηταω εδω ειναι τοσο ουτοπικο να συμβει, όσο ουτοπικό ειναι οι τραπεζικοι οικοι αξιολογησης να υποβαθμισουν τα κεφαλαια στην κατωτερη κλιμακα και να αναβαθμισουν σε 3Α την ελευθερια και την αξια της ανθρωπινης ζωης.

Ειναι τοσο ουτοπικο να συμβεί, όσο ουτοπικο θα ήταν οι τράπεζες να μηδενίζαν τα επιτόκια, να χαρίζαν τια χρέη και να σταματούσαν τους εκπλειστηριασμούς.

Ειναι τοσο δύσκολο να συμβεί όσο ο κάθε ένας απο εμας είναι δύσκολο να κάνει το πρώτο βήμα και να δώσει στον πρώτο τυχόντα την μισή του περιουσία.

Ειναι όσο δύσκολο τελικα είναι να περασει ενα παλαμαρι μεσα απο τοματι της βελονας..

Ομως αν το κανουν οι πλουσιοι και δυνατοι σε ενα βαθμο, τι εχουμε να χασουμε περισσοτερο εμεις..

Αν υπαρχει ετσω και μια υποψια οτι μπορουμε να αλλαξουμε το συστημα, ειδικα τωρα που μας αποκαλυπτεται γυμνο, ποσο μπορουμε να προσποιηθουμε οτι δεν την βλεπουμε.

Ο καθε ενας απο εμας μπορει να παψει να σιχαινεται τον εαυτο του για τον ρολο που παιζει στη ζωη , να γινει περηφανος γι' αυτοπου κανει, να γινουμε εμεις οι ιδιοι οι προσωπικοι μας ηρωες.

Σιγουρα, θα βρισκοντουσαν πολλοι που θα αντιδρουσαν στα παραπανω, λεγοντας οτι δεν σιχαινονται τον εαυτο τους, οτι πιστευουν οτι ειναι νομοταγεις και χρηστοι πολιτες.
Ειναι αυτοι που νιωθουν αναπαυτικα με την θεσμοθετημενη εγκληματικοτητα του συστηματος που τους βολευει.
Ειναι αυτοι που παρουσιαζονται πιστοι σε ολες τις κερδισμενες εκ των προτερων μαχες, και προδιδουν τις αλλες που ποτε δεν θα δωσουν με την δικαιολογιαοτι δεν ειναι ηρωες, οτι εχουν παιδια να θρεψουν, οτι ετσι ειναι η ζωη.

Δεν εννοω με τις σκεψεις μου αυτες να αναιρεσω καμμια αξια της οικονομικης επιστημης σαν τετοια.

Ομως θα'θελα να δω καποτε, μια αλλη επιστημη, εκεινη που πιθανως θα ονομαζεται η επιστημη της Υπαρξης, ή τη Ζωης.
Μια επιστημη που θα συμμετεχουμε ολοι σε αυτη,οπως ειναι χρεος μας σαν ανθρωποι.

Ισως αυτη να ειναι ακομα μια σχολη απλης Ιστοριας, που θα βαζει τα ορια της κοινης λογικής σε όλες τις άλλες επιστήμες, ειδικά όταν τείνουν όπως σήμερα, να αφανίσουν τους πολλούς για χάρη των λίγων, και το χειροτερο με την ... επιστημονικά καταγεγραμμένη συναίνεση των πολλων...

Πατατα και Αναπτυξη

Την ανεργια που βιωνουμε την ονομαζω αεργια. Γιατι αν πραγματι ηταν ανεργια, θα ειχαμε εξαντλησει ολες τις πιθανες λυσεις εργασιας, αυτες που συνηθίζουμε να αποκαλούμε 'ταπεινες'.

Αυτες για τις οποιες αφησαμε για πολλα χρονια πεδιο λαμπρο στους επισης "ταπεινης καταγωγης" μεταναστες να διαπρεψουν, οπως μαζεμα πορτοκαλιων,καθαρισμου,νταντεματος των παιδιων μας κ.ά.

Και χρησιμοποιησα τη λεξη 'διαπρεψουν" επιτηδες, καθως πραγματι οχι μονο διεπρεψαν σε αυτες, αλλα τις χρησιμοποιησαν σαν σκαλοπατια ωστε να κερδισουν αυτο που εμεις σαν γηγενεις ειχαμε δεδομενο,την αξιοπρεπεια του πολιτη.
Ας δουμε τι χρηση καναμε εμεις των δεδομενων σε σχεση με τη χρηση που καναν εκεινοι των δικων τους κεκτημενων ωστε να παρουμε καποια μαθηματα πατριωτισμου και ας προσπαθησουμε να διδαχτουμε απο αυτο.

Οσο κι αν αρεσκομαστε να πιστευουμε οτι οι "αλλοι" προόδευσαν χαρη στην ανοχη μας, η πραγματικοτητα ειναι οτι αυτο εγινε χαρη στην ενοχή μας.
Ομως ακομα και σημερα, που εχουμε συνειδητοποιησει ποσο απερισκεπτα σπαταλησαμε τα προνομια και τις δυνατοτητες μας, το μονο που κανουμε ειναι να στρεφομαστε εναντια τους.

Πραγματι, μια μετωπικη συγκρουση με αυτη την τετοιου είδους νοοτροπία μας θα ήταν άσκοπη και χαμένος χρόνος για οποιαδήποτε νέα οικονομικη και πολιτικη που θα εφαρμοζόταν διορθωτικα στην χωρα μας.
Ισως εκει να βρισκεται και το κλειδι της αποκωδικοποίησης των κρυμμενων σκοπιμοτητων της σημερινής κυβέρνησης, και εννοώ την πραγματική κυβερνηση, της Ενωμένης Ευρώπης, της Παγκόσμιας νέας τάξης.

Αυτων των σκοπιμοτητων που εχουμε δαιμονοποιήσει, γιατι ερχονται αντιθετες με την αντιληψη του στειρου πατριωτισμου, της αυτιστικης παρελθοντολογιας, της ναρκισιτικης αυταπατης, και του ομαδικου στρουθοκαμηλισμού μας.

Οσο και αν κατηγορούμε το σύστημα για την προώθηση του λάγνου οράματος της ατελέσφορης ανάπτυξης σαν αποκλειστικό υπαίτιο της κρίσης στην οποία βρεθήκαμε, όσο και αν μας αρέσει να παίρνουμε την θέση του παραπονούμενου αδικημένου, τα έργα απέχουν απο τα λόγια μας όσο η επιτυχία απο την καταστροφή που βιώνουμε.
Στην πραγματικότητα, όλα γύρω μας εξελίσσονται και αλλάζουν, ακόμη και αυτό το ίδιο το σύστημα που τόσο κατηγορούμε, μεταλλάσσεται με διορθωτικές κινήσεις, και δίνει ευκαιρίες σε όλους να προσαρμοστούν στα δεδομένα που, όχι, δεν είναι έξω απο εμας, εμεις τα καθορίζουμε αντίθετα, σε μεγάλο βαθμό.

Αν κάποιος παρατηρήσει προσεκτικά το τμήμα αυτής της μεταβολής του συστήματος όσο αφορά το εγωκεντρικό μας μικρόκοσμο, ίσως καταφερει να διαβάσει αυτό που αναφέρεται στα ψιλά γράμματα απλά και μόνο για να αποφύγει τις άσκοπες απώλειες της απ' ευθείας σύγκρουσης με τις σκουριασμένες μας αντιλήψεις.
Οπως ο Καποδίστριας χρειάστηκε να προσποιηθεί ότι απαγορεύει την κατανάλωση της πατάτας για να πειστούμε εν τέλει να την υιοθετήσουμε και να σωθούμε απο την πείνα,η πατατα σημερα ειναι η αναπτυξη που μας ταιριαζει αλλα δεν θελουμε να παραδεχτουμε.

Και για οσο το πνευμα αυτοθυσίας μας για τον τοπο που υποκριτικα ονομαζουμε πατριδα εξαντλειται στη θυσια ολων των αλλων εκτος απο τον πολυτιμο εαυτο μας, οσο ο πατριωτισμος μας εξαντλειται στο να αναιρουμε στην πραγματικοτητα την αρχεγοννη οικουμενικοτητα της αξιας του Ελληνικου Πολιτισμου καταδιωκοντας τους ξενους, οσο η αποψη μας για τον περιβοητο ελληνοχριστιανισμο μας περιοριζεται στη μισαλλοδοξια και την συντηρηση, αλλο τόσο θα μας γυριζουν στα θρανια, μεταξεταστεους σε μια υλη που δεν ειναι δυνατο να αποφυγουμε.

Η πατατα ειναι η αναπτυξη για εμας, ναι, συμβολικα και κυριολεκτικα, επειδη η αναπτυξη δεν μπορει να ερθει αφ' εαυτης της απο το πουθενα χωρις να προηγηθει προοδος.
Προοδος στην παιδεια, τον τροπο σκεψης, την επιστημη, την κοινωνική συμπεριφορα, την αλληλεγγυη, το ιδιο το φιλότιμο για το οποίο τοσο πολύ επαιρόμαστε χωρις αντικρυσμα στις πραξεις μας.

Η αναπτυξη που αναλογει στην καθε γωνια της παγκοσμιοποιημενης ανθρωποτητας διαφερει, οχι απο τοπο σε τοπο πλεον, αλλα απο ανθρωπο σε ανθρωπο.
Οι γεωγραφικες πατριδες παιρνουν αξια οση εχουν οι ανθρωποι που τις κατοικουν, και αργα η γρηγορα, οταν η γελοιοτητα των πολιτικων συνορων θα ειναι μακρινη αναμνηση, η πληθυσμιακη όσμωση θα ισορροπησει με την φυσικη της εξτροπία.

Και τοτε, το επιπεδο αναπτυξης δεν θα εχει να κανει με το χρωμα του δερματος,την καταγωγη, τη γλωσσα, τις πολιτικες πεποιθησεις και ακομα περισσότερο, τις γνωριμιες και τις υπογειες διαπλοκες.

Τοτε, θα μπορει να συνυπαρχει η αναπτυξη της πατατας με την αναπτυξη της υψηλης τεχνολογιας, τοτε θα εχει ο καθενας την θεση του στο πολυ-πολιτισμικο και πολυπληθες κοινοβιο του πλανητη βασει της αξιας του .

Αυτο πιστευω ειναι το μελλον που το "συστημα" μας προετοιμαζει να δεχθουμε.
Βαθεια μέσα μας ο καθενας ξερει οχι μονο τα λαθη του που προκαλεσαν τα προβληματα του, αλλα και την λύση γι' αυτα.

Οι λεξεις "αναπτυξη" και "προοδος" σημερα οσο ποτε εχουν αποκτησει νοημα, καθως καλουμαστε να αποδειξουμε σαν ανθρωποτητα οτι τα μαθηματα που μας παραδοθηκαν απο την ιστορια τοσων γεννεων, δεν ειναι χαμενα.

Το επομενο βημα εξαρταται απο εμας, και οσο πιο συντομα το κανουμε, τοσο το καλυτερο.
Οτι και να διαλεξουμε για το αυριο, την αναπτυξη-πατατα, ή την αναπτυξη-υψηλη τεχνολογια, θα εχουμε βαλει ακομα ενα λιθαρακι προς το ον που θα πρωταγωνιστησει στην Ιστορια.
Αρκει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να μη μεινουμε "άεργοι".

Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Στη φωτογραφία φαίνεται ανατρεπτικό μήνυμα στα Ελληνικα, γραμμένο επάνω σε μνημείο στο Λονδίνο, ανάμεσα σε άλλα συνθήματα που πιθανότατα γράφτηκαν κατα τη διάρκεια της προχθεσινής μεγάλης διαδήλωσης που έγινε στην πόλη αυτή.

Καθώς απλά διάβασα και αναπαράγω την είδηση εδώ, δεν μπορώ να ξέρω ακόμη αν είναι πραγματική είδηση, ή απλά αποτέλεσμα photoshop, όμως το πιο πιθανό είναι να επαληθευτεί σαν αυθεντική. Γιατι οχι άλλωστε.

Η παγκοσμιοποιημένη οικονομική αυτοκρατορία των ισχυρών πολυεθνικών και κεφαλαιούχων, έχει συσπειρώσει την αντίστοιχη αντίδραση ενάντια στα όργανα που την επιβάλλουν που έτσι κι αλλιώς εκφράζεται σε ενιαία γλώσσα ψηφιακά.
Η χρήση συνθημάτων σε εθνικές γλώσσες μόνο σημειολογικά κάνει τη διαφορά.

Οσο για το μηνυμα αυτο καθαυτο, νομίζω είναι τόσο ευρύ σημασιολογικά που όχι μόνο να μην κάνει τους αστυνομικούς και κάθε είδους εργαζόμενους στην υπηρεσία της εξουσίας να νιώθουν άσχημα, αλλα αντίθετα, να το υιοθετούν και να τους κάνει να νιώθουν καλα, όταν αισθάνονται ότι δεν τους αφορά.

Ξερω, πάλι ονειρεύομαι ξύπνιος...

Ασπρομαυρο

Τοσα πολλα συμβαινουν γύρω και τοσο γρηγορα.
Τα γεγονοτα δημιουργουν συναισθηματα και σκεψεις πιο γρηγορα απο οσο προλαβαινει να γραψει καποιος εστω και μια αραδα γι αυτα.
Οι καθημερινές ειδήσεις τεινουν να ξεπερνουν την εγνοια για τα ατομικα προβληματα του καθενα μας.
Αλλωστε οποιος εξακολουθει να ομφαλοσκοπει και δεν ειναι Γιαπωνεζος άστεγος, Λίβυος μαχητής, Παλαιστίνιος πρόσφυγας, διαδηλωτής στην Υεμένη, μπορει να καει στην πυρα των τυψεων που φροντιζει το συστημα παραγωγής δυστυχίας να του εξασφαλίσει.

Μετα την ηλεκτρονικη (μέσω των ΜΜΕ) πλυση εγκεφαλου, την χημικη (μεσω τροφιμων και νερου) εξουδετέρωση των ανακλαστικών μας και τελος (αν τα υπολοιπα δεν πιάσουν) την τρομοκρατία της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, το σύστημα πλεον δειχνει απροσχημάτιστα το πραγματικό του πρόσωπο, χωρις να υπάρχει αξιόμαχος αντίπαλός του και μας κατατάσσει σε δύο κατηγορίες, τους καλούς και τους κακούς, προεξοφλώντας με αυτό τον τρόπο τις δράσεις και τις αντιδράσεις μας.

Αυτή η εντελώς αφύσικη δυαδικότητα άσπρου-μαύρου που επιβάλλεται οριζόντια απο όλες τις μορφές εξουσίας που είναι ταγμένες να μας ελέγχουν, μας χωρίζει σε πλούσιους και φτωχούς, κλέφτες κι αστυνόμους, άγιους και αμαρτωλούς, ετερόφυλους και ομοφυλόφυλους, για να αναφέρω μόνο μερικές κατηγορίες.

Στην πραγματικότητα, είναι πάντα εκεί ανάμεσά μας να μας χωρίζει, επειδή ποτε δεν υπάρχει ελάχιστη υποδιαίρεση που να συμπεριλαμβάνει περισσότερους απο έναν απο εμάς μέσα της.

Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά είναι πράγματι τόσο αφύσικο αυτό το σύστημα.
Πως μπορει αλήθεια να ειναι αφύσικο κάτι που νομοτελειακά πηγάζει απο φυσικές διεργασίες.

Θυμίζει την παρόμοια άποψη ότι η οικολογία είναι ένα κίνημα εναντίον της φύσης, τροχοπέδη στην φυσική εξέλιξη, αποκλειστικά ανθρωποκεντρικό και πρόσκαιρο.

Μοιάζει με τα ψεύτικα αλλα απαραίτητα λογια του εραστή που χρειάζεται μια γυναίκα σαν δικαιολογίες για να υποκύψει στον στιγμιαίο πόθο της.

Αποτυπώνει το ανυπόκριτο ένστικτο επιβίωσης που μας οδηγεί στον φόνο και την κατανάλωση του άλλου μέσα απο θεσμοθετημένες κοινωνικές αποδοχές.

Ομως όσο ορθολογιστικά κι αν αντιμετωπίσω ότι συμβαίνει γύρω μου, υπάρχει κάτι που "ενοχλητικά" ανιχνεύει έναν πόνο έξω απο μένα, μία δυστυχία πέρα απο την δική μου, μια συμπόνοια που με πληγώνει βαθειά, μια ανάγκη να συμπάσχω, να συνδράμω, να κλάψω όχι για μένα.
Κι αυτό δεν μπορώ να το βαφτίσω άσπρο ή μαύρο.
Δεν ξερω αν είναι ηθικό ή όχι, δεν γνωρίζω αν με συμφέρει ή όχι, και τελικά δεν με ενδιαφέρει να το καταλάβω, να το αναλύσω, παρα μόνο να το νιώσω.

Είναι αυτό που ακόμα έχει μείνει ανεξέλεγκτο μέσα μου, αυτό το κάτι που κρύβεται καλά ακόμα κι απο τον εαυτό μου, κι εχει διατηρηθει ανεπαφο σε ολες τις κυτταρικές μου μιτώσεις .

Είναι αυτό που τελικά με κάνει κάποιες νύχτες να σκύβω πάνω στο πληκτρολόγιο και να γράφω την αλήθεια μου, για μένα, να τη διαβάσω κάποτε και να ξέρω ότι άντεξα, επέζησα, ολόκληρος ή τουλάχιστο το καλύτερο μέρος μου.
Και για κάτι άλλο, μέχρι τότε, για να νιώσω λιγότερο ασπρόμαυρος, λιγότερο μόνος, περισσότερο εγώ, περισσότεροι εμείς.

Σεισμος & Τσουναμι στην Ιαπωνία

Η μυρμηγκοφωλιά μας μπάζει νερά.

HAPI

Στον ταχυτατα εξελισσόμενο τομέα της τεχνολογίας των υπολογιστών, το υλικό και το λογισμικό έχει φτάσει στο σημείο να αναπαράγεται κατα ένα μεγάλο μέρος απο προϋπάρχον υλικό και λογισμικό.
Οχι δηλαδή ότι καμία μηχανή απέκτησε συνείδηση και ελεύθερη σκέψη, ώστε να αντικαταστήσει και να υπερκεράσει την ανθρώπινη βούληση και κρίση.

Απλά οι διαδικασίες παραγωγής σήμερα βασίζονται τόσο σε προϋπάρχουσες τεχνολογίες, οσο και σε πολύπλοκες δαιδαλώδεις και αυτοματοποιημένες επιλύσεις προβλημάτων των οποίων το νήμα που τις ενώνει με την αρχική σκέψη του τεχνικού που τις σχεδίασε είναι δύσκολο να ανιχνευθεί.

Δεν είναι τυχαίο, ότι σχεδόν οποιαδήποτε νέα τεχνολογία προκύπτει (άχαρο ρήμα για επιτεύγματα που στην ουσία είναι αποτέλεσμα σκληρής εργασίας των δημιουργών τους), δημοσιεύει το αντίστοιχο Application Programming Interface (API),το σύνολο δηλαδή των μεθόδων και εντολών που υποστηρίζει ώστε να είναι δυνατόν κάποιος να την χρησιμοποιήσει και επεκτείνει.

Το Internet, που αποτελεί το αποτύπωμα της αιχμής της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι ένα συνοθύλευμα API's που συνυπάρχουν υπακούοντας σε μετρημένα στα δάκτυλα πρωτόκολλα, που είναι εύχρηστα απο εφαρμογές (Applications) και προγραμματιστικά περιβάλλοντα (Programming) μέσω εύχρηστων διεπαφών χρήστη (Interfaces).

Με αυτό τον τρόπο, το γεωμετρικής αύξησης φαινομενικό χάος που επικρατεί τόσο στο Internet αλλα και γενικότερα στην επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη,ακολουθείται κατα πόδας απο την αυτόματη ανάπτυξη ενός ιστού κανόνων που τη στηρίζουν και αποτελούν το κλειδί για την χρήση και διαχείρισή της.

Με μία αυθαίρετη αλλα νομίζω καθόλου άστοχη αναγωγή, ο ίδιος ο τελικός χρήστης των συστημάτων, ο άνθρωπος, διαθέτει το δικό του API.
Καθώς δημιουργούμε καθ' εικόνα και κατ' ομοίωση νέους κόσμους στους οποίους είμαστε θεοί,αποκαλύπτουμε τρόπους χειρισμού του δικού μας API.

Δεν είναι τυχαίο ότι η επιστήμη της Κυβερνητικής (που δεν νομίζω να διδάσκεται στην Ελλάδα καν) που διδάσκεται σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α για δεκαετίες (απ' όσο ξέρω ο Βλάσης Μπονάτσος την είχε σπουδάσει), ελάχιστα έχει να κάνει με τους υπολογιστές.
Αντίθετα, τους εντάσσει μεταξύ των εργαλείων πληροφορικής διαχείρισης της επικοινωνίας και διακυβέρνησης, όροι που παραπέμπουν απευθείας στον ορισμό του API.

Ισως τελικά κάποιοι ήδη να έχουν ανακαλύψει και να χειρίζονται άψογα το ανθρώπινο (Human) API.
Θα μπορούσε κανείς να δεί τα αποτελέσματα χειρισμού του HAPI παντού, και κυρίως στον εαυτό του.
Τα μέσα προγραμματισμού μας σε μαζικό επίπεδο,είναι παντού, τα ΜΜΕ, το Ιντερνετ, προκειμένου να επηρεάσουν συνολικά και άμεσα τον τρόπο δράσης και αντίδρασής μας σε πραγματικές ή τεχνητές ανάγκες, αυθόρμητες ή υποβεβλημένες σκέψεις.

Με αυτό τον τρόπο, τα αναπαράγουμε και τα μεταδίδουμε αυτοματοποιημένα όπως συμβαίνει και με τα μηχανικά συστήματα, εξυπηρετώντας τους στόχους του σχεδιαστή του, το νήμα σύνδεσης με τον οποίο είναι δύσκολα ανιχνεύσιμο.

Στις μέρες μας ειναι εκπληκτικο το πόσο εύκολο σε χειρισμό και άμεσο σε αποτελεσματικότητα έχει εξελιχθεί να είναι το HAPI.

Αυτοί που το χειρίζονται, αρκεί να διαρρεύσουν μία φήμη για να προκαλέσουν χρηματιστηριακές τάσεις παγκόσμια, να διαδώσουν μία είδηση αληθινή ή ψευδή για να δημιουργήσουν αιτίες πολέμου ή ειρήνης, να ανακοινώσουν οποιουδήποτε είδους ανακάλυψη για να ποδηγετήσουν κάθε είδους δημιουργικές ανθρώπινες δυνάμεις.
Και όταν τελικά τα αποτελέσματα αυτά συμβαίνουν, οι ιθύνων νους που βρίσκεται στα παρασκήνια, μένει αόρατος και ο μοναδικός ωφελημένος.

Εχω υπ' οψη μου το μαθηματικό εύρημα των fractals, που μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα στη λογική του κλιμακωτού και τελικά "συμπαντικού API", όμως ελπίζω η περίπτωση HAPI να αποδειχθεί ένας "ιός" που θα πάψει να λειτουργεί με τον αναμενόμενο τρόπο γι αυτούς που το χειρίζονται.
Ειδικά τωρα, στις ταραγμένες εποχές που ζούμε παγκόσμια, και που έχει προκαλέσει η αναβάθμιση της ανθρωπότητας στο εφιαλτικό λειτουργικό σύστημα "παγκοσμιοποίηση".

Παρανομες ζωες σε κίνδυνο

Επηρεασμένος όχι μόνο απο την απεργία πείνας των οικονομικών "λαθρομεταναστών" που βρίσκεται σε τραγική εξέλιξη, αλλα και απο τον αντίκτυπο και την ηχώ που παράγεται στην Ελληνική κοινωνία απο το κύμα μετανάστευσης της τελευταίας δεκαετίας τουλάχιστο,κανω σκέψεις προσπαθώντας να αποστασιοποιηθώ απο τον χρόνο και τον τόπο,και να έχω μια ιστορική ματιά στην εποχή μου.

Και ετσι συγκρίνω τα δεινά που υπέστησαν αλλα και την εξέλιξη που είχαν όλα τα προηγούμενα κύματα μαζικής μετανάστευσης στην Ελλάδα, όπως αυτό των μικρασιατών και των ποντίων,οι οποίοι τελικά λόγω των αριθμητικών τους μεγεθών, αφομοίωσαν με το πέρασμα των δεκαετιών τους "ελλαδίτες" παρά αφομοιώθηκαν απο αυτούς.

Η ανατολίτικη κουλτούρα που έφεραν, όντας περισσότερο εξωτική και σαν τέτοια περισσότερο δελεαστική, έγινε κυρίαρχο ρεύμα στην χώρα, σε όλους τους τομείς, μπολιάζοντας την Ελληνική κοινωνία με καλά αλλα και αρνητικά στοιχεία.

Ειδικά τα αρνητικά στοιχεία, είναι αυτά που προσπαθούμε να αποβάλλουμε τώρα, σαν συστατικά που μας έβλαψαν, ηθικά και πολιτισμικά, όπως "το ρουσφέτι", "το παζάρι","το μπουζούκι", "ο νταλκας" και παρόμοια, που διαμόρφωσαν μία κοινωνική συνείδηση διαμετρικά αντίθετη απο εκέινη της οποίας αρεσκόμαστε να πιστεύουμε ότι είμαστε συνεχιστές, δηλαδή των αρχαίων Ελλήνων.

Σχεδόν όλοι μας, δύο και τρείς γενιές μετά τις μαζικές εκείνες μεταναστεύσεις,έχουμε προγόνους μετανάστες.
Και αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολο να εξετάσουμε νηφάλια, να αποκόψουμε τα καρκινώματα και να κρατήσουμε μόνο τα θετικά απο τους εαυτούς μας.
Δεν θ' αναφέρω ποιά είναι αυτά τα θετικά, όχι με ρατσιστική διάθεση, αλλα επειδή απλά, (απολυτα υποκειμενικη άποψη) ποτε μου δεν μπορεσα να διακρίνω οτιδήποτε θετικό στην υβριδική ανατολίτικη κουλτούρα που επικρατεί στην Ελλάδα.

Σήμερα,μια νεα επιμειξία των ήδη αναμεμειγμένων ελλήνων, για άλλη μια φορά συμβαίνει.
Και παρ' ότι δεν με ενδιαφέρει διόλου η "καθαροτητα" των Ελλήνων απο οποιαδήποτε εθνικιστική ή βιολογική πλευρά, αυτό όμως που με απασχολεί, είναι κατα πόσο μετά απο τη νέα αυτή επιμειξία, η κουλτούρα που θα επικρατήσει θα είναι ακόμη περισσότερο ανατολίτικη, περισσότερο απομακρυσμένη απο τον πολιτισμό του οποίου ενώ υποτίθεται είμαστε θεματοφύλακές του,αφήνουμε άλλους να μας τον διδάσκουν επιβάλλοντάς μας το κόστος των "μετεξεταστέων", ξανά και ξανά.

Αν σήμερα τον τούρκικο χορό, το ζειμπέκικο οι περισσότεροι τον θεωρούμε ελληνικό, αν συγγενή προς τους αμανέδες τραγούδια θεωρούνται ότι καλύτερα εκφράζουν τον εθνικό "νταλκά", και αν η οσφυοκαμψία εξακολουθεί να είναι βασικό προσόν επιβίωσης,τότε τι μπορεί να εγγυηθεί ότι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, η δεισιδαίμων κουλτούρα της ανατολής, και οι αξίες των γεωγραφικά έκκεντρων προς τη χώρα μας συστημάτων που εισάγονται με τους μετανάστες, δεν θα απαλείψουν πλεον οριστικά απο την μνήμη μας την διαύγεια της ελληνικής κουλτούρας, επιστήμης και πολιτισμού, προκειμένου να τα αντικαταστήσουν και να γίνουν κυρίαρχοι άξονες της κοινωνίας?

Κατα τη γνώμη μου, τιποτε. Αντίθετα, παρατηρώ γύρω μου πόσο πρόθυμα για άλλη μια φορά οι εύπεπτες επιρροές "καταπίνονται" απο όλους μας, είτε σαν συμπλέουσες συμπεριφορές ειτε σαν αντίδραση.
Παράδειγμα αποτελεί η ίδια αυτή η αντιμετώπιση του γεγονότος της απεργίας πείνας. Οι απεργοί μετανάστες έχουν μπεί πλέον στο φάσμα του θανάτου, προτιμώντας να πεθάνουν παρά να δεχθούν μία ενδιάμεση λύση που τους προτείνεται απο την Ελληνική κυβέρνηση.

Η αδιαλλαξία αυτή πιθανότατα αντικατοπτρίζει το μένος των μεταναστών που σαν κοινωνία τους πετάμε στα σκουπίδια αφού τους χρησιμοποιήσαμε, όμως κατα τη γνώμη μου, εμπεριέχει και όλα εκείνα τα στοιχεία του μοιρολατρικού φονταμενταλισμού με τον οποίο η ανατολίτικη κουλτούρα εκβιάζει ένα σύστημα που προσπαθεί να κινηθεί στα πλαίσια μιας λογικής που συμβιβάζει τον ανθρωπισμο και την επιβίωση με την πρόοδο .
Εκφράζει τον ατομισμό και τον ηδονισμό , πλευρές του εαυτού μας με τις οποίες έχουμε ήδη μπολιαστεί, και μας καθιστά τόσο ασύμβατους με την ευρωπαϊκή ομοιογένεια, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλα και σαν εξελιγμένη δυτική κουλτούρα.

Και αντι η κοινωνία να έχει την δύναμη και τη δυνατότητα να στηριχθεί στις πανάρχαιες και πάμπολλες φορές επαληθευμένα σοφές αρχές που μας κληροδοτήθηκαν μέσω της παιδείας - που θα όφειλε να μην έχει απλά υποταχθεί στον ανατολίτικο ωφελιμισμό-, αντίθετα δίνουμε το δικαίωμα σε άλλους να μας επιπλήττουν και να μας δίνουν μαθήματα ανθρωπισμού και να αναιρούν την ικανότητά αυτοδιαχείρισης των προβλημάτων μας,εν μέσω της αγνοίας μας, της ατολμίας μας να αρθρώσουμε σαφή και ξεκάθαρο λόγο σαν κάτοικοι και συγκάτοικοι σε αυτή τη χώρα.
Αλλες με αγαθές και άλλες με πονηρές προθέσεις οργανώσεις, ολοκληρα κράτη και συστήματα επιρροών, ΜΚΥΟ,ΜΜΕ και κάτω απο πάμπολλα αρκτικόλεξα κοινοφελείς,αφιλοκερδείς ή κερδοσκοπικοί οργανισμοί έχουν λόγο στην ανθρωπιά των Ελλήνων, μετατοπίζοντας το βάρος απο τα δικά τους καθημερινά εγκλήματα.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα έχουμε ήδη εμφύλιο πόλεμο -πολυ βαρεια και απερίσκεπτα χρησιμοποιούμενη κουβεντα- άλλοι λένε ότι είμαστε σε εθνικιστικό πόλεμο εναντίον των λαθραίων μεταναστών και άλλοι ονειρεύονται μάχες εναντίον συνομωσιών και ξένων κέντρων.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο μόνος πόλεμος στον οποίο είμαστε και αξίζει πραγματικά να κερδίσουμε, είναι ο πόλεμος ενάντια στον κακό μας εαυτό, όσο κοινότυπο κι άν αυτό ακούγεται.

Και καθώς καμία άποψη δεν διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια, και οι λύσεις βρίσκονται στην γκρίζα ζώνη του αυτονόητου,ελπίζω στη διαδικασία να το δούμε αυτό το έρμο το αυτονόητο και να το εφαρμόσουμε, να μη χάσουμε ξανά το δρόμο προς τους θελκτικούς καρσιλαμάδες.

Για τους ατυχους αστυνομικους

Δεν θα μπορουσε κανεις να τα γραψει καλυτερα απο αυτη τη δημοσιευση.

Τοξοτης

Αυτος ο τυπος το τηρησε κατα γραμμα, στοχευσε ψηλά, στην κορυφή της εξουσίας,ωστε αν αστοχησει παλι ψηλα να πετυχει.
Μονο που στην Ελλαδα οι ινδιανοi αυτου του ειδους συλλαμβανονται. :)

Γενική απεργία

Σημερα υποτίθεται ήταν άλλη μία γενική απεργία/πορεία σε όλες τις μεγάλες πολεις της χωρας.
Καποιοι ηλπιζαν το οραμα της πλατειας tahrir να πλανηθεί πάνω απο την πλατεία Συνταγματος, βαυκαλιστηκαν με την ελπιδα μιας ακομα επαναστασης που θα μπορουσε να συγκριθει με αυτες των αραβικων κρατων.

Ομως αυτο δεν μπορει να γινει εδω, στην Ελλαδα, στην Ευρωπη. Εδω εχουμε δημοκρατια, το συστημα δηλαδη για το οποιο πεθαινουν κατα δεκαδες αυτη τη στιγμη στη Λιβυη, κυνηγιουνται στο Μπαχρειν, και ακομα παλευουν και θα παλευουν για πολυ ακόμα στην Αιγυπτο.
Εμεις εχουμε αυτο που οι αλλοι ονειρευονται, και το σπαταλαμε απερισκεπτα, ψηφιζοντας αυτους που απλα θελουμε να χρησιμοποιουμε σαν δικαιολογια, αλλοθι στην προσωπικη μας αποτυχια.

Και φυσικα κι αυτοι παιζουν το ρολο τους αψογα.Μας στελνουν τον εναν απεναντι στον αλλο, μπατσους εναντιον πολιτων, λες και δεν ειμαστε ολοι εργαζομενοι και ανεργοι με παρομοιες αγωνιες και επιθυμιες.

Υπαρχει και αλλο ενα στοιχειο βεβαια κατα τη γνωμη μου, που συμβαλλει τοσο πολυ στην αλγεινη εικονα των κινητοποιησεων στην Ελλαδα.
Αυτό είναι, οτι πλεον οι εξεγερμενοι ειναι οι χθεσινοι προνομιουχοι, αυτοι που απολυτα ταυτιζονται με την εικονα που αντανακλαται στους διεφθαρμενους πολιτικους που αιφνης τους τραβηξαν το χαλι κατω απ τα ποδια ηθικολογωντας τωρα, ζητωντας ρεστα απο τους συνενοχους τους.

Οσο και να μην θελω, παραμενω θεατης σε ολα αυτα, μη μπορωντας να συμμετασχω, ανεγγιχτος το ιδιο παντα απο την παρακμη του συστηματος οσο και οταν αυτό δουλευε ρολοϊ για μερικους.

Και εχω μια υποψια, οτι πολλοι νιωθουν το ιδιο, και καμμια δυναμη δεν μπορει να τους κατεβασει στο δρομο πριν ξεκαθαρισουν τους λογαριασμους τους μεταξυ τους οι βολεμενοι που ακομα πιστεουν ο καθενας απο τη μερια του οτι η νομη της χωρας αυτης ανηκει στα βρωμικα νυχια τους.

Το βιντεο μεσω piperistostoma.blogspot.com :

Στα σύννεφα (cloud computing) κλπ

Το cloud computing, αν και συζητιέται 2-3 χρόνια τώρα διεθνως, τουλάχιστο στην Ελλάδα μόλις τώρα έχει αρχίσει να γίνεται αντικείμενο άξιο λόγου για τις εταιρείες πληροφορικής.

Ισως για ακόμη μια φορά, όντας ουραγοί της τεχνολογίας, να ωφελούμαστε χρησιμοποιώντας ώριμες και κατασταλαγμένες εμπορικά λύσεις.
Βέβαια, αυτο είναι κατα πολυ λιγότερο κερδοφόρο, ειδικά όταν το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε ώστε να επωφεληθούμε, είναι να επενδύσουμε στην αποκτημένη τεχνογνωσία απο άλλους.

Ομως αυτά είναι ψιλά γραμματα για την Ελλάδα, δεν είναι? Εδω κατασπαταλήσαμε επιχειρησιακά κονδύλια επιχορηγήσεων σε πόρσε,βίλλες και πανέρια λουλούδια στις μπουζουκλερί, φροντίζοντας επιμελώς τις τελευταίες δεκαετίες να αυτο-αποκλειστούμε απο οποιαδήποτε διαδικασία που θα μας έκανε έστω και ελάχιστα ανταγωνιστικούς, έστω αυτο-συντηρούμενους τουλάχιστο.

Αλλα ας μην αρχίσω πάλι τα παράπονα. Στην ουσία,η αιτία της γκρίνιας μου για παρόμοια θέματα δεν έχει να κάνει με το προσωπικό μου συμφέρον.

Αυτό έχω πάψει να το εξαρτώ απο την μικρο-κοινωνία της χώρας μας απο τότε που η ίδια με έστειλε να πηδηχτώ εγω και οι ιδέες και τα νεανικά μου οράματα, οπουδήποτε αλλού εκτός απο τον ιερό χώρο όπου συντελείτο το αγαστό έργο της εθνικής εσχάτης προδοσίας.

Χέστηκα κι εγω λοιπον. Ο μόνος λόγος που μ αρέσει να συζητάω το θέμα, είναι ότι ηδονίζομαι βλέποντας την Ελλάδα να πέφτει. Να γκρεμίζεται. Να καταστρέφεται.

Και ελπίζω αυτό να συνεχιστεί ακόμη περισσότερο.με μεγαλύτερη ένταση.
Είμαι σίγουρος, ότι παρά τα όσα λέει και η παρούσα κυβέρνηση, περι σωτηρίας της χώρας την τελευταία στιγμή, στην ουσία αυτό που αντανακλούν οι πράξεις της, δηλαδή η ερημοποίηση της Ελλάδας είναι ο στόχος της.
Και είναι πολύ λογικό. Για να φυτευτεί νέος σπόρος στο χωράφι, πρέπει να εξολοθρευτούν πρώτα τα απομεινάρια της προηγούμενης σοδειάς και τα ζιζάνια.

Πού κολλάει τώρα το cloud computing σε αυτα.
Λοιπον. Κολλάει και πολύ.
Γιατι χάρη στο cloud computing, αφου ολοκληρωθεί το έργο της καταστροφής της Ελλάδας όπως την ξέρουμε τις τελευταίες δεκαετίες, δεν χρειάζεται καν να την ξαναφτιάξουνε.

Απλά μπορούνε να δημιουργήσουνε μία ευέλικτη μορφή της, με τεχνογνωσία άλλων, που θα τρεχει μάλιστα σε κάποιο χώρο στο... cloud που μας παραχωρούν εναντι μηνιαίας συνδρομής/ενοικίου παραμονής στην ξεπουλημένη χώρα, έτσι ώστε ούτε να κοστίζουμε πολλά, αλλα να είμαστε και εύκολα παραμετροποιήσιμοι, και αν χρειαστεί αναλώσιμοι.

Αυτό το cloud, το σύννεφο δηλαδή που πάντα σαν έλληνες είχαμε ιδανικό να ζούμε, επιτέλους πλησιάζει!
Απολαύστε το λοιπόν!

Amanda

Οπου Amanda βαλε οτι σου ταιριαζει. Σιγουρα εχεις μια ιστορια που παει γαντι..

Απο πολυ παλια

Μερικες μουσικες μας αρεσουν επειδη ειναι αποκλειστικα δεμενες με αναμνησεις.

Αλλες αρεσουν σε ολους επειδη ισως αντι να συνοδευουν αναμνησεις, στην πραγματικοτητα τις δημιουργουν.

Αυτο το σπανιο τραγουδι το ξαναβρηκα αφου εχασα το L.P μετα απο χρονια χαρη στο Youtube, και νομιζω οτι ανηκει και στις δυο παραπανω κατηγοριες.

(Το τριξιμο απο το βινυλιο στο τελος κανει τη διαφορα μεταξυ αναλογικου και ψηφιακου κοσμου).

---

Albert Hammond βιογραφία

---

Μας επεισαν τωρα

Ενημερωση σε συνεχεια του προηγουμενου.. Ποιον νομιζουν οτι κοροϊδευουν.. Συνδιαλλέγονται τοσους μηνες με αυτους, δεν ηξεραν, δεν ρωταγαν? ή μηπως δεν θα τους ξεμπροστιαζαν οτι ειναι απλοι διαχειριστες της ανευ ορων παραδοσής μας στο έλεος των "αγορων".

Οπως εγινε και με το σκανδαλο του χρηματιστηρίου, τοτε που ζητουσες δυο δραχμες για παραγωγικη ή καινοτομική επένδυση και σου λεγανε τι λες ρε παιδακι μου, εδω βγαζω 300 χιλ. δρχ. τη μερα απο το χρηματιστηριο..
Και συ ενιωθες μαλακας, που το καθε τελευταιο λαμογιο διορισμενο με βυσμα στο δημοσιο, επαιζε χρηματιστηριο τα μούχτια που τσεπωνε, και σκεφτοσουν, δε μπορει να ειμαι τοσο λαθος.. να εξαφανιζομαι επειδη προσπαθω να δημιουργήσω, να παραγω!

Σημερα, τα ιδια λαμογια, στην ουσια, πολιτικοι και παρεα οσοι οι ιδιοι διορισαν, ο δημοσιος υπαλληλος που δεν πιανει το ματι σου αλλα εχει 2 πολυκατοικιες και καταθεσεις σε 10 τραπεζες του εξωτερικου, οχι μονο παραλυει τη χωρα με τις απεργιες και τις συντεχνιακες του διεκδικησεις, αλλα ειναι και δανειστης, μεσω του συσσωρευμενου πλουτου που διαθέτει, της χώρας, κι ας μην το καταλαβαινει ουτε ο ιδιος (αναμενομενο αλλωστε), για να ξεπληρωθουν τα δικα του κλοπιμαια, με τους επαχθεις ορους που διαλυουν σημερα την Ελλαδα.

Τωρα κλαινε και ζητανε ολοι παραγωγη και αναπτυξη, αυτη που οι ιδιοι κηδεψανε δημοσία δαπανη.

Ομως αυτοι που μπορουσαν να δημιουργησουν ή εφυγαν, ή μεγάλωσαν αρκετα ωστε να μην εχουν πια τα κουραγια να το ξανακανουν, ή βρισκονται σε καποια φυλακη για να τιμωρηθουν που την εποχη της μαρμιτας δεν συμμορφωθηκαν.

Τουλαχιστο μετα απο ολα αυτα τα χρονια θα εχω την ευχαριστηση να απολαμβανω το θεαμα της κατακρεουργησης των βολεμενων μεταξυ τους,τους καθως ο τιτανικος που εφτιαξαν για το ταξιδι προς την σιγουρια και την εξασφαλιση χωρις να το αξιζουν, βυθιζεται πανω στο παγοβουνο της ιδιας τους της μωρης υπεροψιας.

Και απολαμβανω που ολο και περισσοτεροι απο αυτους γινονται στοχοι.

Ολο και περισσοτεροι δεν εχουν που να σταθουν.

Τουλαχιστον επιτελους αρχιζει να αξιζει ο μισθος τους για κατι: Σαν στοχοι οπωρηκευτικων και ελπιζω και περισσοτερων.

---

Δημοσιοι υπαλληλοι και λειτουργοι, my ass.

---

Και καθως, -για να επιστρεψω στο θεμα-, διευρυνεται το τρικ καλος μπατσος-κακος μπατσος, (κακο ΔΝΤ, καλπς ΓΑΠ και τουμπαλιν),ας θυμηθουμε ποιοι ειναι αυτοι που μας αναμορφώνουν αφου μας λεηλετησανε.

Σε τιμη ευκαριας

Απλα να σημειωσω την ημερομηνια που ηλπιζα να μην ζησω.
Την ημερα που οι ιδιοι αυτοι που μας εσπρωξαν ενα χρονο πριν να χρεωθουμε τ' άντερά μας τωρα μας δινουν μοναδικη λυση να δωσουμε εναντι 50 δις. ευρω περιουσια του δημοσιου.

Αφου βεβαια εστιψαν καθε σταγονα ρευστου, κατεστρεψαν τον οποιο μηχανισμο αναπτυξης, και καταργησαν δικαιωματα εργαζομενων, ιδιοκτησιας και προσωπικων δεδομενων.

Ολα αυτα μπροστα στα υπνωτισμενα ματια μας με το εξφακτορ και το μαστερσεφ.

Χαρτακια αχρηστα απο τις φουσκες που δημιουργησαν για να μας καταπιουν και να μας αγορασουν τζαμπα, αυτη ειναι η απαξιωση που φτασαμε την γη μας, το καλυτερο οικοπεδο του κοσμου.

Και εμεις οι πολιτες αυτης της χωρας ασχολουμαστε με τα μικροσυντεχνιακα μας συμφεροντα μπας και καταφερουμε να εχουμε προσωπικο αυνανιστικο οργασμο "δε πα να γινεται χαλασμος διπλα" .

Αυτη ακριβως ειναι η νοοτροπια που θα απαλλαξει επιτελους την ελλαδα απο τους "ελληνες" με τον σκληρο τροπο βεβαια, και θα τους αντικαταστησει με καποιους που ισως αξιζουν περισσοτερο καποτε να γινουν ελληνες .

Η δικαιωση αυτων που παντα υποψιαζομουνα και μου σταθηκαν μια ζωη εμποδιο, τωρα δεν μπορω να πω οτι με γεμιζει με χαρα και ικανοποιηση, η ελπιδα να αποδειχθεις λαθος ειναι μια παραλογη εμμονη που πεθαινει τελευταια.

Ελπιζω να γλυτωσουν κανα μαρμαρακι τουλαχιστο απο τον Παρθενωνα, οπου κατα τα αλλα θεωρουσαν προσβολη να διαδηλωνουν ελληνες εργαζομενοι, αλλα οχι να τον βγαλουν στο σφυρι.

Και βλεποντας αλλους λαους να πεφτουν σε παρομοιες παγιδες παρα τους αγωνες τους (Αιγυπτος), νιωθεις ακομα λιγοτερη επιθυμια να κανεις εστω και το ελαχιστο, να προστατεψεις τον ιδιο σου το εαυτο.

Αυτο ακριβως δηλαδη που οι θηρευτες σχεδιαζαν.

Νεα κοινωνια

Tα γουστα και οι μοδες αλλαζουν με τις εποχες, ακομα και η ορολογια με την οποια αναφερομαστε σε αυτα αλλαζουν, μιλαμε για trends τωρα και υποψιαζομαι οτι συντομα θα μιλαμε για tags και hashtags ακομα και off-line.

Οι εποχες αλλαζουν ολο και γρηγοροτερα, ο χρονος ημιζωης και των τάσεων, μικραινει, καιo κοινος παρονομαστης που λεγεται ανθρωπινη αναγκη αναγκαστικα ελαττωνεται με το φόβο να μην απαλειφθει στις ορθολογιστικές εξισώσεις των οικονομολόγων.

Ποιό ειναι το κατω όριο αυτής της μείωσης των ανθρώπινων αναγκων μοιάζει να μην ειναι δυνατο να καθοριστεί. Σε διαφορα σημεια του πλανητη υπαρχουν κοινωνιες που ζουνε εντελως εξαθλιωμεες και αυτο γινεται αποδεκτο και διαπραγματευσιμο σαν ενας ακομη αριθμητικος παραγοντας στις οικονομικες θεωριες,τους ισολογισμους και τους χρηματιστηριακους δείκτες.

Οι οικονομικες κρισεις δημιουργουν η μεταφερουν μεσω μεταναστευσης τετοιες κοινωνιες ακομα και εντος των οριων ευημερουντων κοινωνιων, που οδηγει στην γκεττοποίησή τους.
Ολες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου έχουν σήμερα τα "γκέττο" τους, λιγοτερο και περισσότερο προνομιούχων, κάτι που υπενθυμίζει ότι τίποτε δεν άλλαξε στο πέρασμα της ιστορίας απο τους αστους και τους σκλαβους των αρχαίων κοινωνιών.

Συνήθως εσωτερικά στις μικρο-κοινωνίες αυτές, υπάρχει μία ιδιόμορφη αλληλεγγύη μεταξύ των μελών τους, που βασίζεται στο γεγονός ότι τα κοινά προβλήματα (ή ανέσεις) αποτελούν το γομωτικό υλικό της συλλλογικότητας.

Πρόσφατα, η κατάτμηση αυτή της κοινωνίας σε σαφώς περιχαρακωμένα τμήματα με την τοπολογική έννοια, έχει ακυρωθεί,συμπαρασύροντας και αυτή την αλληλεγγύη, καθώς υπάρχουν σημεία τομής μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων που είναι σε καποιο βαθμό οι κοινές δημόσιες υπηρεσίες, η καταναλωτική προπαγάνδα και -αυτο που κανει και την μεγαλύτερη διαφορά- η πληροφορία.

Η πληροφορία μεσω των ψηφιακών μέσων, μπορεί να γίνει κτήμα όλων σχεδόν σήμερα, δημιουργώντας μία ετερόκλητη ψηφιακή κοινωνία που δεν ειναι δυνατον πλεον να ελεγχθεί ούτε απο τους αρχικούς δημιουργούς των τεχνολογικών μέσων που την δημιούργησαν, αλλα ακόμα περισσότερο, απο τα παραδοσιακά κέντρα συντονισμού και εξουσίας.

Κατα κάποιο τρόπο, στην ψηφιακή κοινωνία, ο παρονομαστής αυτός των ανθρώπινων αναγκών, εμφανίζεται ασήμαντος, έως και εντελώς ανύπαρκτος ειδικα σε σχεση με την διαφοροποίηση που έχει στην αφετηρία των κοινωνικών δομών που ανήκουν τα μέλη της.

Δεν μπορεί σήμερα κάποιος να είναι περισσότερο "ψηφιακός" απο κάποιον άλλο. Το πολυ-πολυ να εχει τη δυνατότητα μεγαλύτερης, χρονικα, πρόσβασης στην πληροφορία, ή να έχει τη δυνατότητα μεγαλύτερης φορητότητάς της, αλλα αυτοί είναι παράγοντες που εκτός απο διαφανείς, είναι και συνεχώς μεταβαλλόμενοι ανομοιογενώς, ακολουθώντας μονοσήμαντη διαδρομή προς ένα άγνωστο αλλα μοναδικό μελλοντικό σημείο τεχνολογικής ολοκλήρωσης.

Το οτι στην ψηφιακή κοινωνία οι ανθρώπινες ανάγκες εμφανίζονται να έχουν εξαλειφθεί, φυσικά δεν σημαίνει ότι παύουν να ισχύουν στο υλικό περιβάλλον.
Ανήκοντας στην ψηφιακή κοινωνική ομάδα που παρα τις αμήχανες προσπάθειες της θεσμικής εξουσίας, είναι ανεξέγκτη, το κάθε μέλος της, αποτελεί και έναν πυρήνα εξουσίας.

Αυτό ίσως σε κάποιους ρομαντικούς ακούγεται σαν την απόλυτη δημοκρατία και παρα το γεγονός ότι συνήθως μας διαφεύγει το ότι η δημοκρατία δεν γεννήθηκε για να εξυπηρετήσει το βασικό ζητούμενο της δικαιοσύνης μεταξύ όλων, παρα μάλλον την δια-ταξική αδικία, μπορούμε να το δεχτούμε σαν σύμβαση.

Ο "απαναγκοποιημένος" (ή να πω απάνθρωπος καλύτερα;) ψηφιακός άνθρωπος, απολαμβάνει ελευθερία αυτοδιάθεσης και έκφρασής του, σε πολυ μεγαλύτερο βαθμό απο ότι του εξασφαλίζει η -ιδιως σύγχρονη διεφθαρμένη της μορφη - δημοκρατία.

Επιπλέον, το βεληνεκές επιρροής και αλληλεπίδρασής του μέσα στον ψηφιακό κόσμο, είναι πολύ μεγαλύτερο συγκριτικά με τον υλικό κόσμο.
Φαινεται τελικα το κόστος για το προνομιο της ελευθεριας ειναι η εξαφανιση των αναγκων μας.
Ομως επειδη πισω απο καθε αριθμο που αντιστοιχει στον καθενα μας βρισκεται ενα ανθρωπινο ον,η ψηφιακή πλειοδοσία ελευθερίας αφήνει μια πικρή γεύση όταν πατάμε το κουμπί off καθε βραδυ.

Τοτε η αμειλικτη πραγματικοτητα μας περιμενει. Και δεν υπαρχει πριγκιπας να μας ψαξει με το παπουτσακι στο χερι, να μας πει οτι εγινε λαθος, δεν ηταν ολα ψεμματα και ενα εξισου καλυτερο αυριο και στην πραγματική μας ζωή μας περιμένει.

Για να γινει αυτό, θα πρέπει ολοι μας να γίνουμε και πριγκιηπες και σταχτοπουτες, ωστε να υπαρχουν αρκετοι για ολους.

Ας φωναξουμε μεσα απο το δικτυο οτι ειμαστε ανθρωποι, ας γραψουμε στο facebook οτι στο farmville ειμαστε μεγαλοκτηματιες αλλα στην πραγματικοτητα δεν ξερουμε πως θα πληρωσουμε το νοικι του μηνα, ας ριξουμε τη μασκα του πολυπειρου πετυχημενου στο twitter κι ας ομολογησουμε οτι ψαχνουμε εναγωνιως για ενα μεροκαματο.

Και ας ριξουμε ολοι μια πιο προσεκτικη και ζεστη ματια στους αλλους, ας δωσουμε δουλεια αν ειμαστε εργοδοτες στο μοναχικο blogger που ξεκινα με νεανική φλόγα σε εναν κοσμο που δεν καταλαβαινει πως μπορει να το εχουν φτιαξει οι προηγούμενοι τοσο αδικο, ας αφαιρεσουμε τους τοιχους μεταξυ μας για γονιμες συνεργασιες, ας εκμεταλλευτουμε σωστα την ευκαιρια της ψηφιακής συγκυρίας προς όφελος αυτού του ανθρώπινου παρονομαστή που προσπαθουν καποιοι τοσο πολυ να ξεχασουμε, να συρρικνωσουμε, να απαξιωσουμε.

Το σύστημα αποκοίμισης των μαζών έχει φροντίσει να πάρει έγκαιρα θέση παντού, μπορεις και συ να αποκτησεις χρεωστικες καρτες on-line και να τις γεμιζεις και να τις αδειαζεις με κλικς, μπορεις ανετα να γινεις ενα κουμπι ο ιδιος να σε ανοιγοκλεινουν και να σε καταμετρουν σε στατιστικες πωλησεων, μπορεις και συ να καταφερεις να βρεθεις καποια μερα να δουλευεις για τους μεγάλους για μερικά ψιχουλα.

Μπορεις ομως να πατήσεις μια νυχτα το off και να νιωσει καλα ο ανθρωπος που το κάνει?

Ειναι ηδη αργα, παταω off..

Το τέλος ήρθε πριν την αρχή

Θυμάμαι την εποχη πριν απο την ενταξη της Ελλαδας ακόμα στην Ε.Ο.Κ, οτι φανταζόμουν την μελλοντική Ευρώπη σαν μία ακόμη Η.Π.Α.
Τοτε φυσικα , ακριβως μετα την μεταπολίτευση, η προπαγάνδα υπέρ του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτιστικού μοντέλου των Η.Π.Α ήταν στο απόγειο.

Ακόμη και χρόνια μετά το '74 θυμάμαι η μόνη πηγή πληροφόρησης και επικοινωνίας με την μουσική, για παράδειγμα κουλτούρα εκτός Ελλάδος, ήταν στο ραδιόφωνο, στα "Μεσαία Κύματα" , η "Φωνή της Αμερικής". Κάθε Κυριακή στις 11 το πρωί υπέμενα σαν έφηβος τις ατέλειωτες ομιλίες και αναλύσεις του εκφωνητή, για να απολαύσω εκείνες τις στιγμές που ξαφνικά ενδιάμεσα σαν σφήνα έπαιζε κάποια ξένη μουσική.

Ισως πράγματι και οι εμπνευστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης να είχαν στο νου τους ένα μοντέλο ομόσπονδων κρατών που θα δημιουργούσε την ορμή ενός νέου ευρωπαϊκού ονείρου, όπως ήταν το αμερικάνικο.

Ομως, καθως μέσα απο τις δεκαετίες παράλληλα με την τεχνολογική εξέλιξη του πλανήτη βελτιώθηκε η επικοινωνία και η ενημέρωση σαν παράπλευρη απώλεια, για τους ισχυρούς ιδιοκτήτες των δικτύων, η λουστραρισμένη εικόνα τόσο του αρχέτυπου δυτικού πρότυπου ζωής όσο και της παγκοσμιοποίησης που ηταν προ των πυλών, ξεθώριασε.
Υπο τους στεναγμούς των περιθωριοποιημένων αυτού του κόσμου, η πραγματικότητα αποκαλύφθηκε.

Και η πραγματικότητα ήταν, ότι όχι μόνο δεν είναι δυνατό η Ευρώπη να γίνει μια δεύτερη Αμερική, αλλά και το ίδιο το πρωτότυπο αμερικάνικο σύστημα είναι υπο κατάρρευση.

Σαν αφελής ουραγός , δρομέας με τραγικά καθυστερημένη εκκίνηση, στα μέσα του αγώνα, διαπίστωσε η γηραιά Ευρώπη οτι δεν διαθέτει το σφρίγος που απαιτείται ώστε να τερματίσει, αλλα και επιπλέον,ότι ο αγώνας έχει ήδη ακυρωθεί.
Στο κυνήγι αυτό του κέρδους, κανένας δεν υποψιάστηκε ότι δεν είναι δυνατόν όλοι να τερματίσουν πρώτοι, και επιπλέον κανείς δεν είχε χρόνο να προσέξει ότι οι διοργανωτές εκμεταλλεύτηκαν τον χρόνο για να διαφύγουν.
Και έτσι, η Ευρώπη, και η ιδέα των ενωμένων χωρών της έμεινε κενό γράμμα.

Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα, όχι μόνο με την έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών που την αποτελούν, αλλα και απο την μετατόπιση των στρατηγικών συμφερόντων των ρυθμιστών της παγκόσμιας οικονομίας,σε άλλη ήπειρο.
Η Ασία, με την Κίνα σαν νεα υπερδύναμη που αναπτύχθηκε βασισμένη στην σφριγηλή και φθηνή εργατική της δύναμη, εχει ήδη τερματίσει σε ένα sprint που διήνυσε σε χρόνο ανύποπτο για τον υπόλοιπο κόσμο.

Ετσι ξεμείναμε παλι, εμεις οι κάτοικοι της Ευρώπης, αυτης της Ευρωπης που εκτός απο μερικές αναλαμπές στην ιστορία της, τους περισσότερους αιώνες ήταν βυθισμένη σε βαθειά κοινωνική δυστυχία και ανέχεια, πνευματική και πολιτιστική αυτοακύρωση, και συνεχή αυτοκαταστροφή, να ατενίζουμε το μέλλον χωρίς καμμιά ελπίδα και έμπνευση.

Τελικά, αν δεί κανείς μακροσκοπικά την ανθρώπινη ιστορία, η Ευρωπαϊκή ήπειρος δεν αποδείχτηκε κατάλληλος τόπος για την ευημερία του ανθρώπινου γένους. Γιατι η εποχή μας να αποτελεί εξαίρεση λοιπόν;

Ξαφνικά βρισκόμαστε εμείς οι κάτοικοί της, να πλησιάζουμε να βρεθούμε στη θέση αυτών που θεωρούσαμε τρίτο κόσμο, με την ταμπέλα αυτή να σημαίνει χαμένο και άτυχο κόσμο που μπορεί κατα ένα μέρος να ζήσει με την ελεημοσύνη μας.
Σήμερα, η Eυρώπη ελπίζει στην ελεημοσύνη αυτών των ίδιων λαών που λoιδωρούσε, και αν αυτό ακούγεται υπερβολικό σήμερα, νομίζω συντομα θα είναι καταφανέστατο.

Η ιδιοκτησία και ειδικά γής στην Ευρώπη είναι όχι μόνο ασύμφορη για τους πλούσιους, αλλα και αδύνατη για τους φτωχούς. Η ελευθερία έκφρασης, αυτοδιάθεσης,εργασίας και εκπαίδευσης που σαν απατηλή εικόντα ταλαντεύτηκε για κάποιες δεκαετίες μπροστά στα μάτια των λαών,έχει εξαφανιστεί σαν μαγική εικόνα. Και η αξιοπρέπεια των ευρωπαϊκών λαών πουλιέται κι αγοράζεται με εικονικά funds στους διεθνείς οίκους πολτοποίησης της ανθρώπινης σάρκας.

Πως μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος αναλογιζόμενος την παρούσα συγκυρία σε συνδυασμό με τα ιστορικά γεγονότα.
Αυτό που ονομάζεται ανόρθωση της παγκόσμιας οικονομίας και ευημερίας, ήδη δεν μας συμπεριλαμβάνει, και γίνεται σε βάρος μας.

Παρ' ότι όλο αυτό ακούγεται σαν αποτέλεσμα εγκληματικού δόλου απο κάποιους διοργανωτές, ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν έχει νόημα να τους ψάξει κανείς για να τους κατηγορήσει. Ολοι μας φέρουμε την ευθύνη της υστερόβουλης συνενοχής σε αυτό και ειναι πολυ αργά να αντιστρέψουμε τη ροή των γεγονότων, όσο και αν μετανοούμε.

Ο μελλοντικός ιστορικός, θα αφιερώνει τόσο λίγα κεφάλαια στην ιστορία του δυτικού λεγόμενου πολιτισμού, όσο λίγα αφιερώσαμε εμείς για τον ανατολικό, τον άλλο, τον περισσότερο ανθρωποκεντρικό με την έννοια του πνευματισμού, αρχαίο πολιτισμό που έχει τις ρίζες του σε αναμνήσεις και μνημεία που επιμελώς αγνοήσαμε.

Το μέλλον είναι ήδη εδώ, και αυτό είναι το ευχάριστο νέο. Το δυσάρεστο είναι,οτι το παρελθόν που φεύγει, είμαστε εμείς.

Παγκόσμια συνείδηση

Η νευροφυσιολογία ερχεται να επαληθευσει την αρχεγοννη γνώση για την παγκόσμια συνείδηση. Το πρωτοείδα χάρη σε αυτο το πολυ καλο blog.Υπάρχει μενού επιλογής ελληνικών υποτίτλων στο κάτω μέρος του clip.Αποκαλυπτική παρουσίαση πράγματι, αξίζει τα 8 λεπτά απο τη ζωή μας για να το δούμε.

παιδικη αγαπη

Δεν θα αφηνα χαμενη την ευκαιρια της συναισθηματικης φορτισης που βρισκομαι τωρα, για να αποτυπωσω εστω και σ αυτο το χιλιομπαλωμενο διαδικτυακο τεφτερι,αυτη την ημερα που με ταξιδεψε πολλα χρονια πισω στο χρονο.

Παροτι ποτε δεν συμπαθησα το Facebook,με το αλλοθι της χρησης του σαν developer πολλες φορες εχω πιασει τον εαυτο μου να πληκτρολογει ονοματα στο πεδιο αναζητησής του, ή να σκαλιζω προφιλ πιθανων γνωστων μου.


Ετσι και σημερα, σε μια αποδραση απο την πιεση της δουλειάς της Δευτέρας,πως μου ηρθε και πληκτρολογησα το ονομα της πρωτης παιδικης μου αγαπης.

Ποσο μεγαλη ηταν η εκπληξη μου οταν ειδα το προφιλ της πρωτο-πρωτο στα αποτελεσματα αναζητησης! Και ποσο παραδοξα οικεια ενιωσα για πρωτη φορα στελνοντας αιτηση φιλιας και ενα συντομο μηνυμα χωρις καν να το σκεφτω, μεσα απο αυτο το κοινωνικο δικτυο-τερας που οσο και αν προσπαθει, δεν μπορει να υποκαταστησει με την πληθωρα "φιλων" που μας φορτωνει,τον ξεχωριστο εκεινο συναισθηματικό σύνδεσμο που έχουμε με ανθρώπους που περπατησαν καποια στιγμη μεσα στη ζωη μας.

Ισως βεβαια για τη γενια που γεννηθηκε με το mouse στο χερι, η εμπειρια της δικτυακης ανθρωπινης σχεσης, να εχει την ιδια αξια και νοημα καποτε σαν αναμνηση στη ζωη τους. Ομως αμφιβαλλω αν μεσα απο το ιντερνετ μπορει καποιος να νιωσει το χτυποκαρδι που ενιωθα εγω οταν η ντροπαλη ματια μου συναντιοταν με τη ματια της συμμαθητριας μου στις τελευταιες ταξεις του δημοτικου, ή οποιαδηποτε φωτογραφια στο προφιλ της θα μπορουσε να με γεμισει με τοση εκσταση οσο η φωτογραφια που κρυφα ειχα τραβηξει ο ιδιος σε μια ημερησια εκδρομη και στην οποια μετα βιας αναγνωριζεται απο μακρια οτι ηταν εκεινη.

Επισης, δεν ξερω αν το κυμα κρυσταλλινης νοσταλγιας που ξυπνησε μεσα μου βλεποντας την σημερινη φωτογραφια της - οπου στα ματια μου φαινεται ο χρονος να μην την εχει αγγιξει καθολου- μπορει να γινει μηδενικα και ασσοι και να αποθηκευτει σαν μια ακομα πληροφορια σε καποιο online profile.

Την ευχαριστω για το απογευμα αναμνησεων που μου χαρισε, την ευχαριστω που χρησιμοποιησε το FB ωστε να εχω την ευκαιρια να την βρω.

Και παροτι στην ουσια τιποτε δεν αλλαζει οταν ξανασυναντας καποιον που για δεκαετιες ηταν -και εξελιχτηκε σε ακομη περισσοτερο- αγνωστος, οσο αγνωστος εγινες και συ ο ιδιος, ακολουθωντας το ποταμι της ζωης,ενα κομματι του εαυτου μου εχει γιορτη, εκεινο το μοναδικό κομματι απο την χαμένη μου αθωότητα που περισώθηκε επειδή ανήκε για πάντα σε εκείνη.

Η πλάνη της αναγκαιότητας του χρήματος

Πρεπει να υπαρχει μια μετρήσιμη κρίσιμη μάζα την οποία άπαξ αποκτήσει μια ιδέα, προϊον ή ειδηση,τοτε μετατρέπεται σε ρυθμιστικό παράγοντα της κοινωνίας.
Σαν παράδειγμα φερνω το χρήμα.
Κάποτε οι κοινωνίες δεν το χρησιμοποιούσαν, και πρεπει να παραδεχτουμε, οτι αυτο συνεβαινε σε πιο πρωτόγονες κοινωνιες.
Οι αναγκαιότητες που καθιέρωσαν το χρήμα, δεν ειναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές. Οχι μόνο ήρθε σαν απο μηχανής θεός για να υπακαταστήσει τον αντιπραγματισμό, αλλα συγχρόνως δημιούργησε αυτη την κρίσιμη μάζα υποστηρικτών του στην ανθρώπινη συνείδηση, ωστε να καταλήξουμε σε συγχώνευση πολλών νομισμάτων σε ένα.

Μια απο τις τακτικές που χρησιμοποιεί το χρήμα για να ενδυναμώσει την παρουσία του σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι η τρομοκρατία του πολέμου, της πείνας, της ανέχειας. Οι ίδιοι μας οι γονείς που αυθόρμητα μας διηγούνταν πόσο χειρότερα ήταν τα δικά τους χρόνια, όταν δεν υπήρχαν χρήματα, στον μεσοπόλεμο και αργότερα, λόγια που συνειρμικά μακαρίζουν το παρόν, την εποχή της αφθονίας χρήματος, υπηρετούσαν άθελά τους αυτη την τακτική.
Και αν αυτο το παράδειγμα ισχύει για την γενιά μου, την γενιά των σημερινών πενηντάρηδων, δύσκολα σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να βρει εφαρμογή στις νεότερες γενιές, αυτές που αναθρέψαμε εμείς σαν γονείς.

Εχοντας οι ιδιοι ανδρωθεί εξ ολοκλήρου στο περιβάλλον της ευδαιμονίας του χρήματος, σε σημείο που η αφθονία και υπερπροσφορά του να το καθιστά διαφανές, αόρατο,"αποτύχαμε" να μεταφέρουμε την ίδια πεποίθηση αναγκαιότητάς του στην επόμενη γενιά.

Η διαθεσιμότητα του χρήματος με τόσες πολλές μορφές πλεον, νομισματικές, χρηματιστηριακές, ηλεκτρονικες, το κατέστησε δεδομένο στη συνείδηση των γενιών που αναπτύχθηκαν μέσα στο τελευταίο μισό του περασμένου αιώντα.
Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος βέβαια, ήταν να υποτιμήσουμε την δύναμη και την επιρροή του, η οποία στο μεταξύ στρογγυλοκάθισε στο θρόνο της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Ακούγεται ισως παράδοξη η υποτιμηση στη συνειδησή μας της δύναμης του χρήματος, ειδικα τη στιγμη που αυτη την περιοδο ειχε αναπτυχθεί η απληστία και φιλοχρηματία.

Ομως στην ουσια η απληστια και η αγαπη για το χρημα, δεν ειναι ακριβως αυτο που επιδιώκει το σύστημα να εμπεδωθεί στους λαούς, αλλα η υποταγή του σε αυτό, αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητά του.
Πρεπει το νόμισμα να αντιστοιχεί σε μονάδες κόπου και δουλείας ώστε να μπορεί να εκτιμηθεί.
Σε μια τετοια λοιπον περιοδο μπηκαμε συγχρονως με την εισοδο στη νεα χιλιετια. Τη νεα περιοδο 'υπενθυμισης' της αναγκαιοτητας του χρηματος. Δηλαδη του νομισματος, του εργαλείου που υποτιθεται απλα συμβολιζει αντιπραγματιστικές μονάδες, και που χωρις αυτες δεν θα ειχε καμμια αξια.

Ομως ολοι ξερουμε οτι η αξια του χρηματος πλεον δεν εχει αντικρυσμα στα πραγματικα αγαθα, και αυτο, επειδη εμεις οι ιδιοι δεχτηκαμε να εγκαταλειψουμε την παραγωγη αγαθων για χαρη αστικων γραφειοκρατικων και αντιπαραγωγικων θεσεων εργασίας που δημιουργησε το ιδιο το συστημα προκειμενου να μας στρατευσει ολους στο εργο αποδομησης της ιδιας της αξιας της κοινωνιας.

Τα παιδια μας, θα αναγκαστουν να επιστρεψουν στα χωραφια, στην πρωτογενη παραγωγη, με ορους δουλοπαροικιας, καθως τωρα ο ελεγχος του παιχνιδιου ειναι εξ' ολοκληρου σε αυτους που ελεγχουν την εκδοση του χρηματος.
Ειναι θλιβερο, αλλα περα ως περα αληθινο, οτι η δυναμη του χρηματος εγκειται στην πλάνη μας ότι πρεπει να δουλευουμε για να το αποκτησουμε. Στην πραγματικοτητα, θα μας εκλιπαρουσε το συστημα να το υιοθετησουμε, δινοντάς μας αφθονο και παλι, μέχρι να αποκτήσει συτη την "κρισιμη μαζα" υποστήριξής του μέσα μας.
Οι πλασιέ της καταστροφής μας γίναμε εμεις οι ιδιοι, προπαγανδιζοντας διαδικασιες, ανουσιες και αντιπαραγωγικες νομοθεσιες, με μοναδικο σκοπό την επικράτηση του μή-αγαθού που λέγεται χρήμα.
Οσο και αν για εμας που βιωνουμε αυτη την εποχη, η κατασταση φαινεται να ειναι κρισιμη και μη αναστρεψιμη, ο ιστορικός του μέλλοντος θα την καταγραψει απλα σαν μια απο τις φασεις που θα μεταλλαξουν την ανθρωπινη κοινωνια και μαζι τον πλανητη προς το μελλον.

Δεν μπορει κανεις να ειναι σε θεση να γνωριζει ποιο ειναι αυτο το μελλον.
Ακομη και το να τολμησει κανεις να το υποψιαστει πλεον, ειναι ματαιο, καθως η τεχνολογια εχει επιταχυνει τον χρονο σε ρυθμους υψηλοτερους απο αυτους που ειναι φτιαγμενος ο ανθρωπινος νους να λειτουργει για την εξασφαλιση της επιβιωσης του σε φυσικο περιβαλλον.
Το μονο αξιοπιστο εργαλειο ισως τελικα ειναι το ενστικτο. Και δυστυχως οταν ακουω το δικο μου, νιωθω τυχερος για οτι εζησα παρα για οτι με περιμενει στο μελλον να ζησω. Μακαρι να διαψευσθω.

-10bn years +10bn &1960 years=1960

Να γιατι αξιζει τον κοπο μια ολοκληρωτικη καταστροφη και αναμονη για μερικες χιλιαδες χρονια για να ξαναφτασουμε σε αυτη την εποχη.